De mannen van Rottterdam sloten de voorbereiding op het nieuwe seizoen zondag af met het winnen van de ABN-Cup, het jaarlijkse opwarmtoernooi van de Hoofdklasseteams. Bij de Rotterdammers raasde aanvaller Tjep Hoedemakers (23) weer als vanouds over het veld, nadat zijn hockeyzomer vlak vóór de start van het EK in duigen viel vanwege een hamstringblessure.
‘Mijn linkerhamstring voelt weer goed’, zegt Hoedemakers opgetogen als we hem na afloop van de finale feliciteren met de winst op Oranje-Rood. ‘Ik heb nog wel wat minder minuten gespeeld dan normaal. We bouwen het rustig op. Ik heb gelukkig geen klachten, durf alles te doen. Met mijn conditie is het nog even aanpoten, maar dat komt wel weer. Ik ben ongeveer terug, haha.’
Hoedemakers liep de hamstringblessure een maand geleden op, tijdens de laatste training van Oranje vóór vertrek naar het EK in Mönchengladbach. Een ongelooflijk zuur moment om geblesseerd te raken, zo vlak vóór zijn eerste EK als Oranje-international. Over hoe de 40-voudig international die pijnlijke periode heeft beleefd, lees je straks meer.
Herstel volgens schema
Eerst even naar het hier en nu, want het belangrijkste voor Rotterdam en Hoedemakers is dat hij prima is hersteld van de blessure. En ook nog eens keurig volgens schema. ‘Ik heb woensdag nog een test om te meten of er nog krachtsverschil tussen mijn rechter- en linkerbeen is. Dat is puur ter controle. Mijn doel was om komende zondag, bij de competitiestart tegen Amsterdam, van de partij te kunnen zijn. Dat gaat lukken, ook al ben ik dan nog niet helemaal honderd procent waar ik wil zijn.’
Tjep Hoedemakers in kenmerkende stijl tijdens de finale van de ABN-Cup tegen Oranje-Rood. Foto: Willem Vernes
Niet mopperen
Over zijn optreden in de finale van de ABN-Cup tegen Oranje-Rood en het spel van zijn ploeg was Hoedemakers best tevreden. De ploeg van coach Robin Rösch won met 3-1, mede door een treffer van Hoedemakers zelf, die de 3-1 scoorde uit een counter toen Oranje-Rood al een tijdje met een extra veldspeler – en dus zonder keeper Pirmin Blaak – de gelijkmaker wilde forceren.
Heel veel waarde aan de eindzege in het ABN AMRO Hockey Weekend hecht Hoedemakers niet, al wilde zijn ploeg er wel alles aan doen om de finale in eigen stadion winnend af te sluiten. Dat de winnaar van de ABN-Cup bij veertien eerdere edities er uiteindelijk nooit in slaagde ook de landstitel te veroveren, laten we maar even onbesproken.
‘Onze internationals zijn pas vorige week bij de groep aangesloten, dus ik denk dat we niet mogen mopperen over hoe het ging tegen Oranje-Rood’, reflecteert Hoedemakers. ‘In vergelijking met vorig seizoen is er niet veel veranderd in de selectie. We zijn Adam Dixon kwijtgeraakt. Die zal misschien niet iedereen meteen noemen als grote naam, maar hij was heel belangrijk. Een enorm ervaren speler die stiekem veel problemen oploste. Het mooie is dat zijn vertrek andere jongens de kans biedt om op te staan. Je ziet bijvoorbeeld dat Menno Boeren die rol meteen oppakt.’
Hoedemakers begroet Sean Findlay, de Nieuw-Zeelandse international van Oranje-Rood. Foto: Willem Vernes
Meer hooi op de vork
Het nemen van verantwoordelijkheid, dat ziet Hoedemakers dit seizoen als belangrijkste opdracht voor de spelers van Rotterdam. ‘We zeggen al een paar jaar dat we een mooie, jonge groep hebben en dat we willen bouwen. We zitten nog steeds volop in de ontwikkeling, maar je ziet dat steeds meer jongens nu meer hooi op hun vork durven nemen. Dat is mooi om te zien.’
