De ‘zonvakantie’ van Push: ‘Stonden met min vijftien in Marokko’

Vorig jaar maakten ze al een bijzondere sneeuwtrip naar Bulgarije. En ook dit jaar stond er geen Valencia, Marbella of Barcelona op de vliegtickets van de mannen van Push. De Brabanders reisden begin deze maand naar Marokko. Op z’n zachtst gezegd een enerverend reisje. Met een ijskoude bergbeklimming en intense ritjes richting de kamelen.

Net een dag terug van een veelbewogen en avontuurlijke reis zit Zeb van het Kaar nog vol energie. Zoals zoveel spelers uit het team is de middenvelder opgegroeid op Push en maakt hij al zes jaar deel uit van de selectie van Heren 1. ‘Sinds Rene Ossel coach van ons team is, nu voor het vierde seizoen, gaan we iedere winter de bergen in om te skiën of te hiken. Hij denkt dat dit soort trips ons dichterbij elkaar brengt dan als we in Valencia of Marbella gaan hockeyen.’

Het budget van zo’n 17.000 euro sprokkelden de mannen bij elkaar via sponsoren en een veilingdiner. ‘Voor een groep van uiteindelijk 22 man is dat een relatief beperkt bedrag. We moesten dus creatief zijn. Voorgaande jaren gingen we altijd naar de sneeuw, maar na een stemming kozen we deze winter unaniem voor een zonbestemming. Dat was nog uitdagender, want het was niet de bedoeling om ergens een villa te huren om daar vijf dagen te chillen. Voorwaarde was wel om ook sportieve elementen in het programma op te nemen.’

Afzien

Na wat speurwerk kwam Van het Kaar, die samen met teamgenoot Thomas van den Dungen het organisatiecomité vormde, bij Marokko uit. ‘Je kan goedkoop naar Marrakech vliegen en de temperatuur ligt ruim boven de 20 graden. Om de kookcursussen en theedrinkceremonies te ontlopen, moesten we wel de stad uit. Daarom hebben we Marrakech nauwelijks gezien en trokken we vrijwel direct naar het zuiden, richting het Atlasgebergte.’

De mannen van Push zijn klaar voor een avontuur in het Atlasgebergte

Teamleden die dachten dat hen daar relaxte dagen te wachten stonden, kwamen bedrogen uit. ‘We hadden bedacht om de hoogste berg van Marokko te beklimmen. Daarvoor stijg je van 1.700 naar 4.200 meter, en terug. Achteraf bleek die tocht bedoeld voor drie dagen, maar wij deden ‘m in 48 uur. Dat hebben we geweten ook.’

Al op dag één kreeg de ploeg namelijk al te maken met de nodige fysieke en mentale uitdagingen. ‘Onze eerste overnachting was op 3.200 meter, dus we kregen al behoorlijk wat hoogtemeters voor onze kiezen. Dat was flink afzien voor een groot deel van de groep. We hadden een zonvakantie beloofd, maar het was daar min vijftien graden. Dat was even switchen. Eindelijk aangekomen bij ons verblijf bleek dat het vieste onderkomen ooit te zijn. We sliepen in dunne slaapzakjes op vuile bedden en met z’n allen in een piepkleine slaapzaal. Het eten was niet best: een smerige soep en smakeloze tajine, een Marokkaans stoofpotje. ’s Nachts was het ijskoud, waardoor we onze skipakken maar aantrokken.’

Te moe om te klagen

Door hoogteziekte bleef een teamlid de ochtend erop achter in het ‘hotel’. De rest stond om vier uur ’s ochtends op om de tocht richting de top voort te zetten. ‘Met ijzers ondergebonden legden we de laatste 1.000 hoogtemeters af. Het was echt freezing koud, dus pauzeren of opgeven was geen optie. Een paar gingen met een gids terug die zelf te vermoeid was geworden, maar de rest kon niet anders dan doorzetten. We hebben elkaar echt omhoog moeten sleuren. De gasten die echt aan het eind van hun Latijn waren, waren zelfs te moe om te klagen.’

Het ‘hotel’ tijdens de trektocht

‘Eenmaal boven, was het uitzicht adembenemend. De zonsopkomst, Marrakech dat je heel in de verte zag liggen, het gebergte om ons heen. Maar het was ook zo koud dat we maar vijf minuten op de top konden blijven.’ En dan moesten de mannen ook nog helemaal terug naar het startpunt. ‘Na een paar dagen niet douchen, was dat heerlijk. Ook van het veel betere hotel en het lekkere eten daar genoten we extra na al het afzien.’

Kotsend richting de kamelen

Daarmee was het avontuur nog lang niet voorbij. ‘We wilden graag de woestijn in. En dan niet naar het gedeelte met een oud dorpje waar alle toeristen vanuit Marrakech een dagtripje heen maken, maar echt naar de Sahara: het diepe binnenland dus. Daarvoor moesten we wel negen uur reizen. Die autorit ging gepaard met de nodige kotspartijtjes, uit vermoeidheid, door griep of gewoon wagenziekte van alle hobbelige en scherpe bochten die we namen. Daar konden we ook wel weer om lachen.’

Na een tussenstop bij een via ferrata – een klautertocht over rotspartijen – bereikte de ploeg halverwege de route de bestemming voor de nacht. Een oud dorpje waar ook films en series als Gladiator en Games of Thrones zijn opgenomen. ‘Het laatste stuk daarheen legden we af per kameel. Tussendoor konden we sandboarden. Ook dat was weer een supermooie ervaring, met de zon die langzaam onder ging.’

Per kameel naar het laatste kamp

Met het zware werk was het vanaf dat moment echt gedaan. ‘We kwamen aan in een luxe kamp en hadden een supergezellige avond met een kampvuur, veel dansen en lekker eten. Midden in de nacht zijn we met een paar teamgenoten nog de woestijn ingelopen. Er was niemand. Een surrealistische ervaring: alsof we op een andere planeet waren.’

Nog meer voor elkaar door het vuur

Om de trip in stijl af te sluiten, stond er op de terugweg een quad voor iedereen te wachten. ‘Met tachtig kilometer per uur over woestijnduinen scheuren, gaf echt een enorme kick. Voor velen was dit het hoogtepunt van de reis. We stapten daarna allemaal met een geweldig goed gevoel het vliegtuig in. Het besef dat we dit niet snel nog een keer doen, leefde bij iedereen. In zeven dagen hebben we zoveel meegemaakt met elkaar. We waren al heel hecht, maar deze ervaring maakt denk ik dat we nog meer voor elkaar door het vuur gaan en elkaar nóg beter kennen.’

Het woord hockey is in die dagen niet of nauwelijks gevallen. ‘Dat hoefde ook niet. Als we zo weer op het veld staan, komt die focus vanzelf. Ons doel is de play-offs halen. Zonder daar woorden aan te hebben gegeven, ben ik ervan overtuigd dat we allemaal nog meer zin hebben om samen dit doel te bereiken.’