Na jaar is het klaar voor Huizen: ‘De pijn is het waard geweest’

Degradatie hing al weken in de lucht bij Huizen. Maar dat het met een ongekende 10-1 nederlaag tegen Den Bosch moest gebeuren, maakte de klap des te harder. ‘Zo wil je geen afscheid nemen van de Hoofdklasse’, zucht coach Donald Drost.

Een jaar geleden waren de pitchers bier en flessen champagne niet aan te slepen aan hun eigen sportpark Bestevaer. Huizen was gepromoveerd naar de Hoofdklasse. Een prestatie van formaat, van een vriendinnenteam zonder bikkelharde D1-selectie. Maar met minimale middelen en een selectie waarin te weinig speelsters Hoofdklasse-waardig waren, werd het avontuur een ongelijke strijd. Soms zelfs een regelrechte lijdensweg. Met slechts één overwinning was het lichtpuntje minimaal.

Sam Luttmer zei eind maart dat iedere verliespartij telkens weer als een nieuwe klap voelde. Ze wisten bij Huizen echt wel dat het loodzwaar zou worden, maar niet dat het zo erg zou zijn. De selectie verloor het plezier en zat erdoorheen. Aanvoerder Myrthe van Kesteren vertelde vorige maand nog openhartig over haar sessies bij de sportpsycholoog. Die waren broodnodig, omdat ze het mentaal zo zwaar had. Ze nam zelfs slaapmedicatie, omdat ze door de nederlagen geen oog meer dicht deed. 

Sam Luttmer en Myrthe van Kesteren. Foto: Willem Vernes

‘Zo moet je geen afscheid nemen van de Hoofdklasse’ 

Heftige verhalen die een jaar geleden, tussen de champagneflessen, niemand voor mogelijk hield. Een duistere kant die voor Huizen bij de promotie hoorde. Een logische vraag om te stellen is of het seizoen in de Hoofdklasse het dan wel allemaal waard is geweest. En zelfs na de 10-1 afgang van zondagmiddag, is het antwoord van coach Donald Drost duidelijk: ‘Ja.’

‘Het ging vandaag helemaal nergens over en daar wil ik het ook helemaal niet over hebben’, vertelt de coach, die normaal zijn emoties redelijk onder controle heeft. Als iemand de stemming en positiviteit erin probeerde te houden het afgelopen seizoen, was het de bestgeklede coach – op zondag altijd in een driedelig pak – van de Hoofdklasse wel. Maar zondagmiddag was hij boos. ‘Zo moet je geen afscheid nemen van de Hoofdklasse’, zegt hij. 

Toch is zijn antwoord volmondig bevestigend. Het is het allemaal waard geweest. ‘Op Myrthe en Daphne Koolhaas na in 2017/2018, heeft niemand ooit echt in de Hoofdklasse gespeeld. Hoogstens een paar minuten als invaller’, begint Drost met vertellen. ‘Maar kijk naar Sam. Ze had het een verschrikkelijk moeilijk jaar, maar zie eens even hoe ze nu speelt. Ze is door een hel gegaan, maar ze is er veel en veel beter door geworden. Iedereen heeft ervan geleerd. Dat vind ik fantastisch.’

Donald Drost. Foto: Willem Vernes

Per direct stoppen met het spelletje waar ze zo van hield 

Luttmer speelde zich in de kijker bij Pinoké en ook Van Kesteren twijfelt of ze wel terugwil naar de Promotieklasse. Er lonkt voor haar ook een avontuur bij Rotterdam. Maar Noa van Leer is net zo’n smaakmaker. En zij blijft haar club trouw. ‘Ik heb in de winter echt getwijfeld of ik zou stoppen’, vertelt de middenvelder. Ondanks de kansloze nederlaag zondagmiddag trok ze zo nu en dan alle aandacht naar zich toe met weergaloze solo’s. Toch had het niet veel gescheeld, of ze was er helemaal niet bij geweest. Ze vond de eerste seizoenshelft zo pittig, dat ze per direct wilde stoppen met het spelletje waar ze altijd zo van hield. Pas toen de zaalperiode haar weer gelukkig maakte – na een hoop overwinningen en een promotie, besloot ze door te gaan. Maar hoe dan ook, de 22-jarige Van Leer had het avontuur niet willen missen.

