Lilli de Nooijer: ‘Ik had een beetje heimwee naar Bloemendaal’

Ze is terug op de plek waar ze hoort. Waar haar hockeywieg stond en ze iedere graspol kent. Na twee jaar HGC keerde Lilli de Nooijer (23) terug bij Bloemendaal. Met hetzelfde gevoel als vroeger. Maar met een ander rugnummer. 

Het interview met De Nooijer wordt na een paar minuten onderbroken door haar teammanager. Die spoort de aanvallende middenvelder aan om mee te komen naar de sponsortent, die deze zondag op ’t Kopje is neergezet. En die vraag kwam niet zomaar. Want binnen een paar minuten wordt De Nooijer naar voren geroepen, net als alle andere nieuwkomers bij Bloemendaal.

Die vertellen keurig en beleefd dat ze zo uitkijken naar het seizoen met hun nieuwe club. Dat zegt De Nooijer ook. Maar haar praatje is net wat langer. Ze kent de meeste mensen in de tent persoonlijk. Leden, sponsoren, oudgedienden. Gezichten die ze al honderden keren zag. Ze sluit af met de veelbetekenende woorden: ‘Ik miste het om hier te zijn.’

Natuurlijk wilde ze die woorden wel even toelichten op haar Kopje. Op het terrein waar ze bij wijze van spreken zelfs de koeien aan de vijver bij naam kent. ‘Er zijn hier maar weinig hoekjes die ik niet ken’, zegt De Nooijer, terwijl ze om zich heenkijkt. ‘Natuurlijk heb ik hier iets van vijftien jaar gehockeyd. Maar Bloemendaal is voor mij veel meer dan een club. Ik kwam hier vroeger altijd om mijn vader aan te moedigen. Ik woonde direct naast de club met ons gezin.’

Foto: Koen Suyk

Ze wijst naar de bossen achter het derde veld van Bloemendaal. ‘Daar liet ik altijd onze hond uit. Zelfs dan kwam ik hier langs. Het is mijn tweede thuis. En gelukkig is er weinig veranderd. Ik had geen betere keus kunnen maken. Mijn familie is er ook blij mee. Ze kwamen vaak kijken op HGC, maar het was toch een stukje rijden. Vandaag stond iedereen er weer. Mijn moeder, die ook als fotograaf bij de wedstrijd was. Mijn zus Nanna en onze oma, die bij mijn ouders woont. En mijn vader was hier natuurlijk ook. Maar die kon niet alles zien, omdat hij zich moest voorbereiden met Heren 1.’

Het was ook niet zo dat ik naar een andere club wilde. Ik wilde maar naar één club Lilli de Nooijer

Haar vader is uiteraard Teun de Nooijer. De beste hockeyer die Nederland ooit heeft voortgebracht en sinds dit seizoen assistent-coach is van de heren van Bloemendaal. Ook hij keerde terug op het oude nest nadat hij twee jaar damescoach was bij Amsterdam. ‘Ik ging samen met hem hier in de zomer hardlopen’, vertelt De Nooijer. ‘Toen was het al rond dat we allebei terug zouden komen. Het seizoen was nog niet eens begonnen. Maar ik had toen al het gevoel dat ik geen betere keus had kunnen maken. Het was ook niet zo dat ik naar een andere club wilde. Ik wilde maar naar één club. Had echt een beetje heimwee.’

Twee jaar terug koos ze er juist voor om dat vertrouwde terrein achter zich te laten. ‘En dat was op dat moment een goede, bewuste keuze’, klinkt het zelfverzekerd. ‘De sfeer bij mijn team was toen anders dan nu. We hadden een moeilijk seizoen, speelden zelfs play-outs. Er was gedoe in het team. Sonja Zimmermann, met wie ik goed kon opschieten, vertrok. Dave Smolenaars – ook mijn coach bij Jong Oranje – werd ontslagen, ook met hem had ik een fijne band. Het was dus onrustig. En ik wilde ook wel een keer ergens anders kijken. Uit mijn comfortzone. En een stapje omhoog.’

