De lach is weer heel even terug bij Amsterdam na die bizarre 6-6

Waar hebben we naar zitten kijken? Dat was de vraag die de verwonderde toeschouwers zich zondag stelden in Rotterdam, waar de plaatselijke trots met 6-6 gelijkspeelde tegen Amsterdam. Een wedstrijd die drie keer beslist leek te zijn door de thuisploeg. Maar Amsterdam liet zich aan de Hazelaarweg ouderwets gelden en kaapte daardoor een punt mee.

De beslissing. Dat leek de 5-3 van de Rotterdamse Bakker, Jochem dus, tien minuten voor tijd te zijn. Amsterdam hing in de touwen nadat het zich van de uitzichtloze 4-1 terugknokte tot 4-3. De vijfde tegengoal moest dus de nekslag zijn voor Amsterdam. Zou je denken. Wat volgde waren tien ongelooflijke minuten, die je niet zou geloven als er geen beelden van waren.

Ode aan de aanvalsdrift

De slotfase van Rotterdam-Amsterdam voelde als een India-Pakistan. Ja, dat is een compliment. Een ode aan de aanvalsdrift. Als een achtbaan met loopings die metershoog de lucht ingingen. Met grote hoogtes en stevige dalen. Met kiezelharde schoten en domme dekkingsfouten. En dat alles op een duizelingwekkend tempo. Maar bovenal amusement en spektakel van de bovenste plank. Als een spetterende gitaarsolo als toegift op het eind van een grandioos concert. Alles uit de kast, in een leeg stadion. Zwetend en dampend, richting de laatste noot.

Mirco Pruyser wordt gefeliciteerd na een van zijn drie goals. Foto: Bart Scheulderman

Vijf minuten na de beslissing die geen beslissing was, stond het 5-5. Weer een minuut later. 6-5 van Rotterdam door Joaquin Menini. Amsterdam verslagen? No way. Dat perste nog een keer alles eruit, alsof het de laatste wedstrijd van het seizoen was. Met als gevolg de 6-6 van Amsterdam, via Tijn Lissone.

‘Ja, waar hebben we naar zitten kijken?’, herhaalde Mirco Pruyser de vraag. ‘Ik heb bij ons een een team gezien dat alles overboord heeft gegooid. De grens opzoekt. Ik kreeg geel, dat hoeft nou ook weer niet per se. Maar we moeten soms wel over het lijntje heen. Het zit er wel in, maar we moesten van heel ver komen.’

Een afstraffing dreigde

En daar heeft Pruyser helemaal gelijk in. Bij rust stond Amsterdam, dat het moest doen zonder de zieke hoofdcoach Santi Freixa, namelijk met 4-1 achter. Het leek dus wéér zo’n dag te worden voor de ploeg uit de hoofdstad, die al zo lang rust op dezelfde ruggengraat. Bakker-Verga-Pruyser. En dan een grote leemte. Geen nieuwe internationals, geen eigen jeugd die doorbreekt. Amsterdam leek in het herfstachtige Rotterdam tegen de zesde nederlaag van dit seizoen op te lopen. Een afstraffing dreigde. Totdat er een knop omging.

Teun Rohof in discussie met de arbitrage. Foto: Bart Scheulderman

‘In kwart drie kwam er iets meer bluf’, lachte Pruyser, die ondertussen zijn hand koelde met een zak ijs. ‘We kwamen buiten onze comfortzone. Daarmee bedoel ik dat we meer durfden. Iedereen deed mee. Ook de jonge jongens en de gasten die normaal minder minuten spelen. Duw wel die bal erin, ook al voelt het niet zeker. Doe het gewoon op karakter. Fack it als het misgaat. Daar moet je schijt aan hebben, om het even in plat Amsterdams te zeggen.’

Te veel op safe gespeeld

Pruyser besefte dat hij daarmee een vinger om de zere plek legt. ‘We speelden te veel op safe in de eerste seizoenshelft. En ook in een deel van vorig seizoen. Nu durfden we wel en gaat er nog steeds veel mis. Maar we halen wel een resultaat. Van 4-1 naar 6-6. Dat geeft een goed gevoel. Daardoor kan ik hier met een lach staan. We konden vandaag incasseren én uitdelen. Steeds een schepje erbovenop.’

Ondanks deze opsteker staat Amsterdam er nog wel beroerd voor. De achterstand op Rotterdam – na vandaag de nummer vier – bedraagt na dertien duels al elf punten. Hardop dromen over de play-offs, dat doen ze dus even niet in de hoofdstad. Nee, Amsterdam heeft een andere manier bedacht om het gezicht te redden.

‘Laten wij maar die ploeg zijn die beuken kan uitdelen. De ploegen pijn doen die wel in de race zijn voor de play-offs. Daar spelen we voor. Hoe we het vandaag hebben gedaan, past in dat beeld.’ Snel erachteraan: ‘Alleen na rust hè. Daarvoor hadden we het iets moeilijker.’

Nicki Leijs deelt een beuk uit aan Jochem Bakker en moet er met geel vanaf. Foto: Bart Scheulderman

Weer even die lach bij de spits, die zondag goed was voor drie goals. ‘Ik ben ook trots. Bij zo’n wedstrijd had je er ook met 9-1 van af kunnen gaan. Dat had gekund na de eerste twee kwarten.’

Tot dus die ommekeer kwam op het veld. Een comeback die werd ingeleid in de kleedkamer, waarin oud-Hoofdklassespeler Steven van Randwijck, vandaag assistent-coach, het woord nam. Pruyser: ‘Hij zei: soms kan je maar beter lachen als er iets niet lukt. Krijg je een rotbal, lach gewoon in plaats dat je iemand afzeikt.’

Tijn Lissone (goed voor twee goals) en Valentin Verga na de 4-2 van Amsterdam. Foto: Bart Scheulderman

Een lach. Die brak zondag weer door bij Amsterdam. De branie. De bluf. Het va-banque. Hockeyen alsof het de laatste dag is. Alsof de morgen niet bestaat.

De Grote Drie, in de kleine Mini

Drie kwartier na de wedstrijd op de parkeerplaats van Rotterdam. Grijnzend stappen De Grote Drie van Amsterdam in hun kleine Mini. Mirco Pruyser aan het stuur, Billy Bakker – met een blauw oog als souvenir van de wedstrijd – daarnaast. Op de achterbank Valentin Verga. Hoofdrolspelers in een uiterst teleurstellend seizoen van Amsterdam. Zo vaak hadden ze al samen gebaald dit seizoen. Gevloekt. Getreurd. Gepiekerd.

En vandaag? Vandaag hadden ze gewoon weer eens lekker gehockeyd. Het goede gevoel was terug, al was het misschien maar voor even.