Ondanks ‘big catastrophe’ wil Vila met Tilburg naar middenmoot

Toen Matias Vila (45) een maand of twee geleden een belletje kreeg van Tilburg met de vraag of hij het damesteam wilde coachen, twijfelde de Argentijn geen seconde. Hij liet zijn vrouw en drie kinderen achter in Buenos Aires en waagde de gedurfde sprong in het diepe. ‘Coachen in de beste competitie van de wereld is een droom.’

De droom van de Argentijn werd zondagmiddag werkelijkheid. Hij stond er. Op het voor hem hoogste podium. Maar de nieuwe coach van Tilburg had zijn debuut in de Hoofdklasse wel wat anders voorgesteld. ‘Het was een grote catastrofe’, vertelt Matias Vila in het Engels, naast het veld direct na de oorwassing tegen Amsterdam. Als Vila voor zich uitkijkt, loert hij naar het scorebord. De grote getallen in de hoek van het veld zijn een pijnlijke confrontatie. De Zuid-Amerikaan zelf had echt niet gedacht dat hij er met 7-0 af zou gaan. 

‘Ik doe mijn wedstrijdanalyse morgen met de videobeelden maar tot en met het derde doelpunt. De rest deed er niet meer toe’, vertelt hij als hij terugblikt op de wedstrijd. ‘We waren niet efficiënt en gevaarlijk genoeg. Als je niet afmaakt wat je creëert, ga je eraan in de beste competitie van de wereld’, analyseert hij.

De Argentijnse Matías Vila bedankt het publiek in Tilburg. Foto: Rogier Balk

Argentijnse passie zonder volume 

Vila is oud-international en deed met Argentinië drie keer mee aan de Olympische Spelen. Hij was er ook bij in Parijs afgelopen zomer, want na zijn carrière als speler begon hij als coach. De afgelopen periode was hij staflid bij het Argentijnse mannenteam. In Tilburg is hij de opvolger van Ageeth Boomgaardt (die vorig seizoen een aantal wedstrijden voor het einde op non-actief werd gezet) en Maartje Paumen. Een duo dat de afgelopen seizoenen langs de Brabantse lijn vocaal aardig van zich liet horen. Vila produceert nog niet de helft van dat volume. Zelfs toen zijn ploeg zondagmiddag langzaam door de hoeven zakte, bleef hij kalm. Met zijn armen over elkaar leunde hij tegen de dug-out aan. Hij liet zich af en toe horen met wat korte, Engelse instructies. 

Bijna on-Argentijns, zou je kunnen zeggen. ‘Ik heb vertrouwen in mijn spelers. Daar hoef ik niet voor te schreeuwen’, vertelt hij. ‘Tijdens de trainingsweek zijn we bezig met elkaar. Daar doen we ons werk. Tijdens de wedstrijd vertrouw ik op hun keuzes’, verklaart hij zijn rustige manier van aanpak. 

Ik heb vertrouwen in mijn spelers. Daar hoef ik niet voor te schreeuwen. Tijdens de trainingsweek zijn we bezig met elkaar. Daar doen we ons werk. Tijdens de wedstrijd vertrouw ik op hun keuzes. Matías Vila

Hij oogde tijdens zijn eerste duel in de Hoofdklasse niet alleen rustig, maar ook op zijn gemak. Toen de Brabantse speaker vlak voor het duel alle olympiërs in het zonnetje zette en trakteerde op een grote bos bloemen, kwamen er ook wat eervolle woorden Vila’s kant op. Hij kon ze niet verstaan, maar wist dat het over hem ging. Bijna bescheiden stak hij een handje de lucht in, als bedankje. ‘Het is precies zoals de eerste weken hier waren’, vertelt hij later. ‘Ik ben warm ontvangen en geniet echt. Tilburg voelt als thuiskomen. En de club is mijn tweede huis.’

Matías Vila aan het woord in het Tilburgse kringetje. Foto: Rogier Balk

Tilburg voelt nog hetzelfde 

Vila was jaren geleden namelijk al eens in de Brabantse stad te vinden. De Argentijn was toen onderdeel van de selectie. Hij speelde vijf seizoenen voor TMHC Tilburg, een van de voorlopers van de huidige fusieclub.  Een periode waarin hij zelfs, in 2008, de play-offs haalde. ‘Mijn vrienden van toen zijn er nog steeds. Ze hebben al gevraagd of ik samen met ze wil eten. De club is anders dan jaren geleden. Vooral groter. Maar het voelt nog hetzelfde.’ 

Daarmee geeft Vila al een beetje antwoord op de vraag waarom hij huis en haard achterliet voor dit avontuur. Want met een vrouw en drie kinderen (van negen, zeven en vier jaar oud) aan de andere kant van de wereld, is die keuze niet makkelijk. Bovendien staat een seizoen met Tilburg bijna garant voor strijden tegen degradatie. ‘Dit was een kans die ik niet kon laten schieten’, is de Argentijn duidelijk. ‘Mijn contract met de Argentijnse bond liep af. Dus dit was het moment om iets anders te proberen’, legt hij uit. ‘Coachen in de beste competitie van de wereld is een droom.’

Het was een kans die ik niet kon laten schieten. Dit was het moment om iets anders te proberen. Coachen in de beste competitie van de wereld is een droom. Matias Vila

‘Mijn gezin en ik kijken of het lukt. We hebben veel contact en videobellen dagelijks. Ze weten eigenlijk ook niet beter. Ik reis veel. Papa is veel weg met hockey. Als het meevalt, kunnen we kijken of we nog een seizoen in Nederland kunnen blijven.’ Als hij over zijn gezin praat, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. De reden is logisch. ‘Morgen zie ik ze weer. Ze komen een maand bij me langs. Ik kan niet wachten om ze allemaal weer een knuffel te geven.’

Matías Vila. Foto: Rogier Balk

Vila kan na de domper tegen Amsterdam wel zo’n mooi hoogtepunt gebruiken. Maar hij hoopt dat hij zijn gezin de komende maand wel kan trakteren op successen als coach. ‘Er is werk aan de winkel. Het was ook niet even makkelijk. Ik heb de selectie bijvoorbeeld niet samen kunnen stellen. Dat gebeurde toen ik nog in Buenos Aires was. Mensen van de club regelden het voor me. Ik moest ze vertrouwen’, vertelt hij. Bovendien is het wennen aan elkaar. ‘Ik spreek de taal een klein beetje. Ik ken wat zinnen. Maar dat is ook alles. Ik begin volgende maand met Nederlandse lessen. Ik denk dat ik dat wel op ga pakken. Ik kende na twee trainingen ook alle namen al.’

Ondanks zijn bikkelharde debuut, heeft de Argentijn – die de afgelopen jaren van de Nederlandse competitie vrijwel alles volgde – vertrouwen in zijn ploeg. ‘Ik ben een lunatic, maar ik durf te dromen. Dat geef ik mijn meiden ook mee’, zegt hij. ‘Ik wil niet dat we hier bezig zijn met veilig spelen’, is hij duidelijk. Hij wil meer, zelfs na de 7-0 afstraffing. ‘Geloof het of niet, ik denk eerder aan een plek in de middenmoot.’