Eva Drummond bezorgt HGC bij haar afscheid kippenvel

Op de schouders van haar teamgenoten zwaaide Eva Drummond (35) zondag voor de laatste keer naar het publiek, na achttien jaar tophockey. Door haar vertrek uit Oranje was het niet het afscheid waar ze een paar maanden geleden nog op had gehoopt, met de Olympische Spelen in aantocht. Toch werd het een waardig afscheid. ‘Hier staat een gelukkig mens.’

Toen Drummond in haar laatste wedstrijd werd getrakteerd op een publiekswissel, gebeurde er iets wat in het hockey eigenlijk zelden gebeurt. Iets dat alleen voor de grootste speelsters ter wereld is weggelegd. Voor hockeysters die niet één, maar twee keer zijn uitgeroepen tot Wereldspeelster van het Jaar.

De scheidsrechters legden het spel stil. Met nog 1 minuut 30 op de klok stonden zij het toe dat tientallen kinderen als loslopende honden het veld in kwamen gedraafd. Zij vormden met hun sticks een erehaag, terwijl de wedstrijd officieel nog bezig was. Hoe Drummond zich vervolgens door hen liet bejubelen, was aandoenlijk om te zien.

‘Ik heb maar geprobeerd om deze wedstrijd aan te vliegen als een normale wedstrijd. Anders weet ik niet hoe ik hier nu had gestaan. Misschien veel te emotioneel’, verklaarde het afscheidnemende icoon hoe het haar eigenlijk was gelukt om het droog te houden, ondanks dat emotionele eerbetoon aan haar rondom het duel tegen haar oude liefde Amsterdam (2-3).

Voor de laatste keer als hockeyster zwaait Drummond naar het publiek, dat afscheid van haar nam. Foto: Willem Vernes

Dat ik iets heb kunnen betekenen voor anderen, is voor mij het meest dierbare van mijn carrière. Eva Drummond

Drummond speelde 266 interlands en vier Olympische Spelen. Drie keer won ze olympisch goud (2008, 2012, 2021). Drie keer de wereldtitel (2014, 2018, 2022). Maar hoe indrukwekkend haar palmares ook is, in cijfers valt eigenlijk niet uit te drukken hoe belangrijk zij voor de sport is geweest. Om dat te begrijpen kun je veel beter deze zondagmiddag, na het klinken van de toeter, een blik werpen op het veld. Tientallen kinderen vragen haar om een handtekening of een selfie. Alsof ze een popster is.

Drummond: ‘Een lach op het gezicht van een kind is voor mij belangrijker dan goed hockeyen of prijzen winnen. Door dit soort dingen mee te maken, besef ik hoeveel impact ik heb gehad op de hockeywereld. Ik vind het prachtig dat ik iets heb kunnen betekenen voor anderen. Dat is voor mij het meest dierbare van mijn carrière.’

Nog één keer zet Eva Drummond talloze handtekeningen op de shirts van haar fans. Foto: Willem Vernes

Als eerbetoon droegen alle speelsters van HGC een witte haarband

De wedstrijd tussen HGC en haar oude club Amsterdam draaide geen moment om sportieve belangen. Het vizier van Amsterdam is al gericht op de play-offs. HGC speelde als middenmoter nergens meer om. Dus waren de lenzen van alle fotografen zestig minuten lang op háár gericht. Heel de wedstrijd lang was het wachten op die ene laatste bevlieging van de tweevoudig Wereldspeelster van het Jaar. Een afscheidscadeau aan de hockeywereld, het liefst in de vorm van een laatste doelpunt.

Vanuit het publiek was het echter moeilijk te zien wanneer ze nu precies aan de bal was. Normaal gesproken is Drummond te herkennen aan haar witte haarband. Nu droegen alle speelsters van HGC er ook één. Als eerbetoon. Langs de lijn was het soms net alsof je dubbel zag. Niet alleen de speelsters, maar ook de line-up kinderen, de ballenkinderen en zelfs enkele toeschouwers droegen een witte haarband alsof zij zelf Eva Drummond waren.

