Het sprookje van Pinoké zonder laatste hoofdstuk: ‘We willen meer’

Ze waren op weg om een sprookje te schrijven, maar bleven steken voor het laatste hoofdstuk. Playoff-debutant Pinoké kwam, zag en kan uiteindelijk heel trots zijn. Coach Jesse Mahieu blikt nog een keer terug op de laatste, bijzondere en ook roerige weken van zijn team.

‘Dit moet geen toeval zijn. We moeten niet afwachten, maar doorpakken. We willen meer.’

Aan ambities en duidelijkheid geen gebrek bij Mahieu. Vlak na de tweede verloren finale tegen Bloemendaal dacht de oud-international al aan de toekomst. ‘Laten we dit alsjeblieft zien als de start van een nieuw begin. Het is heel mooi dat we op deze plek gekomen zijn. Daar mogen we on-ge-loof-lijk trots op zijn. Dat mogen we deze hele zomer blijven.’

‘Maar ondertussen moeten we ook beseffen dat we dit nogmaals willen doen. En hoe we dat willen doen. Dit lukt niet zomaar nog een keer. Dit seizoen moet een vliegwiel zijn voor de komende jaren.’

Natuurlijk zag Mahieu ook het verschil tussen de finales van donderdag en zaterdag. Zijn team kwam beduidend minder goed voor de dag in die tweede wedstrijd, die met 3-0 werd verloren. ‘Daarnaast was Bloemendaal veel beter dan in de eerste pot. Ze hadden het verdedigend beter voor elkaar. Door hun ervaring haalden ze zaterdag een hoger niveau. Dat is ons niet gelukt, al kan ik mijn jongens niets verwijten. Ze hebben alles gegeven.’

Pinoké bedankt z’n fans. Foto: Koen Suyk

De blauwe, kolkende massa

Alles bleek dus net niet genoeg voor De Steekneuzen om hun droomseizoen een magisch einde te geven. Voor Mahieu is dat geen reden tot klagen. Hij kijkt liever naar wat de eerste playoff-deelname in de clubgeschiedenis heeft gebracht. ‘Ik ben niet alleen oud-speler en coach van Pinoké, maar ook fan. Ik heb ervan genoten hoe de play-offs leefden op de club. Hoe iedereen met elkaar de schouders onder ons team zette. Hoe mensen werden gemobiliseerd om te helpen. Dat er bij de wedstrijd tweeduizend man stonden om je aan te moedigen. Een blauwe, kolkende massa.’

Die betrokkenheid raakt hem. ‘Het is ontroerend, op een bepaalde manier. Een clubicoon als Jeroen Koops staat te huilen op het veld. Niet omdat we de finale hebben verloren, maar om wat we hebben neergezet. We hebben er tien jaar over gedaan om hier te komen. Om die winstcultuur te bouwen.’ Zichzelf nog eens samenvattend: ‘Dan denk je toch: shit, dit wil je altijd?’

Als speler lukte het net niet

Mahieu bereikte de afgelopen weken als coach wat hem als speler net niet lukte bij Pinoké. Hij kwam in 2008 als onderdeel van een groot renovatieplan. Met Balder Bomans en Timme Hoyng verliet hij Amsterdam om de top aan te vallen met Pinoké. Ook toen was er geen gebrek aan mooie dromen. De bomen groeiden tot in de hemel. Australische internationals als Eli Matheson en Des Abbott en de Zuid-Koreaanse ster Jong-Ho Seo waren opeens te bewonderen bij de club, die tot dan vooral bekend stond om zijn studentikoze sfeer en het memorabele clubhuis.

Jesse Mahieu in 2012 als speler van Pinoké tegenover Kieran Govers van Den Bosch. Foto: Koen Suyk

‘Van blokhut naar topclub. Zo werd het laatst al genoemd’, lacht Mahieu. ‘In die tijd haalden wij de play-offs net niet. In 2012 waren we er heel dicht bij, maar door een goal in de laatste minuut haalden we het niet. Daarna gooide de club het over een andere boeg. Werd er veel meer gekeken naar de eigen jeugd, die al jaren goed was. Een sterke, rücksichtsloze maar ook pijnlijke stap. Tegen Nijmegen wonnen we vier jaar geleden na shoot-outs, waardoor we erin bleven. Daar komen we vandaan. Met een klein groepje bleven we geloven in de koers. Dit was de route, dit moest bestendig worden.’

Een grote smile. ‘Uiteindelijk staan we met tien zelfopgeleide spelers in de play-offs.’ 

Racisme-rel en wild transfergerucht

De play-offs die dus voor veel vreugde zorgden, maar ook pijnlijke momenten met zich meebrachten. Zo overschaduwde de racisme-rel op Amsterdam de gewonnen halve eindstrijd. Mahieu kondigde na afloop aan graag een kop thee te drinken om de strijdbijl te begraven. ‘Ik heb inmiddels met Aal Cox (de coach van Amsterdam, red.) gezeten. Tussen ons was er geen gedoe, maar het gesprek was wel goed. We gaan komend seizoen een oefenpot organiseren met een barbecue om iedereen in een fijne setting weer bij elkaar te brengen. Tussen de besturen is ook contact geweest, begrijp ik. De kou is daar uit de lucht. Het is fijn als dat tussen de spelers ook kan. Niemand is op zoek naar een vete.’

Bukkens (tweede van links) en Mahieu (geheel rechts) na de eerste finale. Foto: Koen Suyk

En dan was er nog het bericht over Miles Bukkens, die wel heel nadrukkelijk werd gelinkt aan Amsterdam. De Telegraaf schreef dat hij al een contract had getekend bij de buurman, maar daar weer onder uit wilde komen. Het bestuur van Amsterdam wil geen commentaar leveren op dit wilde transfergerucht, Mahieu wel. ‘Welk verhaal ook in de wereld is geholpen, Miles speelt volgend jaar bij Pinoké. Hij ligt vast en daar zijn we heel trots op. Iedereen is wakker bij ons en wil nog meer bereiken.’

Dat geldt ook voor Mahieu zelf, wiens contract nog een jaar doorloopt. ‘We moeten nadenken over die volgende stap. Aan mijn frisheid ligt het niet.’