Alex Verga: ‘Nee zeggen tegen Almere was geen optie’

Toen zijn oude liefde Almere onlangs bij hem aan de deur klopte, maakte het hart van Alex Verga (63) meteen een sprongetje, vertelt de Argentijnse coach over zijn verrassende comeback. ‘Mijn liefde voor die club is ontzettend groot.’

Als je de geboren Argentijn hoort praten, met het Spaanstalige karakter in zijn stem, dan heeft het altijd iets bijzonders om hem uitermate liefdevol te horen prediken over een hockeyclub uit Flevoland. Soms is het net alsof hij het over zijn eigen kind heeft, in plaats van over een sportvereniging. Na zijn geboorte in 1959 heeft het misschien wel een jaar of dertig geduurd voordat hij überhaupt voor het eerst in zijn leven van Almere hoorde. De eerste zeventien jaar van zijn leven bestond niet alleen de club, maar zelfs de stad Almere nog niet eens. En toch reikt de liefde voor de hockeyclub tot in het diepst van zijn hart.

‘Er zijn twee clubs in mijn leven waar ik van hou. Gimnasia y Esgrima in Argentinië en Almere in Nederland’, zegt Verga, die het seizoen afmaakt als assistent-trainer van Roelant Oltmans bij Kampong. ‘Misschien klinkt het raar wat ik nu ga zeggen, maar wanneer een andere club in de Hoofdklasse mij had benaderd, had ik altijd nee gezegd. Omdat ik me solidair wil opstellen naar Kampong. Maar Almere? Almere is Almere.’

Alex Verga in 2016 samen met zijn zoon en oud-international Valentin, na de promotie met Almere naar de Hoofdklasse. Foto: Koen Suyk

Van de Derde Klasse naar de Hoofdklasse

De eerste dertig jaar van zijn leven woont Verga in Argentinië. Twee keer verhuist hij samen met zijn gezin naar Nederland. De eerste keer in de zomer van 1991. Verga gaat dat jaar hockeyen voor Laren. Elf jaar later verhuist de familie Verga voor de tweede keer naar Nederland. Dan vanwege de in hun vaderland losgebarsten economische crisis.

Als speler belandt Verga in 1993 bij Almere, waar hij na zijn spelersloopbaan coach van wordt. Op dat moment speelt de ploeg in de Derde Klasse. In 2008 en in 2013 keert hij als coach terug op het oude nest. In 2016 voltooit hij het sprookje met de promotie naar de Hoofdklasse. In 2017 trekt hij zich terug als coach, een jaar later stopt hij ook als technisch manager.

‘Twee maanden geleden werd ik door hun tophockeycommissaris gebeld om informeel te komen praten. Iemand die ik vanaf de D’tjes tot en met Heren 1 zelf heb ik getraind. Uiteindelijk werden de plannen concreter en concreter. Nee zeggen was geen optie.’

Alex Verga in zijn functie als assistent-trainer van Kampong. Rechts: Robbert Kemperman. Foto: Koen Suyk

De echte helden zijn de mensen die al die tijd bij Almere gebleven zijn Alex Verga

In zijn rol als assistent-trainer van Kampong trad Verga meerdere malen tegen zijn oude liefde aan. In het seizoen 2020/2021 zegevierde hij met dubbele cijfers: 11-0. Het was in het jaar dat Almere roemloos degradeerde door alle 22 competitiewedstrijden te verliezen. De ploeg zoveel zien afglijden, voelde voor hem als een dolksteek in zijn hart.

‘Nu proberen ze iets op te bouwen in de Promotieklasse. Dat spreekt mij enorm aan. Veel mensen denken dat de helden van Almere inmiddels wel verdwenen zijn. Maar de echte helden zijn de mensen die al die tijd zijn gebleven. Ook na de degradatie. Dat jongens als Terrance [Pieters] en Jonas [de Geus] het hoger opzochten, begreep ik volkomen. Maar van andere spelers begreep ik het een stuk minder dat ze na de degradatie vertrokken. Juist de mannen die elke week hun verlies namen en nog altijd voor Almere uitkomen, heb ik veel respect voor’, vertelt Verga, die volgend seizoen wordt herenigd met zijn zoon Manuel, één van de cultuurbewakers van de club.

Alex Verga met op de achtergrond supporters van Almere. Foto: Koen Suyk

Terug naar de Hoofdklasse?

Verga keert komende zomer ook terug in zijn functie als technisch manager. Of er de komende jaren een herhaling in zit van de promotie naar de Hoofdklasse durft hij niet te zeggen. Dat vindt hij ook niet belangrijk, vertelt hij.

‘Toen we naar de Hoofdklasse promoveerden, beschikten we over een enorme groep getalenteerde jongens. Of er weer een sterke lichting aan zit te komen, durf ik niet te zeggen. Dat zien we vanzelf. Wel weet ik zeker dat we de teamcultuur van toen opnieuw kunnen neerzetten. Niemand staat boven het team of boven de club. Dat vonden we toen belangrijk en dat lijkt nu minder het geval te zijn. Ik zie het als mijn taak om terug te gaan naar dat soort normen en waarden. Dat vind ik belangrijker dan de vraag of we weer zullen promoveren.’