Scheerlinck terug naar Hoofdklasse: ‘Mooiste revanche die er bestaat’

Ze zakte na het laatste fluitsignaal in elkaar. In de armen van Vivienne Peters kwamen al haar tranen eruit. Tranen van blijdschap, maar ook nog oud zeer van een jaar geleden. Lisa Scheerlinck is met Oranje-Rood na de zege op Push terug in de Hoofdklasse. En daar wil ze voorlopig niet meer weg. 

In de stromende regen knuffelde Scheerlinck met al haar teamgenoten. Met de een intenser dan met de ander. Logisch. Want alleen Carmen Victoria, Janneke van de Venne, Floor Hoogers, Vivienne Peters en Kim Hendrix hadden hetzelfde meegemaakt als zij. Die pijnlijke degradatie van bijna een jaar geleden. 

En daar was Scheerlinck dan ook mee bezig. ‘Ik ben aan het rekenen gegaan’, geeft ze eerlijk toe. Als we uit bij MOP (21 mei) kampioen zouden worden, zou dat precies 364 dagen na de degradatie zijn’, vertelt ze, terwijl niet alleen de champagne, maar ook de regen haar te grazen heeft genomen. Het geeft maar weer hoe de verloren play-outs van een jaar geleden nog door haar hoofd spoken. ‘Ik stond een minuut voor tijd al te janken. Het is bizar. We zijn gewoon weer terug. Op de plek waar we thuishoren.’

Play-offs, play-outs, degradatie en promotie

Lisa was niet de enige Scheerlinck die in tranen was. Haar vader en moeder hielden het ook niet droog. Zij waren dan ook de eersten die ze op de tribune in de armen viel. ‘Iedereen heeft zo met me meegeleefd’, gaat ze verder. ‘Ik speel hier nu twaalf jaar. Mijn ouders hebben alles meegemaakt. Play-offs, play-outs, degradatie. En nu dit’, dan worden haar ogen opnieuw nat. ‘Mijn ouders wonen in Tilburg. Om de hoek bij de club. Ik heb een half jaar lang moeite gehad om er überhaupt voorbij te rijden..’

‘Vorig seizoen was echt een kutjaar’, gaat ze verder. ‘Ik twijfelde of ik wilde stoppen met hockeyen. Ik zou nooit voor een andere ploeg spelen. En toen het team compleet uit elkaar viel, stond ik in dubio. Bepaalde keuzes begrijp ik tot op de dag van vandaag niet. Maar dat ons dit nu gelukt is’, ze aarzelt en snikt. ‘Het is het allemaal waard geweest.’

Oranje-Rood viert feest, Lisa Scheerlinck en Vivienne Peters knuffelen elkaar. Foto: Willem Vernes

‘Kon me niet openstellen naar mijn team’

Ze had het moeilijk. Zwaar. Ook toen het seizoen in de Promotieklasse al lang en breed begonnen was. Ze kon haar draai niet helemaal vinden. En had de degradatiepijn simpelweg nog niet verwerkt. ‘Ik heb er heel goed over gesproken met mijn coach. Ik kon me niet openstellen naar mijn team toe. Ik moest iedereen op sleeptouw nemen, maar dat lukte me niet. Mijn teamgenoten begonnen het seizoen alsof er niks was gebeurd. Terwijl er voor mij juist zo extreem veel gebeurd was. Ik voelde me niet begrepen.’

Scheerlinck vond langzaam haar draai. Merkte verschil met een jaar eerder. Daar kon ze niet omheen. De cultuur was goed. De groep was positief. ‘Vorig jaar deden we bijvoorbeeld alles alleen wanneer we achter stonden. Wilden we het zelf oplossen. Dit jaar doen we alles samen. Als je alleen gaat, eindig je nu op de bank. Dan hoor je niet bij het team. We zijn weerbaar en hebben power. En gaan altijd all-in. Dat heeft ons kampioen gemaakt.’

Lisa Scheerlinck en Madelief de Beer. Foto: Willem Vernes

‘Maar goed dat ze zijn gegaan’

Soms, heel soms, denkt ze wel eens dat het goed is geweest. Wat er allemaal gebeurd is in Eindhoven. Dat er twaalf speelsters stopten. Ze voelde zich zo alleen, maar ziet daar nu de voordelen van. ‘Ik ben een clubmens, maar anderen blijkbaar niet. Dan is het ook maar goed dat ze zijn gegaan. We startten op nul. Met een nieuwe cultuur. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat iedereen volgend seizoen blijft.’

Een van haar eerste succeswensen vanmorgen kwam van Lisa Post. Eindhovenaar in hart en nieren, maar vorige zomer verkast naar SCHC. De verdedigster moest wel. Gezien haar Oranje-ambities. Dat maakt Scheerlinck dan ook alleen maar trots. ‘Het is toch knap hoe ze het daar doet? Ik vind het heel bijzonder dat ze vandaag nog even aan ons denkt. Ik hoop dat ze ooit nog terugkeert.’

‘Mooiste revanche die er bestaat’

Dat zijn zorgen voor later. Nu is het tijd om feest te vieren. Champagne te drinken. En te genieten. ‘Ik kan niet wachten. Dit is echt een droom die voor me uitkomt. En volgend seizoen? Daar heb ik vertrouwen in. Met onze cultuur staat er een open en eerlijke basis. Ik durf omhoog te kijken.’

En die eerste wedstrijd, straks in het najaar, uit bij Tilburg? ‘Weet je.. Dit is de mooiste revanche die er bestaat. Binnen het jaar zijn we terug. Ik rijd niet meer met buikpijn voorbij die club. Sterker nog, kom maar op. Ik kan niet wachten.’

Brechje Scheepers spuit champagne in de richting van Lisa Scheerlinck. Foto: Willem Vernes