De pijn van SCHC: ‘Ze kunnen kwartetten met alle zilveren plakken’

De grootste tranen waren er bij verdediger Renée van Laarhoven. Haar gemiste shoot-out deed heel veel pijn. Jongelingen Jip Dicke en Maud van den Heuvel staarden verslagen voor zich uit. Yibbi Jansen wilde de pers niet te woord staan, zoveel zeer deed het. Weer mislukte het voor SCHC. Ook de zesde finale om de landstitel ging de mist in.

Hij schreeuwde het de afgelopen weken van de daken. Zijn SCHC zou het dit jaar gaan doen. Ze zouden de historische landstitel grijpen. Coach Gilles van Hesteren greep ieder moment aan om dat met de buitenwereld te delen. Hij wist het immers meer dan zeker. Hemelvaartsdag 2025 zou een historische worden en in de Bilthovense geschiedenisboeken komen. 

Maar hij kreeg ongelijk. Gokte verkeerd. Koos voor rood, maar het werd zwart: SCHC stond opnieuw met lege handen, nadat de shoot-outs door missers van Yibbi Jansen en Renée van Laarhoven in een deceptie eindigden.

Marleen Jochems en Xan de Waard treuren na het verlies tegen Den Bosch. Foto: Willem Vernes

‘Ik zat mis’

‘Nee. We zijn geen landskampioen geworden’, begint coach Gilles van Hesteren. ‘Maar ik blijf zeggen dat ik er echt in geloofde. Ik dacht het echt. Vandaag nog. Vanmorgen toen ik wakker werd. En toen we aan de shoot-outs begonnen. Ik voelde het’, vertelt hij. ‘Het had vandaag ook echt gemoeten. We speelden goed. Kijk naar onze kansen. Onze strafcorners. Zij kregen twee groene kaarten. Missen uitspeelcorners. Alles zat ons wat dat betreft mee. Maar ik zat mis.’

Zijn werk bij SCHC zit erop. Eén seizoen stond hij aan het roer, nadat hij de ploeg overnam na het gedwongen vertrek van Lucas Judge. Onder zijn leiding werd het spel aantrekkelijker, aanvallender – Bilthoven werd de ploeg met de meeste doelpunten in de competitie: tachtig in totaal. Meer dan wie ook. Van Hesteren koos voor bravoure, met uitspraken vol lef. Maar net als zijn voorgangers bleef ook hij uiteindelijk met lege handen achter.

‘Ik wist dat dit team er eentje was met een krasje’, vertelt hij. ‘Een ploeg met wat minder vertrouwen om zulke wedstrijden te winnen. Ik heb alles geprobeerd om dat te veranderen. Ze zijn fit, we hadden een goed plan en nog betere alternatieve plannen. We hebben een goede sfeer gecreëerd en we hebben ervoor gezorgd dat ze in zichzelf gingen geloven’, somt hij op. ‘Ik denk echt dat dat gelukt is. Daarom doet het des te veel pijn voor de meiden. Ik maak dat nu maar een keer mee met deze ploeg. Maar zij hebben dit al vijf of zes keer meegemaakt.’

Elzemiek Zandee en Trijntje Beljaars zoeken troost bij elkaar. Foto: Willem Vernes

SCHC komt steeds dichterbij

Even is Van Hesteren stil. Kijkt om zich heen. In de verte staat Den Bosch te hossen op het podium. Het contrast is gigantisch, als hij een blik werpt richting zijn eigen dug-out. ‘Ik heb zoveel respect voor mijn meiden. Dat ze er straks in augustus of september weer staan. Ik heb respect voor ze dat ze zich volgende week alweer moeten melden bij Oranje. Ik had al respect voor ze, maar dit is echt next level’, zegt hij licht geëmotioneerd over zijn meiden. ‘Ook een diepe buiging voor Den Bosch. Ze hebben terecht gewonnen, want kijk maar waar ze staan. Te hossen met de schaal. Maar qua spel waren wij beter. En vorig jaar ook. Maar ik denk wel dat de ploeg van vorig jaar verder weg was dan nu. Ze komen steeds dichterbij.’

Ondanks zijn bakken met vertrouwen en geloof, ging het toch mis. Na shoot-outs. Dichterbij kon zijn ploeg niet komen, maar toch ging het mis. Zijn conclusie? ‘Den Bosch heeft iets, en dat is niet pas sinds dit seizoen, maar al zeker 25 jaar. Iets dat zo diep geworteld zit. Dat ze zo geloven in zichzelf’, vertelt hij. ‘Ik dacht na de EHL echt dat we dat konden doorbreken. Was er daarna van overtuigd dat we de kampioen van Nederland zouden worden.’

Uitspraken die niet bij iedereen in goede aarde vielen. Quotes die massaal opgepakt en besproken werden. Niet alleen in de kleedkamer van Den Bosch, maar zelfs door de landelijke media. Plots was Van Hesteren het onderwerp van gesprek. ‘Het kan me allemaal een worst zijn’, reageert hij. ‘Ze mogen me arrogant noemen. Ik vind er niks van. Ik ben mezelf. Ik heb gezegd waar ik in geloof. Ik begon eraan, omdat ik dacht dat we gingen winnen. Het moet ook helemaal niet gaan om mij. Waarom is het raar als je zoiets uitspreekt? Waarom kan dat niet? Dat zegt meer over anderen dan over mij.’

Foto: Willem Vernes

Kwartetten met het aantal zilveren medailles

Het werk van Van Hesteren zit erop. Volgend seizoen zal hij nog vaak aan de Kees Boekelaan verschijnen, maar dan aan de zijlijn. Als supporter. ‘Ik hoop dat ze het volgend jaar halen. Ik zal aan de zijlijn staan om ze toe te juichen. En aan te moedigen. Ik gun het ze. Ik ben slechts een passant. Die meiden zitten hier al lang en gaan hier nooit meer weg.’

Hij sluit zijn coachcarrière af met zilver. ‘Een rotplak’, grijnst hij. ‘Ze kunnen er inmiddels mee kwartetten, zoveel zilver hebben ze. Irritant, maar dat is sport. Ooit wordt het héél mooi.’

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave.