Zware knieblessure kost Nunnink een jaar: ‘Dit is pure ellende’

Slecht nieuws voor Laura Nunnink. De dertigjarige international hoopte nog zo dat de knieblessure die ze zaterdagmiddag opliep tijdens het eerste finaleduel tegen SCHC (1-1) mee zou vallen, maar het is foute boel. De kruisband en meniscus in haar rechterknie zijn kapot. Inmiddels is haar operatie gepland en weet ze dat ze ongeveer een jaar uit de running is. 

Met tranen in haar ogen verliet Nunnink afgelopen weekend het veld in Bilthoven. Ze maakte na een minuut of twintig een sprongetje om de bal te ontwijken. Niks geks. Iets wat zo vaak gebeurt in een wedstrijd. Maar het pakte helemaal verkeerd uit. Ze maakte een onschuldig beweginkje, maar wel eentje waarmee alles misging. Ze kwam vijf minuten later het veld weer in, maar zakte meteen naar de grond. Toen wist ze wel dat het echt mis was. 

‘Ik had heel veel pijn. Maar je hebt ergens nog hoop. Het deed zoveel zeer, dat ik me niet voor kon stellen dat er niks aan de hand was. De adrenaline doet ook veel met je. Toen ik zondag thuis was, voelde ik het pas echt. Ik kon niet meer lopen’, vertelt Nunnink dinsdagochtend.

De pijnlijke uitslag van haar MRI

De middenvelder van Den Bosch stapte na afloop van de wedstrijd bij haar ouders de auto in voor een foto in het ziekenhuis. Ondertussen stroomden de berichtjes binnen op haar telefoon. Iedereen wenste haar beterschap, maar Nunnink had nog altijd een sprankje hoop. Na het maken van de foto, was snel duidelijk dat er ook een MRI-scan gemaakt moest worden. Zondagavond kreeg ze een belletje van Denis Dartée, de clubarts van Den Bosch, die de uitslag van haar scan had. Zijn boodschap was een heel pittige. 

Foto: Willem Vernes

Eentje die Nunnink maar moeilijk aan kon horen. ‘Er was schade aan mijn meniscus en kruisband te zien’, zegt ze. ‘Het is gewoon kapot. Dit is echt pure ellende. Ik kan er niks anders van maken, maar het is echt zwaar klote. Ik vind het verschrikkelijk dat ik voorlopig niet meer op een hockeyveld sta.’

De tweevoudig olympisch kampioen – goed voor 205 caps – doet haar verhaal vanaf de bank. Rond haar knie zit een stevige brace. Binnen handbereik liggen een paar krukken. Bulldog Bonnie houdt haar gezelschap. ‘Ik kan helemaal niks. Zelfs mijn hond uitlaten lukt me niet’, zegt ze. Gelukkig staan haar ouders, vriend en vriendinnen voor haar klaar. ‘Dat vind ik echt ontzettend lief.’

Ik heb het één keer terug kunnen kijken. Ik wilde weten wat er gebeurde. Maar ik ga er echt nooit meer naar kijken.

Beelden die ze nooit meer wil zien 

Toen Nunnink zaterdag richting het ziekenhuis reed, besloot ze de beelden van haar misstap terug te kijken. ‘Ik heb het één keer aan kunnen zien. Ik wilde weten wat er gebeurde. Maar ik ga er echt nooit meer naar kijken’, zegt ze. Natuurlijk is ze aangeslagen door het incident. ‘Ik begrijp eigenlijk niet dat het me gelukt is om nog een keer het veld in te komen. Het zal puur de adrenaline zijn geweest. Ik weet wel dat ik dacht: het zijn de play-offs. Ik wilde het wel proberen. Als het niet zou gaan, zou ik het vanzelf merken.’

Foto: Willem Vernes

Zonder maar een bal te hebben aangeraakt, was duidelijk dat Nunnink echt niet verder kon. Met tranen in haar ogen werd ze ondersteund richting de dug-out. Haar ouders aan de zijlijn zagen het gebeuren. Haar zusje Eva volgde haar op televisie. ‘Het is voor hen extra pijnlijk’, legt Nunnink uit. Geloof het of niet, maar voor Eva – spelend in de Promotieklasse bij Victoria – ging het precies een jaar geleden op dezelfde manier mis. ‘Dat maakt het nog pijnlijker. Ik heb supergoed contact met mijn zusje en ik weet hoe zwaar het voor haar is geweest. Ze zal de komende tijd mijn klankbord zijn, maar door haar weet ik als geen ander hoe taai het is. Het is een heel zwaar traject in je eentje.’

Ze voelde de pijn van haar zusje en nu zit ze in hetzelfde schuitje. Confronterend en pijnlijk voor het Brabantse gezin. ‘Het zijn allemaal flashbacks. Voor mijn ouders en voor Eva. Dat vind ik erg, maar probeer er niet te veel bij stil te staan. Ik moet zorgen dat ik zo goed mogelijk de operatie in kan. Die staat over een tijdje gepland. Daarna staan ongeveer zes weken waarin ik heel weinig zelf kan. En dan begint het echte revalideren. Hoe lang dat duurt? Geen idee. Je hoort vaak een maand of tien.’

Hele dagen rust houden

Donderdag is ze er gewoon bij aan de Oosterplas, support ze haar ploeg naar de misschien wel 23ste landstitel. ‘Daar ga ik echt alles aan doen’, zegt ze. ‘Ik ben ook blij dat ik naar buiten mag. Een uitstapje heb. Ik ben helemaal niet goed in rust houden. Ik mag de hele dag niks doen. Ik denk dat ik heel Netflix en Videoland maar ga uitspelen’, lacht ze.

Ik had heel graag een EK gespeeld. Dat mis ik. En waarschijnlijk ook een groot deel van het volgende seizoen. Misschien realiseer ik me het nog niet helemaal. Het doet best veel pijn.

Het was een spaarzame lach. Want natuurlijk had ze graag mee willen doen. ‘Maar eigenlijk wist ik door de pijn in mijn knie meteen al dat ik dat niet zou redden. Al was er niks kapot. Het deed zoveel pijn’, vertelt ze. Het meeste verdriet heeft ze als ze aan de komende zomer denkt. ‘Ik had heel graag een EK gespeeld. Ik hoopte dat ik dat nog zou halen. Dat mis ik. En waarschijnlijk ook een groot deel van het volgende seizoen. Misschien realiseer ik me het nog niet helemaal. Het doet best veel pijn.’

Ze hoopt op een ding. En dat is het WK. In eigen land, in de zomer van 2026. ‘Dat wordt mijn doel. Bij dat toernooi hoop ik er weer te staan.’