Het sprookje van Buitenhout Heren 1: drie promoties op rij

Een hechte vriendengroep maakte in de zomer van 2022 de overstap van Almere Heren 3 naar Buitenhout Heren 1. Gewoon, omdat ze lekker wilden blijven hockeyen. Maar drie jaar later schrijven ze een onvergetelijk hockeysprookje, met alweer de derde promotie op rij. ‘Als je drie jaar geleden had gezegd dat we drie keer op rij zouden promoveren, dan hadden we je uitgelachen’, zegt aanvoerder Nils Tossijn (24).

Van de Vierde Klasse naar de Derde Klasse, door een nacompetitiepoule met vier teams af te sluiten als winnaar. Van de Derde Klasse naar de Tweede Klasse, dankzij een tweede plaats die zorgde voor rechtstreekse promotie. En nu, als kers op de taart, van de Tweede Klasse naar de Eerste Klasse, opnieuw via een rechtstreeks ticket na een knappe tweede plek. Het roept de vraag op: waar eindigt de reis van deze vriendengroep uit Almere?

‘In de Hoofdklasse? Nee… Dat is voor ons toch echt te hoog gegrepen’, drukt aanvoerder Tossijn lachend de nu natuurlijk torenhoge verwachtingen meteen maar de kop in. De gekscherende voorzet dat de relatief jonge club Buitenhout, opgericht in 2010, misschien wel op weg is naar de landstitel, kopt hij niet binnen. Handhaving is het nuchtere doel voor volgend seizoen. Alhoewel: ‘Afgelopen seizoen gingen we ook voor de middenmoot. Moet je kijken waar we nu staan.’

De teamfoto die eerder dit seizoen van Buitenhout Heren 1 is gemaakt.

Van Almere Heren 3 naar Buitenhout Heren 1

Architect van dit onverwachte succes is Vincent van den Broeck, de man die Heren 1 na het lastige allereerste seizoen in de clubgeschiedenis uit het slop trok. Tossijn: ‘Hij is de vader van een oud-teamgenoot van ons, iemand die al jarenlang niet meer bij ons speelt. Ook is hij bevriend met mijn vader. Zo kennen we hem.’

Het was hij die in de zomer van 2022 als trainer van Heren 1 zijn schouders eronder zette, na een loodzwaar seizoen vol invallers vanuit de junioren en de trimmers. Hij moest een complete en gemotiveerde selectie tot zijn beschikking hebben, meende hij. Dus gooide hij een lijntje uit naar het voormalige team van zijn zoon: de hechte vriendengroep van Almere Heren 3. De toekomst van dat team hing echter aan een zijden draadje, omdat meerdere spelers van plan waren te stoppen. Maar toen Van den Broeck erin slaagde een paar oud-spelers te verleiden tot een hereniging, was de keuze snel gemaakt: het hockeyavontuur bij Buitenhout kon beginnen.

Tossijn kan zich de eerste wedstrijd in de Vierde Klasse niet meer precies voor de geest halen. ‘Maar ik weet nog wel dat we ons daarna voornamen om zo snel mogelijk te promoveren’, herinnert de aanvoerder zich, die daaraan toevoegt dat het team schrok van het niveau in de krochten van het hockey.

‘Met Almere Heren 3 speelden we in de Reserve Eerste Klasse. Wisten wij veel wat het niveau was in de Vierde Klasse. Dat was wel even schakelen. Het was echt niet zo dat we elke wedstrijd met 12-0 wonnen, we werden niet eens kampioen. Maar het basisniveau — aannemen, passen — lag veel lager dan we gewend waren. Wij wilden gewoon lekker hockeyen, maar het spel was in de Vierde Klasse juist heel fysiek. Daarom spraken we af: we moeten zo snel mogelijk omhoog.’

Groot was de vreugde na het behalen van de promotie.

Meerdere trainers stonden al aan het roer

De eerste promotie smaakte naar meer en maakte veel mensen binnen de club enthousiast. ‘De club gaf aan dat ze het mooi zouden vinden als we binnen vijf jaar een stabiele eersteklasser zouden worden. Nou, we zijn twee jaar verder en we gáán naar de Eerste Klasse. Nu nog stabiel zien te worden en dan zijn we er’, lacht Tossijn, die zichzelf af en toe nog steeds in zijn arm moet knijpen om te geloven wat er allemaal gebeurt.

Maar het succes verliep zeker niet in één rechte lijn omhoog. De balans tussen de hechte vriendschap van de spelers en hun sportieve ambities was niet altijd in evenwicht. Gekscherend zou je Buitenhout de afgelopen jaren zelfs kunnen bestempelen als een trainerskerkhof.

Tossijn: ‘Vincent is een geweldige en gemotiveerde vent, maar als we inhoudelijk stappen wilden maken, moest er nieuwe trainer komen. Dus legde hij het stokje neer en werd hij onze manager. In ons tweede jaar kwam Neill Saarberg, een trainer van Gooische. Een ontzettend gezellige man met meer kennis, dus dat was al een eerste stap omhoog. Dit seizoen hadden we Edwin Vermeulen als coach. Inhoudelijk weer een stap vooruit, maar soms botste het met de groep. Niks ten nadele van hem, maar het klikte gewoon niet. De laatste weken stond zijn assistent Tijs Kappé voor de groep. Die heeft jarenlang als fysiotherapeut op de bank gezeten bij Almere Heren 1, dus die heeft daar wel een aardig kijkje in de keuken gekregen.’

Maar die hectische weken liggen nu achter de rug. Afgelopen zondag werd het team na de laatste competitiewedstrijd feestelijk gehuldigd op de club. In het seizoen dat de vereniging vijftien jaar bestaat, is er sowieso sprake van ongekende weelde: ook Dames 1 promoveerde, naar de Derde Klasse. Tossijn: ‘Het was afgelopen weekend één groot feest. Nee, we hebben er zeker geen spijt van dat we drie jaar geleden aan dit avontuur zijn begonnen.’