Drummond begon met het dragen van de witte haarband toen zij in 2006 bij het Nederlands elftal kwam, achttien jaar geleden. ‘Mijn oom, een broer van mijn vader, was slechtziend. Voor hem ben ik ‘m gaan dragen. Dan wist hij waar ik in het veld stond. Hij is helaas overleden. Maar ik ben die band altijd blijven dragen. Dat iedereen in de kleedkamer vandaag ineens een witte band opzette, vond ik ontzettend leuk. Ik geloofde niet wat ik zag. Zo lief.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Er hing niet alleen een spandoek van HGC, maar ook van Amsterdam

Aan alles merkte je dat de wedstrijd in het teken stond van een laatste buiging voor één van de grootste speelsters uit de Nederlandse hockeygeschiedenis. Aan het feit dat naast het doel een spandoek hing, gemaakt door HGC, met niet één of twee foto’s van Drummond, maar wel vijftien. Aan het feit dat international Sabine Plönissen voor de wedstrijd op een trappetje stond om óók een spandoek op te hangen, maar dan namens Amsterdam, waarmee ze tussen 2010 en 2021 twee landstitels won.

Aan het feit dat onder de toeschouwers bijzondere hockeyiconen aanwezig waren, zoals oud-internationals Carlien Dirkse van den Heuvel, Caia van Maasakker en Kitty van Male, maar ook oud-bondscoach Jamilon Mülders uit Duitsland. En aan het feit dat zelfs het vullen van haar bidon in het clubhuis – iets dat Drummond óók voor de laatste keer deed – aanleiding genoeg was voor een fotograaf om zijn lens op te richten.

Sabine Plönissen klimt op een trappetje om namens Amsterdam een spandoek op te hangen. Foto: Willem Vernes

Drummond beëindigde haar prachtige loopbaan met een assist

Toen er vroeg in het tweede kwart een bescheiden applausje klonk, haalde HGC voor het eerst in de wedstrijd een strafcorner. Hét moment voor Drummond om het publiek nog één keer in extase brengen met een doelpunt. Ze meldde zich op de kop van de cirkel. ‘Kom op, HGC!’ schreeuwde de trouwe supporter Ragan van den Hoek, die altijd vanuit Zoetermeer lopend naar de club komt.

Scoren deed Drummond 34 keer in Oranje, 129 keer in de Hoofdklasse en negen keer in de play-offs. Maar juist nu het publiek smachtte naar een doelpunt van haar, ging de bal verrassend naar die andere speelster die afscheid nam: Loes Coward-Stijntjes. Haar flats richting het doel van Anne Veenendaal werd eruit gelopen.

Het bleek uiteindelijk de enige corner die HGC haalde. Vorige week tegen Rotterdam schoot Drummond na een mooie dribbel nog raak. Achteraf gezien kwam dat doelpunt eigenlijk een week te vroeg. Scoren deed Drummond zondag niet meer. Toch liep ze nog één keer met haar armen in de lucht terug naar haar eigen helft. In de 57ste minuut gaf ze een assist op Margot van Geffen, de 2-3. Het publiek vond het prachtig en trakteerde haar op een daverend applaus. Zodoende stond bij veel toeschouwers alsnog het kippenvel op de armen.

Eva Drummond krijgt een knuffel van Maria Verschoor, met wie ze jarenlang samenspeelde in Oranje en bij Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Ik heb een prachtige carrière gehad. Hier staat een gelukkig mens.

Met 2-3 verliezen van Amsterdam, het seizoen afsluiten als achtste, eigenlijk was dit natuurlijk geen afscheid dat hoort bij haar prachtige carrière. Veel liever had ze pas afscheid genomen op 9 augustus, in Parijs. Met haar vierde gouden olympische medaille om haar nek.

Dat het zover niet meer komt, doet haar nog steeds zeer, vertelt ze. ‘Ik heb het missen van de Spelen redelijk een plekje kunnen geven, maar ik ga nu nog wel steeds door de pijn heen. Ik ben vooral blij dat ik me op HGC heb kunnen focussen. Die meiden hebben me goed opgevangen. Maar als de Spelen straks beginnen, zal ik het er ongetwijfeld moeilijk mee hebben.’

Over een maand emigreert Drummond naar Zuid-Afrika. Samen met haar man Tim Drummond – oud-international van Zuid-Afrika – verhuist ze naar Hermanus, een plaatsje aan de kust, vlakbij Kaapstad. Haar appartement in Den Haag staat al half leeg. De meeste dozen zijn al ingepakt. ‘Het mooiste aan vandaag vond ik dat er zoveel mensen waren. Al die vriendinnetjes, oud-teamgenoten en familieleden die langs de lijn stonden. Ik heb een prachtige carrière gehad. Hier staat een gelukkig mens.’