Waarom Cartouche-boegbeeld Van Aken opeens stopte

Valencia, februari 2025. Middenin zijn tiende seizoen in Cartouche Heren 1 besluit Matthijs van Aken (30) tijdens hun teamtrip te stoppen. Een keuze die ingegeven is door communicatieverschillen tussen coach Robbert Paul Aalbregt en de centrale verdediger. ‘Ik had graag nog willen doorgaan, maar hoe de staf met mij is omgegaan is niet netjes.’

Van Aken begon ooit met hockeyen bij Spijkenisse, maar volgde als tienjarige het spoor van zijn oudere zussen Elselieke en Bernice. Zij zouden later in de Hoofdklasse uitkomen voor HGC en Klein Zwitserland, maar speelden in de jeugd voor Rotterdam. Net als de jongste van de familie dus. Hij schopte het tot het Zuid-Hollands en maakte korte tijd deel uit van het Nederlands schaduwteam. Toch bleek Rotterdam Heren 1 net te hoog gegrepen.

‘Ik stond wel een jaar op de lijst, maar maakte mijn speelminuten bij Heren 2. Sonja Thomann werd destijds coach van Cartouche en vroeg of ik daar ook wilde spelen. Meteen voelde het als een warm bad. Het was een supergezellige groep bestaande uit vooral studenten, waarin serieus met hockeyen bezig zijn en lachen werden gecombineerd. Donderdagavond gingen we uit, maar ’s zondags stonden we er wel.’

Eerder dit seizoen vertelde Timo Goor al over dit team dat nu opnieuw samenspeelt, maar dan in Heren 4. ‘Het was een talentvolle lichting met als jonkies ook Jochem Blok en Jasper Siebert. Zij kwamen in hetzelfde jaar als ik over van Rotterdam.’ Het sportieve hoogtepunt beleefde Van Aken met een groot deel van deze ploeg in 2019. ‘Toen speelden we play-offs om een plek in de Hoofdklasse tegen Tilburg. Ik was dat seizoen een halfjaar in Brazilië geweest voor mijn studie, maar door een blessure van Steven Doorman mocht ik die wedstrijden toch ineens centraal in de verdediging spelen. Een waanzinnige ervaring.’

Cartouche schopte het in het seizoen 2018-2019 tot de play-offs om een hoofdklasseticket. Foto: Orange Pictures / Herman Dingler.

Bijna landskampioen

Cartouche promoveerde toen net niet. Toch was Van Aken dichtbij een landskampioenschap. In de zaal speelde hij een jaar eerder de finale om de titel. Die werd verloren van Amsterdam, ook in 2025 de beste van Nederland. ‘Aan de paar weken voor zo’n ontknoping en de wedstrijden zelf natuurlijk bewaar ik de beste herinneringen. Ook aan de play-outs trouwens, die ik later speelde. Je leeft dan zo in een bubbel met elkaar. Alle focus is op hockey, met 22 mannen met wie je al het hele jaar intensief naar iets toewerkt.’

Van de sterke lichting toen zijn alleen Sven Westendorp en Joost Meijer over, naast tot voor kort Van Aken zelf natuurlijk. Zijn rol is daarmee in de loop van de jaren veranderd. ‘Als je langer in een team zit, word je vanzelf een van de leiders. Bewaak je de sfeer. Ben je ook bezig om jongere jongens te helpen.’

Van Aken was de laatste jaren een van de leiders bij Cartouche. Foto: Monique Duran

‘Een paar weken voor de herstart van de competitie had ik een gesprek met Robbert Paul. Hij gaf aan dat hij ook jonge spelers de kans wilde geven om centraal achterin te spelen. Fair enough, zei ik, ik had al aangeven aan het einde van het seizoen te stoppen. Ik snap dat soort keuzes en wilde graag de strijd om die positie aangaan en de jonge jongens helpen. Maar in de weken erna kreeg ik niet die kans om te vechten voor mijn plek en werd ik nergens meer bij betrokken. Ik moest thuisblijven bij een oefenwedstrijd en voelde dat de keuze al was gemaakt. In Valencia was voor mij de maat vol. Ik voelde mij geen onderdeel van het team en kreeg niks te horen. En dit terwijl er wel keuzes over mij werden gemaakt. Prima als ik minder of op een andere positie speel, maar communiceer daar dan in ieder geval over.’

Van Aken vertelt het ruim een maand nadat hij zijn beslissing heeft genomen, zonder een lading van frustratie in zijn stem.‘Het team reageerde super. Iedereen begreep het. Zelfs de jonge gasten met wie ik het nog niet over de wrijving met de staf had gehad. Ook de club handelde het netjes af. Wat dat betreft heb ik absoluut geen nare nasmaak. Maar na zoveel jaren in Heren 1 vind ik het jammer dat het zo eindigt. Er waren zo veel meer mogelijkheden om het goed af te sluiten. Ik had graag nog willen doorgaan, maar niet op deze manier.’

In reactie op Van Akens woorden is Aalbregt kort, maar krachtig. ‘Ik herken mijzelf hier helemaal niet in. Het is spijtig voor Matthijs dat hij het zo heeft ervaren, maar er zijn meerdere gesprekken met hem geweest waarin wij onze ideeën met hem hebben gedeeld, zowel voor als na de winterstop.’

Lege agenda

Aan het einde van dit seizoen zou Van Aken sowieso afscheid nemen van het eerste. Iets waar de staf en zijn ploeggenoten ook van wisten. ‘Het maakt het voor mij misschien iets makkelijker om te accepteren wat er in mijn laatste weken gebeurd is. Spijt heb ik geen seconde gehad. De maandag na de teamtrip had ik wel een gek gevoel. Sinds mijn tiende trainde ik drie keer per week. Nu was mijn agenda ’s avonds ineens leeg. Zat ik niet meer in de groepsapp. Het voelde alsof ik in een gat viel.’

De eerste twee weken erna raakte Van Aken zijn stick niet aan. Was er tijd voor vrienden en reflectie op de weken ervoor. Maar al snel kroop het bloed waar het niet gaan kan. ‘Ik ga spelen met Heren 2. Ik ken het team en zij kunnen mij gebruiken.’ Zijn oude team heeft hij ook al aangemoedigd. ‘Bij de thuiswedstrijd tegen HCAS stond ik gewoon langs de lijn. Ede-uit was mij wat te ver, maar ik blijf ze zeker volgen. Ongemakkelijk richting de staf is dat voor mij niet. Niet ongemakkelijker dan in de weken voorafgaand aan mijn keuze om te stoppen.’