Hertzberger geniet van afscheid: ‘Daarom hou ik van deze club’

‘Ik zal het niet te lang maken’, sprak spits Jeroen Hertzberger (39) zondag in de microfoon, na zijn allerlaatste wedstrijd voor Rotterdam (5-0). Wat volgde was een speech van desondanks vijf minuten en zeven seconden. Een liefdesverklaring aan de club. Aan zijn teamgenoten. Aan zijn moeder, zijn zus en natuurlijk zijn vrouw. Op grootse wijze nam Rotterdam afscheid van de topscorer aller tijden van de Hoofdklasse.

Hertzberger (267 interlands, 127 doelpunten) is niet alleen één van de beste spitsen van zijn generatie. Hij is ook een begenadigd spreker. Een microfoon ligt hem net zo goed in de hand als een stick. Ontspannen sprak hij vanaf het hoofdveld de tribune aan de clubhuiszijde toe, volgepakt met toeschouwers die naar het complex aan de Hazelaarweg waren gekomen om hun clubicoon nog één keer te zien schitteren.

Zijn belangrijkste boodschap: ‘Ik wil iedereen bedanken die aan deze dag heeft bijgedragen. Vanuit de grond van mijn hart. Ik besef heel goed dat het niet normaal is wat jullie allemaal hebben georganiseerd. Het laat maar weer zien waarom ik zo van deze club hou.’

Jeroen Hertzberger en zijn teamgenoten van Rotterdam poseren voor een gigantisch spandoek. Foto: Willem Vernes

Hertzberger veegde een traan weg

Een topspeler uitzwaaien is in het hockey vaak een bescheiden aangelegenheid. Een bosje bloemen. Een korte speech van de voorzitter. Daar blijft het meestal bij. Maar het afscheid van Hertzberger bij Rotterdam – de club waarvoor hij 453 officiële doelpunten maakte – past niet in dat rijtje. Aan alle voorzitters, bestuursleden en andere mensen binnen een club die erover gaan: laat het afscheid van Hertzberger een blauwdruk zijn voor het uitzwaaien van spelers die de sport iets hebben gegeven.

Veel, héél veel, werd uit de kast getrokken om hem een afscheid te bezorgen dat hij nooit zou vergeten. Twee uur en een kwartier voor de afslag, om 12.30 uur, begon het eerbetoon al. Vele tientallen kinderen, samen met de spelers van Heren 1, verzamelden zich bij de St. Michaelschool in de Rotterdamse wijk Hillegersberg. Ze vergezelden Mister Rotterdam bij zijn laatste fietstocht naar de club als speler van Heren 1.

Een traan rolt uit het rechteroog van Jeroen Hertzberger. Foto: Willem Vernes

Ook de opkomst van de spelers van Rotterdam en Klein Zwitserland werd benut om Hertzberger een saluut te brengen. Twee spandoeken werden uitgerold over de tribune tegenover het clubhuis. Geen gewone spandoeken, maar gigantische. Zo groot dat ze te zien moeten zijn geweest vanuit de overvliegende vliegtuigen, op weg naar Rotterdam The Hague Airport. Fakkels werden aangestoken. Het applaus bleef maar van de tribunes rollen. Het leek even alsof Hertzberger zijn entree maakte in De Kuip in plaats van op een hockeyveld. Staand op de middenlijn liet hij alle aandacht over zich heen komen. Hij veegde een traan weg.

De tribune aan de clubhuiszijde gaat vanaf nu door het leven als de Hertzberger-tribune. Foto: Willem Vernes

Nooit meer zal een speler van Rotterdam met rugnummer 11 spelen

Maar dat was nog niet alles. Twee minuten voor tijd legden de scheidsrechters het spel stil. Niet alleen zijn ploeggenoten, maar ook de spelers van Klein Zwitserland trakteerden Hertzberger op een erehaag. Even later nam voorzitter Jac Bressers de microfoon. De tribune aan de clubhuiszijde gaat voortaan door het leven als de Hertzberger-tribune, maakte hij bekend. Aanvoerder Thijs van Dam had de volgende verrassing in petto: ‘Nooit meer zal een speler van Heren 1 met jouw rugnummer spelen: rugnummer 11.’

Zelf schreef de aanvaller ook mee aan zijn afscheid. Nog één keer gaf Hertzberger een masterclass hockey. Zelfs op zijn 39ste liet hij zien hoe goed hij nog altijd is. In de 22ste minuut gebeurde waar iedereen op het complex op hoopte: Hertzberger pushte een strafcorner tegen de plank (2-0). Zijn 383ste doelpunt in de Tulp Hoofdklasse. Het applaus kletterde van de tribunes. Eén voor één vielen al zijn teamgenoten op de kop van de cirkel hem in de armen. Slechts drie doelpunten kwam hij tekort om op de valreep topscorer van het seizoen te worden. Maar dit moment overtrof alles.

Spelers van Rotterdam en Klein Zwitserland vormen een erehaag. Foto: Willem Vernes

Ik vind het heel gaaf dat zoveel mensen uit de club dit op poten hebben gezet. Het doet me echt veel Jeroen Hertzberger

Tranen hield Hertzberger na de wedstrijd op zak. Maar koud liet het afscheid hem niet. ‘Ik had natuurlijk wel íets verwacht, een klein gebaar misschien, of een paar lieve woorden. Maar dit? Dit was wel héél veel. De spandoeken, het vuurwerk. De fietstocht. De mooie woorden van iedereen. Het feit dat zóveel mensen zijn gekomen… Er is echt alles aan gedaan om deze dag zo bijzonder mogelijk te maken. Ik vind het heel gaaf dat zoveel mensen uit de club dit op poten hebben gezet. Het doet me echt veel. Andere clubs nemen ook afscheid van spelers, maar Rotterdam pakt het nét iets groter aan. Daarom hou ik zo van deze club. Het kippenvel staat op mijn armen.’

Sinds 2003 speelde Hertzberger voor Heren 1. Dat hij straks niet langer bij het team hoort, zal wennen zijn. ‘Het is een gek gevoel. Je bent 22 jaar lang zó betrokken, mentaal en emotioneel. Ik heb me altijd enorm verantwoordelijk gevoeld voor dit team en deze club. Elke dag ben je bezig met de vraag: hoe kunnen we beter worden? Dat houdt nu op. Dáár moet ik straks het meest aan wennen, denk ik.’

Nooit meer zal een speler van Rotterdam met rugnummer 11 spelen. Foto: Willem Vernes

Het was het bestuur van Rotterdam dat in april de knoop doorhakte en Hertzberger na 22 seizoenen geen nieuw contract meer gaf. Wie Hertzberger zondag nog zag vlammen, vroeg zich af of hij wel wil stoppen. ‘Ik kan niet eeuwig doorgaan. Natuurlijk ga ik het missen. Maar: ik heb er vrede mee.’ Clubs uit de Tulp Hoofdklasse hoeven hem niet te bellen, zei hij stellig. En uit België of Duitsland? ‘Zeg nooit nooit. Maar voor nu zeg ik nee. Dit was echt mijn laatste wedstrijd.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)