Hoe Tessa Schoenaker haar hockeygeluk terugvond bij MOP

Ze speelde play-offs om een plek in de Hoofdklasse, was op jonge leeftijd al een vaste waarde bij Nijmegen Dames 1 en beleefde intense hoogte- én dieptepunten. Nu, vijftien jaar later, zwaait Tessa Schoenaker af. Langs de lijn, door een zware hersenschudding. Niet met een sportief hoogtepunt, maar na degradatie met MOP naar de Overgangsklasse. En toch: juist in Vught vond ze het plezier terug.

Een bal op haar hoofd tijdens de training zes weken geleden zorgde voor een vroegtijdig einde van Schoenakers hockeycarrière. Een hersenschudding in combinatie met een whiplash zorgt er nog steeds voor dat ze misselijk wordt als ze bijvoorbeeld iets van de grond pakt. ‘Het gaat op en af. Ik wacht steeds op die grote stap vooruit, maar moet blij zijn met kleine stappen. Ik kan inmiddels per dag al drie kwartier wandelen en mag nu vijf minuten fietsen. Helaas lukt werken nog niet. Hockeyen zit er voorlopig dus helemaal niet in.’

Schoenaker (29) wist al vóór de blessure dat ze na dit seizoen zou stoppen. Tijd voor andere dingen. Ze werkt als docent bij de mbo-opleiding Sport en Bewegen, is bezig met een master en kocht samen met haar vriend net een huis. Zondag nam ze officieel afscheid: ze liep mee in de line-up en kreeg een publiekswissel. Geen gedroomd afscheid, maar ze wil niet bij de pakken neerzitten.

Haar afscheid van hockey is voor Tessa Schoenaker (rechts) anders dan gehoopt. Foto: Rob Römer

De andere kant van topsport

Haar verhaal laat zich niet in één seizoen vertellen. Als jong talent zat Schoenaker als vijftienjarige al in Nijmegen Dames 1. Ze promoveerde twee keer naar de Hoofdklasse, speelde play-offs en degradeerde weer. Tijd om haar heil elders te zoeken, dacht de aanvallende middenvelder. Maar na korte avonturen bij HIC en Kampong kwam ze toch weer terug.

‘Dat was beter te combineren met mijn werk daar. Ik was superactief op de club. Gaf training, coachte, was technisch coördinator en werkte achter de bar.’ Toch ging het op haar zo geliefde club mis. ‘Het boterde niet tussen ons team en de begeleiding. Nadat ik mijzelf daarover tijdens een emotionele sessie had uitgesproken gedurende onze teamtrip, werd ik door de club voor vier weken geschorst. Een goede uitleg ontbrak. Dat maakte de schok nog groter. Ik was voor mijn gevoel voor het team opgekomen en dit was de rekening. Hoge bomen vangen veel wind, zeggen ze dan.’

In het seizoen 2021-2022 vertrok Tessa Schoenaker (rechts) halverwege het seizoen bij Nijmegen. Foto: Bart Scheulderman

Juist omdat Nijmegen haar thuis was, kwam die straf extra hard aan. ‘Mijn moeder overleed toen ik jong was. Voor mijn broertjes Noud en Siem en mij was de club een veilige haven. Het hockeyveld was onze uitlaatklep. Daar voelden we ons even zorgeloos. Ik bewaar hele mooie herinneringen aan die tijd. Daarom deed die beslissing extra veel pijn. En nog steeds heb ik moeite om op de club te zijn, ook al waren het maar een paar mensen die de beslissing namen.’

Terugkeren na haar schorsing wilde Schoenaker daarom niet. Ze stopte met hockey en maakte het seizoen af bij het voetbalteam van haar zus. Tot Mark Dekker, destijds coach bij MOP, belde: of ze mee wilde helpen de ploeg uit Vught te laten promoveren naar de Hoofdklasse. Ze twijfelde.

‘Ik besloot er toch voor te gaan. Dat pakte goed uit, met nuchtere Brabantse meiden om mij heen. Toen ik tijdens een training opnieuw opkwam voor het team, voelde ik even de enorme angst dat ik er weer uitgezet zou worden. Mark riep iets kleinerends over het veld en ik zei dat dat niet oké was. Heel eerlijk en direct, maar minder geëmotioneerd dan in mijn tijd bij Nijmegen. Maar in plaats van mij weg te zetten, reageerde Mark juist heel goed. Hij waardeerde mijn reactie. Dat raakte mij en dat doet het nog steeds. Bij Nijmegen werd het mij uitspreken mij fataal, hier werd het gewaardeerd.’

Nieuwe missie

Bij MOP voelde Schoenaker zich dus op haar plek. Ook het spelplezier kwam volledig terug. Het mislopen van de play-offs vorig jaar en de degradatie naar de Overgangsklasse dit seizoen doen pijn, maar is voor haar niet het einde van het verhaal. ‘Ik vind het in beide gevallen erger voor mijn teamgenoten dan voor mezelf. Ik heb alles al meegemaakt.’

Inmiddels weet ze ook wat ze zelf wil doorgeven. Ze volgt een master Begeleidingskunde om straks mentale begeleiding te kunnen geven aan jonge sporters. ‘Topsport is prachtig met het samen hard toewerken naar een doel en vieren van overwinningen, maar er zit ook een keerzijde aan, heb ik meerdere keren ervaren. Er komt zoveel op je af, extern en intern. Denk aan media-aandacht, teamdruk, publiek, je persoonlijke doelen, keuzes die je moet maken. Ik ben ervan overtuigd als ik goede mentale begeleiding had gehad dat ik nog verder was gekomen in de topsport. Ik hoop de mentale coach te worden die ik zelf heb gemist.’