Harde Hoofdklasse-lessen voor Huizen: ‘Verdienen laatste plaats niet’

Wat waren ze blij. Dansten ze dolgelukkig op een roze wolk. In mei ging er een echte hockeydroom in vervulling voor de dames van Huizen door te promoveren naar de Hoofdklasse. Maar de realiteit is vijf maanden later kiezelhard voor de Gooise ploeg. Na acht wedstrijden is er pas één punt verzameld. Vooral de manier waarop ze zondag bij HDM (1-0) wéér kopje onder gingen, hakte er enorm in bij de hekkensluiter.

Minutenlang bleven ze op het veld hangen na de deceptie in Den Haag. Alsof het niet de achtste maar de 22ste speeldag was. Met bevlogen armgebaren bespraken aanvoerder Myrthe van Kesteren en tiener Melle Vaessen hun teleurstelling. Verderop verstopte technische middenvelder en kind van de club Noa van Leer haar verdriet in een trui. Toptalent Sam Luttmer, ook zo’n trouwe Huizenaar, zocht verslagen een plekje in de dug-out. Ondertussen slenterde de aanvallende smaakmaker – met haar aan de bal gebeurt er wat – Lynn Vasterink ondersteund door haar coach Donald Drost naar de camera’s van Viaplay.  

Kortom, ze zaten flink in de put bij Huizen na de zevende seizoensnederlaag. Eentje die heel onterecht aanvoelde, zeker omdat ze in de slotminuut nog drie corners kregen. Terwijl captain Van Kesteren aan haar interviewtje over de wedstrijd begint, kijkt ze even opzij naar Luttmer, haar beste vriendin. Die miste de bal bij de laatste corner, de allerlaatste kans van de wedstrijd. Ze kan op de bank haar tranen amper bedwingen.

Noa van Leer verstopt haar verdriet in een teamvest. Foto: Willem Vernes

‘Wij waren beter, HDM was slimmer’

‘Het doet me pijn om haar zo te zien’, zegt Van Kesteren heel eerlijk. ‘Het is niet de enige corner die mislukte. Dus Sam moet het zichzelf ook niet te veel kwalijk nemen. Al waardeer ik het ook dat ze zo zelfkritisch is. Ze neemt veel verantwoordelijkheid. Doet voorafgaand aan zo’n wedstrijd drie uur video-analyse. Het was haar grootste droom om met Huizen in de Hoofdklasse te spelen. Iedere wedstrijd die je verliest, wordt het moeilijker om je te handhaven.’

Het had zondag zomaar anders kunnen aflopen. HDM benutte al na zestien minuten haar enige corner van de wedstrijd, maar kwam verder amper tot grote kansen. Huizen kwam na een heel afwachtend begin steeds beter in de wedstrijd en kreeg naast die cornerserie nog een enorme, shoot-out-achtige kans op de gelijkmaker toen eerstejaars senior Mikki Schaap oog in oog met HDM-keeper Julia Remmerswaal kwam te staan. 

‘Op dit soort dagen moet het voor ons gebeuren. Dat had ook gekund. Wij waren beter, vond ik’, baalt Van Kesteren. De middenvelder praat zoals ze hockeyt. Gepassioneerd. Met vuur, overtuiging en directheid. ‘HDM speelde slimmer. Zij scoopen ‘m in de slotfase ver weg, wij missen die ballen vier keer achter elkaar. Dat is dom, gooi dan je lichaam erin. Stop ‘m desnoods met je buik. Af en toe vielen we vandaag door de mand. We maakten te veel individuele acties. Als we eerder passen, komen we vaker in de cirkel.’

Van Kesteren en Vaessen in een bevlogen gesprek na de wedstrijd. Foto: Willem Vernes

Veel kunnen we niet bieden. We hebben autootjes en een fysio, maar bij ons betaal je wel contributie. Meiden die vorig jaar in de Promotieklasse of in de VS speelden, hebben ook met ons meegetraind maar kozen uiteindelijk voor HGC en Rotterdam. Myrthe van Kesteren

Het zorgde er uiteindelijk dus voor dat er opnieuw geen punten werden gehaald. Alleen in de thuiswedstrijd tegen Oranje-Rood voorkwam Huizen een nederlaag (2-2). OR heeft twee punten en is daarmee de enige ploeg die direct binnen handbereik is voor de nieuwkomer. Het gat naar plek tien – bezet door HDM – groeide zondag naar zes punten. Keiharde cijfers voor het team dat zo ontzettend uitkeek naar het Hoofdklasse-jaar.

‘We dachten niet dat we ineens een middenmoter zouden zijn. Maar we hadden er stiekem wel meer van gehoopt’, geeft Van Kesteren toe. ‘Het is voor sommige meiden een hele mooie ervaring om hier te spelen, op het allerhoogste niveau. Dat we daar staan, is mooi en leuk. Het gaat sneller, het vraagt meer van je. We graven ons niet in, parkeren de bus niet. Dan krijg je ook weleens de deksel op de neus. Maar uiteindelijk beleef je meer plezier aan winnen. Ik vertel maandag op mijn werk ook liever dat we deze week twee keer hebben gewonnen, haha.’

Over dat werk gesproken. Doordeweeks is Van Kesteren aan de slag als recruiter. Een rol die afgelopen zomer ook van pas kwam, toen Huizen als kersverse Hoofdklasser de spelersmarkt op ging. ‘Ik denk dat we alle nieuwkomers zelf hebben gebeld’, zegt de aanvoerder. ‘Maar onze uitgangspositie was niet makkelijk. Veel kunnen we niet bieden. We hebben autootjes en een fysio, maar bij ons betaal je wel contributie. Meiden die vorig jaar in de Promotieklasse of in de VS speelden, hebben ook met ons meegetraind maar kozen uiteindelijk voor HGC en Rotterdam.’

Coach Donald Dorst en talent Lynn Vasterink ondergaan de weg naar de camera’s. Foto: Willem Vernes

Geen uitgebluste olympiërs

En ergens kan Van Kesteren dat wel begrijpen. ‘Daar krijgen ze wél een kleine vergoeding. Waarom zou je dan naar ons toekomen? Als ik aan kom lopen op bijvoorbeeld Rotterdam, denk ik ook: holy fack, wat een mooie club.’ 

Natuurlijk heeft Huizen nog genoeg tijd om het puntenaantal op te vijzelen. ‘Maar waar dat moet gebeuren? Vind ik lastig om zo te zeggen’, reageert Van Kesteren. ‘We zijn de enige promovendus. Dan ben je iedere wedstrijd de underdog. Ik hoopte er een beetje op dat de spelers die meededen aan de Olympische Spelen wat uitgebluster zouden zijn. Maar Luna Fokke rent ons er nog steeds allemaal uit. We hebben vertrouwen, verdienen het qua spel niet om laatste te staan. Al schijn je ook te krijgen wat je verdient.’

We zijn een minuut of tien verder. Luttmer zit nog steeds, inmiddels getroost door coach Drost, in de dug-out. ‘Tijd voor wat knuffels’, besluit Van Kesteren.

Sam Luttmer in de dug-out. Foto: Willem Vernes