De shoot-out van Pieters: ‘Was te gehaast bij het afronden’

Hij speelde donderdag de minst fijne rol in de finale tussen Kampong en Amsterdam. Terrance Pieters was door zijn gemiste shoot-out de schlemiel van de dag. Natuurlijk baalde de international daar enorm van. Maar dat liet-ie niet overheersen bij zijn jonge fans. Ook na zo’n rotdag stelde de Kamponger geen enkele selfienemer teleur.

Met veel geduld en een kleine glimlach ging Pieters donderdag met veel kinderen op de foto. Dat hun held tien minuten daarvoor een shoot-out miste en naast de landstitel greep, daar stonden de meesten niet bij stil. ‘Als kind stond ik hier zelf ook’, klinkt Pieters begripvol. De ongewenste zilveren medaille hangt om zijn nek. Met een grijns: ‘En kan ik het hen toch ook niet aandoen om met een chagrijnige bakkes op de foto te gaan?’

Natuurlijk ging het in het gesprek snel over de shoot-outs. De scherprechter van de finale. Het ultieme beslissingsmoment, waarin Pieters dus zo’n ongelukkige rol speelde. De Kamponger had al een shoot-out benut, toen hij nog eens aan de beurt kwam. Dat zat als volgt. Kampong en Amsterdam stonden na vijf pogingen exact gelijk: 4-4. Daarna begon het hele feest weer van voren af aan, in een volgorde die mag afwijken van de eerste vijf nemers. Dat moeten overigens wel dezelfde spelers zijn. 

Foto: Willem Vernes

Nadat Duco Telgenkamp (Kampong) en Floris Middendorp (Amsterdam) hun shoot-out hadden benut, was Pieters aan de beurt. Op het veld, vlak na de huldiging, haalt hij het moment haarscherp terug. ‘Ik wist precies wat ik wilde doen. Het eerste deel was goed. Ik zette een schijnbeweging in. En ik voelde dat hun keeper naar mij toestapte. Dat de hoek daardoor open kwam te liggen. Ik wilde snel handelen, maar was te gehaast. Daar baal ik vooral van. Dat die tweede fase van de shoot-out niet liep, zoals ik in mijn hoofd had.’

Waarom de videocall van Kampong mislukte

De shoot-out werd nog door Pieters zijn teamgenoten Telgenkamp en Rik Sprengers aangevochten bij de videoscheids. Zij meenden dat Amsterdam-keeper Olivier Paalman de doellijn te vroeg verliet. Scheidsrechter Michiel Otten meldde bij die aanvraag meteen al, dat dit gegeven voor hem ‘geen impact had’ op de beslissing. Dit werd bevestigd door de videoscheids Lisette Baljon. Na de wedstrijd gaf de arbitrage aan dat ze hadden gezien dat Paalman inderdaad te vroeg bewoog, maar dat hij daarmee niet van zijn plek kwam – en dus geen voordeel had van zijn move. Bovendien constateerden zij dat Pieters er geen nadeel van had. Daarmee ging er dus definitief een streep door die shoot-out en was Kampong z’n referral kwijt.

‘Bij de vierde, vijfde shoot-out overlegden we al een beetje’, vertelt Pieters over het praatje tussen de shoot-outnemers. ‘Als we nu nog meer moeten nemen, wie wil er dan? En hoe gaan we dat dan doen? Dat heeft natuurlijk ook te maken met je eerste shoot-out. Ik nam mijn verantwoordelijkheid. Verder kan ik het niet goed praten.’

Kampong wacht af tijdens de shoot-outs. Foto: Willem Vernes

Die andere reuzenkans

Het maakte zijn eerdere gemiste kans in de wedstrijd nog net wat pijnlijker. In het laatste kwart kreeg de spits de grootste mogelijkheid op de 2-2. Na een onderschepte inleverbal van Luke Dommershuijzen ging-ie op het Amsterdam doel af. Maar ook die reuzenkans, leidde niet tot succes. ‘Dat was gewoon een grote kans’, verzucht Pieters. ‘Ik weet ook wel dat die bal erin moet. Toen ik miste, dacht ik: dit had de beslissende kunnen zijn. Ik had mijn team enorm kunnen helpen door ‘m erin te schieten. Daarna moet je snel schakelen. Hoop je dat er een nieuwe kans komt. Als spits moet je dat tegen jezelf zeggen, erin blijven geloven.’

‘Ergens ben ik tevreden hoe dat gelukt is. Ik zat nog wel oké in de wedstrijd. Had het vertrouwen om een shoot-out te nemen.’ Een harde constatering: ‘Maar in deze wedstrijden is het wel handig om dit soort kansen te maken.’

Het verwerken van het finaleleed is ondertussen al begonnen bij Pieters. ‘Kijk, dit is ongelooflijk pijnlijk. We balen enorm dat het vandaag niet lukte. We hebben geen geweldig seizoen gehad, kwamen uit een lastige positie. Maar we vonden op het juiste moment wel de knop om hier te staan. Daar kunnen we ook trots op zijn.’

Voor hemzelf is het ondanks dit rauwe einde, ook het jaar waarin zijn spelplezier terug kwam. En waarin hij heel bleef en alles kon spelen. ‘Daardoor kan ik die shoot-out en die gemiste kans ook wat beter relativeren. Al had ik het heel graag anders willen doen.’