De Oosterplas klapt de handen stuk bij afscheid Lidewij Welten

Lidewij Welten heeft maandagmiddag op vertrouwde Bossche bodem afscheid genomen van haar leven als topsporter. In de tweede halve finale tegen Den Bosch die voor Kampong uitliep op een forse afstraffing (7-0, met een 10-0 score over twee duels), vormde het eerbetoon aan de dribbelkoninging van het vrouwenhockey een onvergetelijk hoogtepunt. ‘Dit doet veel met me.’

Het was Welten gegund dat ze haar allerlaatste wedstrijd als tophockeyster kon spelen in de volle spotlights en in het decor van de play-offs, het strijdtoneel om de landstitel waarop ze al zo vaak schitterde. Dat het ook nog eens aan de Oosterplas gebeurde, de plek waar ze als ongrijpbare aanvaller van Den Bosch zoveel successen vierde, maakte het afscheid nog specialer.

De topsporter in Welten zal ongetwijfeld de pest in hebben gehad van de flinke tik die de Bossche formatie uitdeelde aan Kampong (7-0, een recordscore in de play-offs), maar het chagrijn had weinig kans lang te blijven hangen. Daarvoor was de zichtbare bewondering en waardering die ze maandag kreeg van haar teamgenoten en ex-teamgenoten, vrienden, familie, (oude) bekenden en de andere aanwezige toeschouwers te overweldigend.

Publiekswissel met brok in de keel

Eén minuut voor tijd werd het spel aan de Oosterplas stilgelegd en kreeg Welten een publiekswissel. Ze ontving een innige knuffel van al haar ploeggenoten, high-fives van de speelsters van Den Bosch en een minutenlange, indrukwekkende staande ovatie van de vele aanwezige toeschouwers. Welten onderging het met een stralende lach en een twinkeling in haar ogen.

Welten gaat op de schouders en bedankt de meegereisde supporters uit Utrecht. Foto: Willem Vernes

‘Ik vond de wedstrijd maar lang duren, dus ik was blij dat ik een minuutje eerder van het veld mocht’, grapt de 33-jarige aanvaller. ‘Mijn eerste reactie was: dit hoeft allemaal niet hoor. Je bent als teamspeler nou eenmaal niet gewend om individueel zo in de schijnwerpers te staan. Maar het was heel mooi. Ik was emotioneel, al drukte ik het een beetje weg. Als zoveel mensen voor je gaan staan en klappen, dan doet dat wel wat met je.’

We spreken Welten een uur na de wedstrijd als ze voor de laatste keer de gang uit een kleedkamer maakt. ‘Dit ga ik wel missen hoor’, zegt ze, terwijl ploeggenoot Bente van der Veldt met een grote kan bier de kleedkamer opzoekt. ‘Het is zo leuk om met je teamgenoten in de kleedkamer te zitten. De typische humor, de meiden om je heen, het strijden met elkaar voor één doel en daarbij het beste uit jezelf halen, dat is me altijd heel veel waard geweest.’

Onvoorspelbaar en attractief

Net als bij de laatste wedstrijd van hockeyicoon Eva Drummond twee weken geleden op het veld van HGC merkte je maandag aan alles dat een iconische sportvrouw voor de laatste keer de haar zo geliefde sport beoefende. Welten debuteerde als vijftienjarig talent in het seizoen 2005-2006 voor Den Bosch in de Hoofdklasse onder coach Herman Kruis, die zijn bewondering al in haar debuutseizoen niet onder stoelen of banken stak. ‘Het is gewoon fantastisch om te zien wat ze op zo’n jonge leeftijd al kan’, zei Kruis destijds.

Als onervaren en onbevangen jonkie in de voorhoede eiste Welten brutaal de ballen op om daarna haar tegenstanders al dribbelend achter zich te laten. Hoe de weg naar het doel precies liep, dat wist niemand. Welten deed alles op intuïtie, begon aan een actie en deed gewoon wat er in haar opkwam. Dat maakte haar onvoorspelbaar en attractief. Een speelster voor wie je op het puntje van je stoel gaat zitten, voor wie je naar het hockeyveld gaat. Omdat er altijd iets bijzonders kan gebeuren.

