Het verpeste afscheid van Schuurman: ‘Dit was ondermaats’

Gelaten maakte Bloemendaal-captain Glenn Schuurman maandagmiddag zijn rondje langs de pers. De verloren finale (0-4) tegen Pinoké was zijn afscheidswedstrijd bij De Mussen. Eentje die totaal anders verliep dan de oud-international zich had voorgesteld.

Aan het einde van het gesprek kijkt Schuurman vanaf het veld even naar het clubhuis van Bloemendaal. Naar het balkon, om precies te zijn. De plek waar hij de afgelopen jaren zo vaak stond. Vijf keer met de EHL-bokaal. Vier keer met de Hoofdklasse-schaal. ‘Ik zag het wel voor me’, mijmert de Brabander hardop. ‘Dat we daar weer zouden staan met die beker. Die beelden kwamen de afgelopen weken weer zo vaak voorbij. Dat scenario had ik in mijn hoofd. Dit niet.’

Dat Schuurman zich een heel andere afloop van de finale had ingeprent, is niet verwonderlijk. In 2009 – inderdaad, veertien jaar geleden – maakte de middenvelder de oversteek van MEP naar Bloemendaal. Samen met Roel Bovendeert van Boxtel-Oost naar de kust van Noord-Holland. Twee talenten, zo groen als gras. Ze groeiden. Werden internationals en cultuurdragers. Bepalende gezichten in het team dat onverslaanbaar leek.

Inderdaad, leek. 

Want Pinoké maakte wel op een heel erg duidelijke wijze een einde aan de hegemonie van Bloemendaal, dat de laatste drie titels won. ‘Ik vind het vooral heel jammer dat we niet naar onze potentie hebben gespeeld’, baalt Schuurman. Hij hoeft niet lang over zijn woorden na te denken. Wikt en weegt niet, maar oordeelt met een gevoel van spijt. ‘Er zit veel meer in deze ploeg. Dat hebben we de afgelopen jaren laten zien. Maar de afgelopen twee potten waren ondermaats. We hebben Pinoké niet echt pijn kunnen doen. Daar baal ik van.’

Schuurman en Bovendeert. Samen kwamen ze in 2009 van MEP, nu stoppen ze tegelijk. Foto: Koen Suyk

Koude douche in plaats van balkonscène

Hij denkt nog eens na over de wedstrijd, die net achter hem ligt. ‘Zeker in het derde kwart hadden we momenten waarin we er overheen konden klappen. We speelden in die fase top. Als we daar hadden gescoord, had ik het echt nog wel willen zien. De afgelopen jaren deden we dat wel. Nu lukte het niet. Het doelpunt dat we maakten, werd afgekeurd. Dat was trouwens wel terecht, volgens mij.’

Waar zo’n sprookjesachtig einde met een balkonscène in het verschiet lag, eindigde de loopbaan van Schuurman met een koude douche. Hij krijgt het woord nachtmerrie voorgelegd. Maar daar wil de captain niet van spreken. ‘We hebben de afgelopen jaren alles gewonnen wat mogelijk was. Met dit team hebben iets heel bijzonders neergezet. Maar je hebt geen garanties. Dat er nu zo’n finale tussenzit is zuur. Het kan dat het een keer niet onze kant opvalt. In de play-offs moet je pieken.’

Voorbeelden genoeg, stelt Schuurman. ‘Kijk naar Kampong. Ze staan het hele jaar bovenaan, maar gaan er opeens in de halve finales vanaf. SCHC bij de dames, ook verloren vandaag. Het is echt niet makkelijk om altijd op het juiste moment goed te zijn. Daar heb je maar 120 minuten voor. Deze keer stonden we helaas aan de verkeerde kant. Dus ja, alle credits voor Pinoké.’

De laatste pose voor zijn thuispubliek. Foto: Koen Suyk

Het gekaapte feestje

Het veld is inmiddels overgenomen door de busladingen vol met fans van de seizoensverrassing uit Amsterdam. Zij deinen mee op de hitjes die klaarstonden voor Bloemendaal. Het feestje is gekaapt, het aantal spelers van de thuisploeg is op een hand te tellen. Die hebben al de kleedkamer opgezocht, of troost gevonden bij vrienden of familie. 

Alleen de metershoge posters herinneren eraan dat het een leuke uitzwaaidag had moeten worden voor Schuurman, Bovendeert en ook Tim Swaen en Caspar van Dijk. Zelf beseft de dertiger nog niet echt dat zijn hockeyloopbaan er nu echt opzit. ‘Ik was zo bezig met die finale. Nu voelt alles nog hetzelfde. Ik baal gewoon van vandaag. Kan me ook niet herinneren dat ik ooit hier met 4-0 verloren heb. Maar eigenlijk boeien die cijfers me niet. Finales win je of verlies je. Ik gun deze ploeg meer dan dit. Dat vind ik veel belangrijker dan mijn eigen afscheid.’

Dan gaat, op verzoek, toch even zijn blik op de toekomst. ‘Straks in september zal het wel anders voelen. Als de rest gewoon weer gaat trainen. Dan sta ik hier aan de zijlijn te kijken. Te genieten, hopelijk van de boys. En op een gegeven moment komt er vast ‘iets van trots’ naar boven. Maar nu is dat gevoel nog ver weg.’