Foto: Pippa Suxdorf

Waarom HGC toch de goede keus was

Want dat was HGC voor De Nooijer. Terwijl Bloemendaal tegen degradatie streed – en een jaar later ook uit de Hoofdklasse kletterde – droomde HGC over een terugkeer aan de top. Dat was ook gezien de komst van grote namen als Eva de Goede en Margot van Geffen en een aantal buitenlandse toppers helemaal geen gekke gedachte. Maar in de praktijk kwam er van die hoop weinig terecht. HGC eindigde in de afgelopen twee seizoenen vrij kleurloos als zevende en achtste. 

‘Het klopt dat onze potentie er niet uitkwam’, zegt De Nooijer. ‘Met onze kwaliteiten hadden we er meer uit kunnen halen. Maar voor mij was het twee jaar geleden de goede keus. Ik kon leren van speelsters als Margot en Eva, had een fijne klik met Suzan van der Wielen, onze coach. Dat was heel bijzonder. Vooral het eerste seizoen was heel fijn. Daarna kwam steeds meer het gevoel dat ik liever in Bloemendaal wilde zijn. Dan moet je daarnaar luisteren, toch?’

Ze kwam terug bij een team dat net gepromoveerd was. Dat met een dikke smile het Hoofdklasse-avontuur wilde omarmen. ‘Ik ben zelf ook verder dan twee jaar geleden. Ben niet alleen meer dat talent dat haar trucje wil doen. Vroeger kon ik nog wel ontevreden zijn als ik zelf geen lekkere actie had gemaakt, ook al hadden we gewonnen. Nu denk ik meer aan het bijdragen aan het team. Als ik een dag niet belangrijk ben, maar we doen het wel goed, dan is dat ook prima.’

‘Misschien hoort het ook een beetje bij ouder worden. Ik wil nog steeds heel graag die een-tegen-een-duels aangaan. Dat vind ik het leukste. Maar ik snap ook dat het niet altijd en overal kan. Daarin ben ik wat slimmer aan het worden, ben wat taakbewuster. Ik heb het dus erg naar mijn zin. We doen het natuurlijk ook heel goed. Ook ik had nog niet zo vaak gewonnen bij Den Bosch’, verwijst ze naar de bijzondere zege (2-1) die Bloemendaal anderhalve week geleden boekte op de landskampioen.

Tijdens het voorstelrondje in de sponsortent, Foto: Ewout Pahud

De toekomst bij Duitsland en nummer 14

Ondertussen staat haar internationale loopbaan eventjes op pauze. De Nooijer debuteerde in april 2022 bij Oranje, dat met een gelegenheidsselectie aantrad tegen India. Een vervolg bij het Nederlands elftal bleef uit, waarna Duitsland op de deur klopte. Het land van haar moeder, oud-international Pippa Suxdorf. ‘Ik ben meegeweest op een paar oefenstages. Maar destijds mocht ik nog geen officiële wedstrijden meedoen. Dat mocht pas drie jaar na mijn laatste interland.’

Die termijn is dus inmiddels verstreken. Maar intussen is De Nooijer een beetje uit beeld geraakt bij Duitsland. ‘Het EK is nooit echt een serieuze optie geweest. Misschien komt spelen met Duitsland nog op mijn pad. Ik laat de toekomst op mij afkomen, we zien wel. Ik woon in Amsterdam, loop stage bij een tv-productiebedrijf en ben helemaal gelukkig nu.’

Het hockeygeluk spat er vanaf bij De Nooijer. Het enige dat niet vertrouwd oogt, is haar rugnummer. Op haar shirt staat dit seizoen 20. Een random nummer, dat nog over was. En dus niet haar ‘familienummer’ 14 waarmee zij, net als haar vader, altijd speelde. ‘Die was inmiddels bezet. Ryanne van Dooijeweerd, een goed maatje van mij, had ‘m al. En ik wilde bij mijn terugkomst niets opeisen. Het is ook goed om niet met zo’n bijzaak de aandacht op mij te vestigen’, klinkt het wijs.

Lachend: ‘Maar misschien dat ik ‘m volgend jaar wel weer draag. Het blijft uiteindelijk wel het mooiste nummer. Misschien moeten we er binnenkort eens over kletsen.’