Bloemendaal geeft gouden seizoen glans met derde titel op rij

De trilogie van Bloemendaal is een feit. De Mussen zijn zaterdagmiddag voor de derde keer op rij landskampioen geworden. Ook in het tweede duel werd Pinoké vrij probleemloos verslagen: 3-0. Donderdag won Bloemendaal de eerste finale-ontmoeting na het nemen van shoot-outs.

Het veld was van iedereen in een oranje shirt. Van de jonge fans, van de ouderen met bier en vuurwerk. Maar vooral van de ploeg van Rick Mathijssen. Zij hosten zich een ongeluk. Knuffelden elkaar alsof ze elkaars beste vriend waren. ‘Campione’ knalde over ’t Kopje, terwijl bij Pinoké de tranen vloeiden. De meeste hugs waren er voor Florian Fuchs, de Duitse gigant die z’n laatste duel speelde. Voor de prijsuitreiking maakten ze al een halve ereronde, de kersverse kampioenen.

De ploeg die het hele seizoen klasse apart was in de Tulp Hoofdklasse. Waar andere teams geregeld morsten, bouwde de ploeg van Rick Mathijssen in de eerste maanden een hele grote marge op. Ze wonnen tien van hun eerste elf duels. Het zure gevoel van de mislukte Spelen van Tokio verdween op ’t Kopje, waar ook iedereen die beschadigd uit de zomer was gekomen zichzelf terugvond.

Florian Fuchs op de schouders van zijn Bloemendaal-teamgenoten na winst van de landstitel. Foto: Koen Suyk

Als je zulke goede cijfers haalt, kan een dipje niet uitblijven. Die kwam er dan ook, na de onrustige aanloop richting de tweede seizoenshelft. Oude, allang gestopte vedettes als Ronald Brouwer en Santi Freixa moesten invallen tijdens oefenduels om voldoende man op de been te krijgen. Ze konden er wel om gniffelen daar in de Noord-Hollandse kustplaats.

Komt wel goed.

Het kwam ook goed, ondanks een zeldzaam slippertje in maart tegen Pinoké, dat Bloemendaal als enige in de competitie versloeg. De Mussen vlogen snel weer de goede kant op en raasden door de EHL, waar ze in de finale met groot machtsvertoon Rot-Weiss Köln versloegen (4-0). In de play-offs ging het lang niet altijd vanzelf. HGC bleek een stuk stugger dan de eerste wedstrijd deed vermoeden. En bij Pinoké stond Bloemendaal 59 seconden voor tijd met 3-2 achter.

De kampioen van 2010 zet de toon

Zaterdag ging het al snel de goede kant op voor de recordkampioen, die z’n 22ste titel pakte. Nadat de eerste echte kans voor Pinoké was overleefd – een naastgesleepte corner van Alexander Hendrickx – sloeg Roel Bovendeert toe. Althans, de spits kreeg de goal op zijn naam. Tachtig procent van het doelpunt kon aan Floris Wortelboer worden toeschreven. De international onderschepte een pass van Daan Bonhof, denderde op kenmerkende wijze over de achterlijn en vond met een hobbelbal de stick die van Bovendeert bleek te zijn.

Floris Wortelboer sprint op Roel Bovendeert af na de eerste treffer van Bloemendaal in de tweede finalewedstrijd om de landstitel tegen Pinoké. Foto: Koen Suyk

De ervaren aanvaller, die er al bij was toen Bloemendaal in 2010 kampioen werd, tekende in het begin van het tweede kwart voor de 2-0. Weer van dichtbij, deze keer op aangeven van Jorrit Croon en na een mispeer van Pinoké-verdediger Niek Merkus.

Loodzware opdracht van Pinoké

Pinoké kreeg binnen tien minuten aardige kansen op de aansluitingstreffer. Twee corners boden echter geen uitkomst. Dat kwam ook omdat specialist Hendrickx, donderdag nog goed voor twee goals, beide keren niet aan slepen toekwam. De eerste keer zat hij op de bank, nummer twee schoot onder de stick van zijn stopper door.

Toen vervolgens ook Marlon Landburg een vrije schotkans om zeep hield, wist Pinoké dat ze een loodzware opdracht hadden in de tweede helft. De formatie van Jesse Mahieu maakte veel meer technische fouten dan in de eerste ontmoeting en was simpelweg minder effectief dan twee dagen geleden.

Tom Hiebendaal in duel met Alexander Hendrickx tijdens het tweede finaleduel om de landstitel tussen Bloemendaal en Pinoké. Foto: Koen Suyk

De wedstrijd werd daardoor niet het zinderende gevecht waar na het spektakelstuk op Hemelvaartsdag zo naar uit werd gekeken. Pinoké werkte zich een ongeluk en kreeg nog een serie van drie corners, die allemaal geen resultaat opleverden. Het was wachten op een bevlieging. Een echte surprise, zoals de dolksteek van Niklas Wellen in de heenwedstrijd. Zoals de verrassende corner van Miles Bukkens in het tweede duel met Amsterdam.

Meebuigend, maar altijd flexibel

Maar dat special effect, die extra vlam, die ontbrak vandaag bij Pinoké. Ze konden het Bloemendaal niet moeilijk genoeg maken. De titelhouder boog soms mee, maar bleef altijd flexibel. Stond geen moment echt op breken. En kwam zo de tweede helft, waarin ze echt onder druk werden gezet, zonder kleerscheuren door.

Waar Bloemendaal twee dagen terug nog angstvallig naar de klok keek, werd er nu rustig naar het eigen scorebord geloerd dat richting de nul kroop. Tim Swaen tilde zelfs anderhalve minuut voor de tijd de score uit een cornerrebound naar 3-0. Die 22ste titel was een feit. Eentje na een grandioos seizoen en een play-offs, waarin ze weer eens op het juiste moment piekten. Dat blijken ze de laatste jaren prima te kunnen op ’t Kopje.

Ze hadden dus gelijk in de winter. Het kwam goed.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Bloemendaal – Pinoké 3-0

13. Roel Bovendeert 1-0
21. Roel Bovendeert 2-0
68. Tim Swaen 3-0 (sc)

Lees hieronder de hoogtepunten van de tweede finalewedstrijd om de landstitel tussen Pinoké en Bloemendaal