De ontluisterende middag van Tilburg: ‘Dit doet wel pijn, zeg’

Hij staarde stil voor zich uit, net als veel van zijn teamgenoten. Het ongeloof spatte van zijn gezicht. Tilburg-verdediger Thijs Bams kon het amper bevatten wat er zojuist was gebeurd. Zijn team was maandag uit de Hoofdklasse gekieperd door promotieklasser Voordaan, dat dankzij shoot-outs aan het langste eind trok.

‘Kwamen we nou na de 3-3 weer op achterstand?’ Thijs Bams was het even kwijt na de wedstrijd. Uiteraard. Dat was ‘m te vergeven. Noem het typerend voor de chaotische, bizarre en ongelooflijke middag in de regen in Groenekan. Een scoreverloop als een achtbaan, met als ultieme looping de shoot-outs. ‘Ik had niet verwacht dat ze op die 4-3 voorsprong zouden komen’, peinst Bams nog. ‘Veerkrachtig van ze.’ 

Hij vraagt zich, op verzoek, af of Tilburg zich maandagmiddag iets kon verwijten. ‘Dat ligt eerder in de rest van het seizoen. Dat we tiende zijn geworden. Het na 22 wedstrijden onvoldoende is geweest om de play-outs te vermijden.’ Even een adempauze. ‘En als je tiende wordt, had dat met beter hockey gekund. Dan eindigen deze wedstrijden niet twee keer in een gelijkspel.’ 

De uiteindelijke degradatie is dus een optelsom van alle duels die voor het drieluik met Voordaan werden gespeeld. ‘Dat denk ik wel. We winnen er eentje relatief makkelijk. In die andere twee zijn zij goed genoeg om gelijk te spelen. Dat wil je niet. Ook als hun niveau stijgt, moeten we daarboven blijven zitten. Aan de andere kant zijn dat zulke typische wedstrijden om te spelen…’ 

Thijs Bams in duel met Dylan Vermeij van Voordaan. Foto: Willem Vernes

De shoot-out die niet volgens plan ging

Tilburg was na een seizoen waarin het vrijwel in ieder duel de underdog was, ‘opeens’ op papier de favoriet tegen Voordaan. Dat was even wennen. ‘We hebben in de afgelopen jaren bewezen – en dit jaar ook een paar keer – dat we in staat zijn om zelf goed te spelen tegen betere ploegen. Maar dat vragen zij niet van ons. Zij trekken zich juist aan ons op.’ 

Net als tijdens de eerste ontmoeting op woensdag, draaide het duel uit op shoot-outs. Woensdag stond Bams niet op het lijstje, maandag moest de Limburger wel opdraven. Hij miste, net als zijn teamgenoot Maico Casella. ‘Ik heb ze eerder genomen in de beker en ook in de play-outs. Ik moet even terugzien wat er gebeurde. Meestal maak ik in het begin dezelfde beweging. Links-rechts. Eigenlijk komt de keeper dan altijd. Maar toen ik ‘m naar rechts haalde, was-ie er niet. Ik schoot en kreeg nog een rebound, die er nog bijna inging. Maar ja. Die had hij ook…’

Na Casella miste ook Bams een shoot-out voor Tilburg. Foto: Willem Vernes

De bittere realiteit

Terwijl het onvermijdelijke ‘We are the champions’ over het compleet verregende veld schalde, ging Tilburg in een kringetje staan om het eerste verdriet gezamenlijk een plek te geven. ‘Er is nog niet veel gezegd. Ik weet ook niet of dat gebeurt. Dit is de eerste keer dat ik dit meemaak. Nou ja, we zijn ook gedegradeerd in de zaal. Maar dat is toch anders. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Het lijkt me wel goed om dit samen nog af te sluiten. Niet dat iedereen nu zijn eigen plan trekt.’

Hij kijkt naar zijn teamgenoten, die één voor één teleurgesteld afdruipen. Een lange gang over het veld, waar hun lot een paar minuten eerder werd bezegeld. Bams blijft nog even staan. Zijn beide sticks over elkaar heen. De armen gekruist. Langzaam komt de bittere realiteit binnen. 

Dan de vijf woorden die alles zeggen over deze, voor Tilburg zo ontluisterende middag. ‘Dit doet wel pijn, zeg.’


Wat vind jij? Praat mee...