Twintig jaar speelde Marijke Verberne in een dames 1. Bij Oranje Zwart, Push, Royal Antwerp en tot vorig jaar bij Breda. Na de promotie van de Brabantse ploeg, nam ze afscheid. Tot ze als nummer 24 op de lijst een maand geleden werd opgetrommeld door coach Karel Alferink.
Daardoor maakte de verdediger twee weken geleden in de thuiswedstrijd tegen MOP (3-2 winst) haar rentree. In de spits, nota bene. ‘Daar heb ik nog nooit gestaan. Achterin heb ik natuurlijk wel altijd de voorhoede aangestuurd, dus ik weet wel hoe ik moet lopen’, lacht ze na de zeer spannende kelderkraker tegen Schaerweijde (1-1).
Het telefoontje van Alferink kwam voor Verberne niet helemaal uit de lucht vallen. ‘Als je op de lijst staat, weet je dat het kan gebeuren. ‘Bel maar als ik kan helpen. Dan kijk ik of ik het kan regelen’, had ik tegen hem gezegd.’ Want met een fulltime baan en twee kinderen van drie en vijf jaar was ook haar afscheid van Dames 1 een bewuste keuze.
‘Hockeyen is en blijft het leukste dat er is, maar het kost op dit niveau veel tijd. Ik was altijd aan het rennen van werk naar huis en training. Het is niet voor niks dat vooral vrouwen stoppen als ze aan het werk gaan als ze niet voor hockey betaald krijgen. Bij Breda krijg je relatief veel ruimte voor je leven buiten hockey, maar ook dan moet je altijd concessies doen. Stoppen na onze promotie vorig seizoen voelde als het perfecte moment.’
Als vanouds deed Marijke Verberne weer mee in Dames 1. Foto: Rob Römer
Blauw hart
Verberne moet het niet meer hebben van haar fitheid. Maar ze is amper op een foutje te betrappen. Aan de bal speelt ze met rust, laat zich niet gek maken door spanning of de tegenstander.
Het zijn precies de redenen waarom Alferink Verberne erbij heeft opgeroepen. ‘Het hele seizoen kampen we al met blessures. Die zijn opgevangen door invallers uit O16-1 en O18-1. Maar toen onze routinier Simone Voogd ook uitviel, dacht ik meteen aan Rijk. Hoe talentvol ze ook zijn, volwassenheid in het spel vind je niet bij veertien- en vijftienjarigen. Dat ze ja heeft gezegd, ondanks haar drukke leven, laat wel zien hoe blauw haar hart is’, glundert Alferink.
Tegen nummer elf Schaerweijde draaide Verberne als vanouds volle bak mee, voor het grootste deel nu wel op haar vertrouwde positie als verdediger. De belangen waren groot. Bij verlies zou Breda op de elfde plek van de ranglijst belanden – één die aan het eind van dit seizoen leidt tot directe degradatie. Alferink: ‘Zeker bij dit soort wedstrijden zie je hoe belangrijk haar inbreng is. Ze laat zich niet gek maken door wedstrijdspanning. Ons eerste kwart was extreem onrustig, met veel balverlies. Maar als zij de bal had, wist ik dat we de controle terughadden.’
Aan het eind van de wedstrijd, bij een 1-0 achterstand, werd Verberne toch weer voorin gezet. Met succes. Binnen no-time versierde Breda een strafcorner. Een variant die Jette Biemans binnentipte, tot grote vreugde van zowel de speelsters op het veld als de tientallen Bredase supporters op de tribune.
Blijdschap bij Verberne (midden) en haar teamgenoten van Breda na de 1-1 tegen Schaerweijde. Foto: Rob Römer
‘Op zulke momenten moet je gewoon durven’, lacht Alferink. ‘Het is natuurlijk mooi dat het zo is uitgepakt. Hier verliezen was geen ramp geweest, maar daarmee hadden we het ons zelf wel onnodig moeilijk gemaakt’, weet ook Verberne. ‘Ik beleef het allemaal anders dan toen ik nog echt onderdeel van het team was. Met minder emotie. Maar de wil om te winnen is nog net zo groot als de afgelopen twintig jaar. Ook al speel ik nu samen met meisjes die mijn kinderen hadden kunnen zijn.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.