Lidewij Welten tijdens het kringetje na afloop van haar laatste wedstrijd ooit als tophockeyster. Foto: Willem Vernes

Hockeyen met een glimlach

Alle ontelbare dribbels die ze uitvoerde, assists die ze gaf en doelpunten die ze maakte – in totaal 260 voor Den Bosch, Kampong en Oranje samen – kregen bovendien een belangrijk etiket mee: een grote glimlach. Wie aan Welten denkt, denkt aan hockeyen met een smile. Het plezier in het spelletje spatte er vaak vanaf, was de bron van alle creativiteit die haar zo kenmerkt.

Zelfs als ze tijdelijk was uitgeschakeld vanwege een blessure – wat de laatste jaren helaas steeds vaker gebeurde – bracht haar positieve instelling haar razendsnel weer terug op haar happy place: het hockeyveld, met een bal aan haar stick geplakt.

‘Ik heb de meiden van Kampong op het hart gedrukt om volop te genieten van dit spelletje en met een lach op je gezicht te hockeyen’, zegt Welten. ‘Dat heb ik zelf ook altijd gedaan. Je begint als klein meisje omdat je het spelletje leuk vindt. Dan blijk je er goed in te zijn en word je fanatiek, maar je moet blijven genieten. Voor jezelf, voor anderen en met elkaar.’

Lidewij Welten krijgt een knuffel van ploeggenote Sosha Benninga. Foto: Willem Vernes

Het was mijn doel om deze ploeg naar de play-offs te loodsen. Ik ben blij dat dat gelukt is.

Even leek het erop dat de indrukwekkende loopbaan van Welten, die met Den Bosch (25) en het Nederlands elftal (vijftien) liefst veertig hoofdprijzen veroverde, als een nachtkaars uit zou gaan. Na haar overstap van Den Bosch naar Kampong in de zomer van 2022 bleef sportief succes lang uit bij de kwakkelende Utrechtse ploeg, die vorig seizoen geen rol van betekenis speelde in de Tulp Hoofdklasse.

‘De overstap naar Kampong heb ik bewust gemaakt. De warmte voelen bij een andere club, nieuwe mensen leren kennen, dat is me veel waard gebleken. Ondanks een moeilijk eerste jaar is dit seizoen zo vet geweest. Zo hard strijden en zo hard juichen om het halen van de play-offs, dat had ik nog nooit gedaan in mijn carrière. Het was mijn doel om deze ploeg naar de play-offs te loodsen. Ik ben blij dat dat gelukt is.’

Hard durven zijn

Dan blikt ze toch even terug op die vervelende 7-0 nederlaag van een uur eerder. Haar laatste analyse ooit na afloop van een wedstrijd. ‘Ik heb bij Kampong geprobeerd topsportmentaliteit in het team te brengen. Vertrouwen hebben in elkaar en met elkaar. En hard durven zijn. We zijn nog te lief, dat zag je vandaag ook weer. Ik hoop dat Kampong daar de komende seizoenen verder stappen in kan zetten. Met Kai hebben ze daar in elk geval de juiste coach voor.’

Welten met Frédérique Matla, haar vroegere ploeggenote in de aanval van Den Bosch. Foto: Willem Vernes

Terwijl ze praat, loopt Welten langs de rand van het hoofdveld in Den Bosch richting haar ouders, vrienden en familie. Hockeystick in de ene hand, biertje in de andere hand. Geen dribbels meer, geen voetjes zoeken in de cirkel, nooit meer juichen om een doelpunt of treuren om een gemiste kans. Haar topsportloopbaan zit erop. Dinsdag begint haar nieuwe leven. Er zijn al meteen wat sponsorverplichtingen, ze geeft nog een hockeyclinic in Barcelona en viert daarna lekker lang vakantie in Indonesië.

En als we vragen of ze tijdens haar vakantie de verrichtingen van de Oranje Dames op de Spelen in Parijs gaat volgen, is het antwoord kort maar krachtig. Haar plotselinge afscheid van het Nederlands elftal, nadat bondscoach Paul van Ass haar begin dit jaar liet weten dat zij niet langer meer in zijn plannen voorkomt, blijft uiterst pijnlijk.

‘Ik ben er nu oké mee, maar als ik de wedstrijden Oranje zou gaan kijken dan wordt me dat allemaal te pijnlijk. Natuurlijk ben ik benieuwd naar de uitslagen, maar ik zal er niet voor gaan zitten. Ik ga lekker genieten van mijn vakantie en wil er bewust afstand van nemen.’