De tranen van Koen Bijen: ‘Pijn, omdat we zo dichtbij waren’

Ze kwamen ver. Heel erg ver. Waren op een schitterende playoff-avond maar een goal verwijderd van een shoot-out-serie. Maar dat doelpunt viel niet, Den Bosch speelde in hun tweede halve finale met 3-3 gelijk tegen Amsterdam. En dat was te weinig. Het seizoen voor de Brabantse verrassing zit er opeens op. Dat zorgde voor tranen bij Koen Bijen, die een uniek weekend meemaakte op zijn club.

Het was een soort slagveld, zondagavond in Den Bosch na de prachtige, heftige en meeslepende 3-3. Sleepkoning Timo Boers met zijn handen voor zijn gezicht in de dug-out. Spits Jaïr van der Horst die verslagen languit ligt in de cirkel waarin een paar minuten daarvoor nog werd gestreden. Verdediger Joppe Wolbert – wat speelde hij goed – die met een droevig koppie afdruipt. Verderop lopen supporters met trommels sip over het veld. Ze dragen PSV-shirts, maar de blijdschap over het voetbalkampioenschap verbleekt bij de teleurstelling van hun hockeycluppie. Hun muziekinstrumenten bungelen er maar een beetje verloren bij.

Aan het hek worden door de spelers bekenden opgezocht. Er zijn knuffels, lieve woorden. Aaien over vele bollen. De bekende taferelen. Maar dat kan het verdriet allemaal niet verzachten. Het leed na het prachtige seizoen, waarin ze tweede werden. Thuis geen wedstrijd verloren. Voor het eerst sinds jaren echt een rol van betekenis speelden in de top van de Hoofdklasse.

Topschutter Boers treurt in de dug-out. Foto: Willem Vernes

Zijn laatste grote kans

Ook Koen Bijen stond daar in dat rijtje met familieleden, onder meer gesteund door zijn tweelingbroer Tom. Hij had het zwaar. ‘Ik heb net wel even wat tranen gelaten’, geeft de international eerlijk toe. ‘Dit doet pijn. We waren zo dichtbij. We hebben meegedaan. Hebben onze huid duur verkocht. Het scheelt maar een goaltje. Eentje! Dat hakt er het meest in. We hoopten nog op shoot-outs. We geloofden erin dat we het daarin goed zouden doen.’

Maar zover kwam het dus niet. Amsterdam hield stand en speelde gelijk. Dat was genoeg na de 3-2 zege in de heenwedstrijd, in het Wagener. Bijen denkt aan zijn eigen laatste kans in de return. Een paar minuten voor tijd. ‘Ik had de 4-3 op mijn stick. De keeper had die bal nooit gezien. Maar ik tikte ‘m tegen hem aan. Een paar jongens dachten dat-ie tegen een speler kwam en vroegen de video-scheidsrechter aan. Voor mij was het vrij duidelijk dat het anders zat. Zuur dat we daar onze video verloren.’ Een diepe zucht: ‘Maar dat soort kansjes moeten er wel in, als je de finale wilt halen.’

De wedstrijd die werkelijk alle kanten opging, speelt hij nog eens af in zijn hoofd. ‘We hadden ook scherper in onze eigen cirkel moeten zijn. Hoe we de 1-0 weggaven, dat was gewoon slecht. En vlak na rust stonden we ook niet goed bij hun derde goal. Noem het details. Maar dat is wel wat er nu allemaal pijn doet. Dan sta je daar voor het publiek. En daalt er even in wat er gebeurd is. Dat je ook niet meer om een Europees ticket speelt, bijvoorbeeld.’

De verslagenheid bij Jaïr van der Horst. Foto: Willem Vernes

Troostbiertjes

Hij kijkt eens om zich heen. Ziet de grote tribune, die Den Bosch liet staan na het organiseren van de EHL. De vele fans, die inmiddels hun troostbiertjes drinken op het terras. ‘Je voelt dat de club achter je staat. De sfeer was megamooi. Het vuurwerk en het zingen van het publiek. Ze zijn geen seconde stil geweest. Je wilt dan ook wat terugdoen voor de club. Dat raakt mij ook. Voor dit soort wedstrijden ben ik gebleven.’

Bijen heeft het vaker verteld. Hij was dichtbij een overstap naar Rotterdam. Want daar werd – afgezien van dit jaar overigens – wel structureel om de prijzen gespeeld. Maar de komst van Oranje-captain Thierry Brinkman veranderde zijn perspectief. Bijen bleef en draaide met zijn mede-international een topseizoen. ‘Ik noemde allemaal feiten op. Maar het gaat ook om gevoel. Dat niet alleen Dames 1, maar Heren 1 hier ook echt leeft op Den Bosch. Dat is zo mooi. We waren zo ver op weg om ook de finale te halen. Het was echt bijna gelukt.’

Foto: Willem Vernes

Pinoké als hoopvol voorbeeld

De optimist in hem wordt een klein beetje in wakker. ‘Het is bijzonder dat we dit hebben meegemaakt. Hier kunnen we veel van leren. Laten we een voorbeeld nemen aan Pinoké. Die werden landskampioen in hun tweede play-offs. Misschien biedt dat gegeven een sprankje hoop voor volgend seizoen. Iedereen blijft. We krijgen nu een Spaans international erbij. Dat ziet er dus ook mooi en goed uit.’ 

Met trots: ‘Al denk ik wel dat andere clubs uit de Hoofdklasse anders tegen ons aankijken. Ik merkte dat het ook dit seizoen soms nog was van: Den Bosch, die kunnen we wel hebben. Maar nu zullen we als een topploeg worden beschouwd. Dat lijkt me een heel mooi compliment.’ 

Dan ineens weer die keiharde landing. De confrontatie met de gevolgen van de verloren halve finale. ‘Gek. Nu hebben we opeens volgend weekend vrij.’