De groei in verantwoordelijkheid moet zich volgens Hoedemakers uitbetalen in betere resultaten in de topwedstrijden. Want daarin piste Rotterdam vorig seizoen te vaak naast de pot. Nederlagen tegen Bloemendaal (4-1 en 0-5), Oranje-Rood (3-1 en 0-1) en Kampong (4-3 en 2-3) gaven een nare smaak die nog niet helemaal is weggespoeld.
Hoedemakers: ‘Je kunt niet alle topwedstrijden winnen. Maar we moeten ze meer durven uithockeyen, proberen een wedstrijd te killen. Vorig seizoen waren we daarin te ondergeschikt. Dan kwamen we op voorsprong en haalden we de voet van het gaspedaal. We moeten veel meer zelf afdwingen in die wedstrijden. Het uitgangspunt van dit seizoen is de play-offs aanvallen. Je zult ons niet horen zeggen dat we daar thuishoren, die arrogantie past ons niet. Wij moeten in de basis heel hard blijven werken. Dan kunnen we heel goed zijn.’
Hoedemakers neemt het doel van Oranje-Rood onder vuur. Doelman Pirmin Blaak brengt redding. Foto: Willem Vernes
Dankbaar voor Oranje-ploeggenoten
En dan zoals beloofd terug naar die nare hockeyzomer van Hoedemakers. Door een lastminute hamstringblessure ging het EK aan zijn neus voorbij, een toernooi dat Oranje uiteindelijk won na een 2-1 zege op Engeland.
‘Ik vond het moeilijk om naar de wedstrijden te kijken’, begint Hoedemakers. ‘Ik was een dag vóór het EK bij mijn ouders, om tot rust te komen. Vanuit hun huis is het vijftig minuutjes rijden naar Mönchengladbach. Ik dacht: ik kan thuis tv gaan kijken, maar kan ook gewoon naar het stadion rijden. Dan maar meteen door de pijn heen. Ik had mijn ploeggenoten niet meer gezien sinds ik geblesseerd was geraakt. Was vol frustratie weggegaan en had alleen wat app-contact met ze gehad. Die eerste wedstrijd [tegen Frankrijk, 6-0] was pittig om mee te maken. Eerst kom je alle ouders tegen, die leefden natuurlijk enorm met je mee. Lief bedoeld, maar op een gegeven moment ben je het beu om wéér je verhaal te vertellen. En daarna zie je je ploeggenoten veel scoren en de doelpunten samen vieren. Dan voel je de pijn… Daar had ik willen staan.’
Hoedemakers liet de tweede en derde groepswedstrijd op het EK aan zich voorbij gaan, maar was in Mönchengladbach wel weer als toeschouwer van de partij in de halve finale tegen België (3-2 zege) en de finale tegen Engeland. Vlak na het eindsignaal en het winnen van de Europese titel werd de aanvaller verrast door zijn teamgenoten, die hem aan de rand van het veld uitgebreid bejubelden en hem nadrukkelijk betrokken in de feestvreugde.
Hoedemakers wordt door zijn Oranje-ploeggenoten geknuffeld na het behalen van de Europese titel. Foto: Willem Vernes
‘Wat er na het winnen van de Europese titel gebeurde… Dat heeft veel met me gedaan. In de auto naar de finale zei ik tegen mijn vader: ik heb een dubbel gevoel. Je wilt dat je ploeggenoten de finale winnen, het zijn je vrienden. Maar als ze winnen staan ze daar wel zonder jou. En dan sta jij daar zonder titel terwijl iedereen aan het feesten is. Dat was een raar en moeilijk gevoel.’
‘Vlak na het eindsignaal belde teammanager Ernst Boekhorst me ineens: ‘Tjep, die gasten willen dat je naar het veld komt.’ Toen werd ik gejonast en mocht ik bij de huldiging zijn. Dat die gasten op zo’n moment aan mij dachten… Ze hebben iets wat heel moeilijk te verteren zou zijn, omgezet in een mooie herinnering voor mij. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Ze hadden het niet hóeven doen, maar voor mij betekende het veel. Het tovert nog steeds een glimlach op mijn gezicht.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.