De tranen van Sabel: ‘Heb getwijfeld of we het ooit zouden halen’

Slapeloze nachten, eenzame gevoelens en een boel onzekerheid. De afgelopen jaren waren pittig voor de coach van Pinoké. Als eeuwige nummer vijf twijfelde Daan Sabel of het hem ooit zou lukken. Maar zondagmiddag schreef zijn ploeg geschiedenis. De tranen rolden over zijn wangen na het grijpen van het play-offticket.

‘Ik heb getwijfeld of we het ooit zouden halen. Daar dacht ik heel lang over na. Misschien was ik het wel, lag het aan mij dat het nog nooit gelukt was. Was ik het probleem. Ik heb nachten naar het plafond gestaard. Slapeloze nachten gehad. Me eenzaam gevoeld. Het heeft me echt pijn gedaan. Dat het ons nu gelukt is, maakt me zo fokking trots. Het is een droom die uitkomt.’

Het zijn de woorden van de geëmotioneerde Daan Sabel. Zijn woorden zijn puur. Komen recht uit het hart van de Amstelveense architect. Terwijl zijn ploeg feestviert na de overwinning op Den Bosch (3-2), rollen de tranen nog over de wangen van de coach. ‘Het is echt nog niet zolang geleden dat we er tegen Den Bosch met 6-1 of 8-0 af gingen. Het lukte ons in 48 wedstrijden nooit om van ze te winnen. Sterker nog: we verloren 46 keer van ze. En kijk nu naar ons. Het is ons gewoon gelukt.’

Foto: Bart Scheulderman

Eeuwige nummer vijf staat nu derde

Met een zege zou Pinoké voor het eerst in de clubhistorie de play-offs halen. Maar tegen het grote Den Bosch stond de ploeg al snel met met 0-2 achter. ‘We hebben onze rug gerecht. Want dat was best wel even een tegenslag’, vertelt Sabel. Maria Steensma maakte vlak voor rust de 1-2 en Imke Verstraeten – die volgend seizoen vertrekt naar Amsterdam – zorgde met twee goals voor de 3-2 eindstand. ‘Ik heb enorm genoten van de tweede helft’, glundert de coach.

Jarenlang strandde Pinoké telkens nét voor de finish. Vijf seizoenen op rij eindigde de ploeg steevast als vijfde. Steeds weer die verdomde vijfde plaats. Steeds weer met lege handen naar huis. Wat ze ook probeerden, dichterbij komen lukte nooit. ‘Dat heeft me enorm veel pijn gedaan’, zegt Sabel. ‘De afgelopen weken schoot het telkens weer door mijn hoofd. Bij Pinoké is het gezellig, hoorde ik dan. Maar er is niets te halen. Dat deed me zeer. Dit is het bewijs dat we het wel kunnen.’

Sabel begint over een moment, ongeveer een jaar geleden. Een wedstrijd die hij zich nog als de dag van gisteren voor de geest kan halen. ‘We verloren op 4 mei van Kampong. Toen ben ik mezelf echt tegengekomen. Besloot om ’s nachts op Viaplay de hele wedstrijd nog eens terug te kijken. Om half zes ’s ochtends was ik alweer wakker. Ik kon niet meer. Ik sprong op mijn fiets om mijn hoofd leeg te maken, maar het ging zó slecht met me, dat ik keihard onderuit ging. Zat ik vol bloed en schrammen. Toen voelde ik me zo kut. Dat wilde ik nooit meer meemaken.’

Foto: Bart Scheulderman

‘Ga niet zeggen dat je moet stoppen, maar er moeten dingen anders’

Die val van zijn fiets was een van de momenten die er nu voor hebben gezorgd dat het wel is gelukt. Want vlak daarvoor, nu zo’n 1,5 jaar geleden, ging het roer om. ‘Ik zat eind december 2023 samen met mijn aanvoerder Kiki Rozemeijer. Dat was het moment of ik mijn contract wel of niet zou verlengen. Ik was toen al zes jaar coach en er zijn maar weinig mensen die het zolang met me uithouden. Ik weet nog precies wat Kiki zei. Daan, ik ga niet zeggen dat je moet stoppen, maar er moeten echt dingen veranderen. Duidelijker kon het niet. Dat moment vergeet ik nooit meer.’

Er kwam een nieuwe fysio, er sloot een mentale coach aan en de commissie tophockey sprong bij. Dit seizoen moest het echt gaan gebeuren. Zonder internationals, maar met veel goede en eigen jeugd. En door vooral normaal te doen. Als de weg naar boven dan wat langer duurde, dan was dat maar zo.

Het bloed en de schrammen van toen zijn veranderd in een paar ferme littekens op zijn armen en benen. Een herinnering aan een dieptepunt en vooral een reminder dat het nooit meer zo moet gaan. ‘We zijn van lelijk eendje veranderd in play-offploeg’, vertelt Sabel. Zeven jaar geleden promoveerde Pinoké uit de Overgangsklasse. ‘Van de huidige groep speelden er dat seizoen vijf mee. We hebben gewoon ongelofelijk grote stappen gezet. En misschien vond ik het soms wat lang duren, het is wel op onze manier gelukt.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Tulp Hoofdklasse (@tulphoofdklasse)

‘We worden weer geen vierde’

De play-offs. Na jaren van dromen, is het moment nu daar. ‘Hoe iedereen er ook voor staat, er zijn drie grote ploegen die kampioen kunnen worden. En de nummer vier zit er altijd ver vanaf. We zien het straks wel. Ik weet alleen dat het een groot hockeyfeest gaat worden op Pinoké.’ Het is sowieso nog onduidelijk op welke plek de Steekneuzen eindigen. Dat lijkt nu plek drie te worden, maar als vierde eindigen is ook nog mogelijk.

‘We gaan maar voor de derde plek, dan kunnen jullie net als de voorgaande jaren schrijven dat we weer geen vierde zijn geworden’, lacht Sabel. En die lach is meer dan terecht. Net als een goede nachtrust. ‘Ik hoop dat het lukt’, zegt hij. ‘Genieten doe ik sowieso. Ze hebben het scorebord nog niet uitgezet, dus zolang ‘ie nog aanstaat, staar ik naar de hoek van de 3-2.’