Ze schreven vorig seizoen hun eigen sprookje. Kwamen van ver, heel ver na een paar hele moeizame jaren. Ze wilden weer meedoen, aantrekkelijk zijn. Maar de mannen van Amsterdam bereikten veel meer. Tot verrassing van vriend en vijand stond de outsider voor de hoofdprijs eind mei met de kampioensschaal in handen. Zaterdag tijdens de seizoensopening tegen Hurley (5-1 winst) was dat een levendige herinnering, die geen enkele garantie biedt voor dit seizoen.
‘Voor iedereen in onze ploeg was het één van de mooiste dagen van zijn carrière. Eentje die we nooit meer vergeten. Niet alleen door het resultaat. Ook door de sfeer. Toen ik de beelden terugkeek, viel mij dat pas echt op. Het blauwe vak van Kampong, het rode vak van ons. De felheid van de supporters, die echt tekeer gingen. Echt ongekend, voor het hockey. Misschien was niet alles toegestaan wat er gebeurde, maar het was echt uniek.’ Lachend: ‘Ik was vlak daarna op vakantie in Zeeland. Heb geen boek kunnen lezen, omdat ik nog zo bezig was met alle indrukken.’
Natuurlijk vindt Amsterdam-coach Rick Mathijssen na de eerste wedstrijd van dit seizoen het geen probleem om toch nog eventjes terug te bikken op die onvergetelijke 29 mei van dit jaar. De eerste titel in dertien jaar, na shoot-out-winst tegen Kampong. En dat na twee seizoenen in het rechterrijtje. Het chique Amsterdam kreeg z’n grandeur terug. Als een mooi oud huis dat piepte en kraakte, maar opnieuw werd opgeknapt.
David Huussen na zijn fraaie doeltreffende solo met teamgenoot Mustapha Cassiem. Foto: Bart Scheulderman
Het lege Wagener en de klodder mayo
Terwijl Mathijssen terugdenkt aan dat onvergetelijke hoogtepunt, gaan de mini-hamburgers en biertjes rond in de lounge van het Wagener Stadion. Best feestelijk. Dat kunnen we niet zeggen van het legendarische onderkomen. Zelden leek een stampvol Wagener zo ver weg als zaterdag. Dat kwam alleen al omdat drie van de vier tribunes met hekken waren afgezet, vanwege een naderende sloop. Het publiek, dat dus alleen op de hoofdtribune zat, werd voor rust niet bepaald verwend. Dat gebeurde pas in de tweede helft, die wat later begon omdat – je verzint het niet – een kind een klodder mayonaise op het veld liet vallen in de pauze.
Alleen de mouwtjes op de shirts van Amsterdam waren zaterdag een tastbaar overblijfsel aan het vorige seizoen. Daarop prijkt sinds kort het logo van de Euro Hockey League, waar de ploeg als een van de beste drie teams van Nederland aan mee mag doen. ‘Het is schitterend wat we hebben meegemaakt’, zegt Mathijssen. ‘Daar stappen we niet zomaar overheen. Maar we moeten er ook niet te lang in blijven hangen. Dan gaan we de play-offs niet halen. Hoe mooi ook, er staat wel een hele dikke streep onder vorig jaar. Ik weet niet eens waar de kampioensschaal in het clubhuis staat.’
‘Ik vind ook niet dat we dit jaar onze titel verdedigen. Wij vallen ‘m opnieuw aan, zo willen we ook hockeyen. Dat is een andere mindset. Want we hebben niets’, klinkt het met nadruk. ‘Er zijn gewoon weer zeven kandidaten voor de play-offs. Daar horen we bij, absoluut. Maar het is niet zo dat we door vorig jaar erbovenuit steken.’
De chique inval-spits Mirco Pruyser. Foto: Bart Scheulderman
À la Alcaraz
Het ging allemaal veel sneller dan Mathijssen had verwacht. Hij begon een jaar geleden met de driejarige missie om Amsterdam weer aantrekkelijk te maken. Z’n glans terug te geven, terug te komen in de top en mee te doen om de titel. In die volgorde. Dat project belandde dus in een snelkookpan.
‘Eens. We hebben jaren overgeslagen en een doel behaald. Maar daarna is het niet klaar. Kijk, Carlos Alcaraz heeft laatst de US Open gewonnen. Die vindt het daarna ook niet mooi geweest. Die gaat straks ook voor de Australian Open. Ook wij willen meer en doen dit jaar op heel veel vlakken mee. In de competitie, in de EHL, in de zaal en ook daar spelen we Europees.’ Natuurlijk is dat laatste toernooi geen hoofdzaak. ‘Maar wel weer een prijs. En dat is heel lekker na allemaal jaren waarin Amsterdam nergens om speelde. Dat is saai.’
Dat mag Amsterdam doen met een selectie, die alleen maar sterker is geworden. Alle sterspelers bleven aan boord en in het doel kwam de gewenste internationale ervaring. Daardoor moest Joren Romijn zijn plekje afstaan aan de Engelse international Ollie Payne. Pikant: Romijn stond tijdens de seizoensopener meteen tegenover zijn oude club. Met name in de eerste helft keepte hij uitstekend. ‘Joren heeft het vorig seizoen ook fantastisch gedaan. Mede door hem wonnen we de finale. Maar voor onze verdediging is het heel goed dat Payne er nu staat, die iets meer ervaring heeft met belangrijke momenten in grote wedstrijden. Dat hebben we nodig.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Geen Lucas Middendorp, wel spitsentrainer Pruyser
Jeugdinternationals Lucas Corstens (Schaerweijde) en Tjeerd Boermans (HDM) en de zelf opgeleide Robin van Ede debuteerden zaterdag bij Amsterdam. Dat gold nog niet voor Lucas Middendorp (Klein Zwitserland). De neef van sterspeler Floris Middendorp herstelt nog van een voetbreuk. Dat geldt ook voor Lee Morton, de Schotse back. Zij liggen er beiden nog een week of vier uit. Aanvaller Sam Steins Bisschop ontbrak zaterdag ook, maar wordt donderdag – dan is alweer de tweede speelronde – terugverwacht.
Door de gevulde ziekenboeg deed Amsterdam zaterdag een beroep op oud-international Mirco Pruyser. Hij stopte tweeënhalf jaar geleden als tophockeyer. De 36-jarige spits maakte een schitterende karakteristieke goal (de 2-0): aannemen, ultrakorte draai, keihard uithalen. ‘Hij is onze spitsentrainer’, vertelt Mathijssen trots. ‘Dat aanvallende deel pakt hij helemaal op. We hebben donderdag bepaald dat hij mee zou doen. Toch schitterend dat hij nog zo meedoet met de jongens die hij zelf traint? Is voor iedereen toch mooi?’
Na die goal liep Amsterdam uit naar 5-1. Het eerste vinkje kan worden gezet in het post-kampioensjaar. ‘Het was een must om deze wedstrijd te winnen. Dat hebben we gedaan. Zondag zitten wij als enigen met popcorn voor tv, met drie punten op zak. Lekker.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.