‘Hoofdklasse spelen is gewoon hartstikke vet. Ik had het alleen heel anders verwacht’, vertelt ze. Ze geeft eerlijk toe dat de ploeg een jaar geleden stiekem gokte op een plek in de middenmoot. ‘Je hoopt dat het met nieuwe meiden heel goed uitpakt. Dat andere dingen net even op z’n plek vallen. Maar we hebben er misschien niet al te goed over gedacht’, vertelt Van Leer. ‘Vroeger droomde ik ervan om Hoofdklasse te spelen met Huizen. Ik vind het fokking vet dat het gelukt is. Op wat voor manier dan ook. De pijn is het waard geweest.’

Noa van Leer. Foto: Willem Vernes

‘Noa is een fenomeen’, vertelt haar coach. ‘Praktisch iedere club wilde haar wel hebben. Samen met Sam kon ze naar Pinoké. Maar dat wil ze niet’, vertelt Drost. Van Leer is verknocht aan de club waar ze ooit als klein meisje begon met hockey. En zelfs als het een seizoen tegenvalt, wint de liefde voor haar club. ‘Ik vind het leven naast het hockey ook belangrijk. Ik vind hockey heel leuk, maar ik weet niet of ik er zoveel voor over heb.’

Een bredere selectie en staf 

Met nog een wedstrijd in de Hoofdklasse te spelen, gaat de blik op het volgende seizoen. Terug in de Promotieklasse. ‘Als het ons nog een keer lukt om te promoveren, moeten er wel wat dingen anders’, vertelt Van Leer. ‘We hebben er veel van geleerd. Het is logisch dat een bredere en betere selectie echt noodzakelijk is. Dit seizoen hebben we met de kern allemaal zestig minuten per wedstrijd moeten spelen. Dat is natuurlijk gekkenwerk. En tactisch kunnen we stappen zetten. Dat stukje deden we dit jaar zelf. Luttmer zette voor de winter de lijnen uit, Iza Osborne deed het daarna. Maar we hebben iemand nodig in onze staf die dat structureel doet’, vertelt ze. 

Foto: Willem Vernes

Ook Drost begint over volgend seizoen. ‘In het voetbal zijn Excelsior en Volendam zijn na een jaar direct weer teruggekomen in de Eredivisie.’ Die vergelijking maakt Drost het niet voor niks. Maar of Huizen zo’n zelfde scenario kan verwachten, weet hij niet. ‘Dat ligt er totaal aan hoe de ploeg eruit ziet. Het is afwachten. Bovendien kunnen we niet zomaar een A-tje pakken of iemand van Dames 2. Dat is gewoon niet goed genoeg.’ 

Behalve Excelsior en Volendam, heb je ook Klein Zwitserland en Laren. Vergelijkingen die makkelijker te trekken zijn voor Huizen. Clubs met nog veel grotere namen die uit de Hoofdklasse degradeerden en uiteindelijk doorzakten naar de Overgangsklasse. ‘Dat mag ons niet gebeuren’, is Drost duidelijk. ‘We moeten zorgen dat we de kern bij elkaar houden. Als dat lukt, dan heb je een fantastische basis staan. Daar ben ik van overtuigd.’

Ik wil nog een keer genieten van de Hoofdklasse. Voor het laatst. Het was een zwaar jaar, maar eentje die ik nooit ga vergeten. Noa van Leer

Maar hoe het er volgend jaar uit komt te zien, is nog onduidelijk. Zelfs Drost heeft nog geen idee over zijn toekomst. Hij heeft namelijk een – zoals hij het zelf noemt – groot meningsverschil met het bestuur van de club. Waarover dat gaat, wil de coach niet vertellen. Wat wel zeker is, is dat door dat akkefietje zijn toekomst bij de club nog op losse schroeven staat.

Nog een keer genieten 

‘Ik wil nog een keer genieten van de Hoofdklasse. Voor het laatst. Het was een zwaar jaar, maar eentje die ik nooit ga vergeten’, vertelt Van Leer over de laatste speelronde van aanstaande zaterdag, thuis tegen Amsterdam. Zij is een speler waar de Promotieklasse nu al rekening mee kan gaan houden. ‘Dit jaar was voor mij een droom die uitkwam. Ik hoop dat ons plezier snel weer helemaal terug is. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat dat volgend seizoen wel goed gaat komen.’

Foto: Willem Vernes