Ze speelden allemaal al eens met elkaar samen. Niet alleen in de jeugd, maar ook op het hoogste niveau bij Laren, Pinoké of in het Nederlands zaalteam. Gestopt of niet: deze winter kwam een groep van ex-topspeelsters samen in Pinoké Dames 3. Een avontuur dat alleen maar kon eindigen met de landstitel.
Lieke van Wijk, Lisanne de Lange, Mila Muyselaar, Kiki van Wijk, Klaartje de Bruijn, Pam van Asperen, Fabienne Roosen, en zo kan de lijst nog wel even doorgaan. Stuk voor stuk hebben deze vrouwen – met een gemiddelde leeftijd van 30 jaar – menig (zaal)titel en -medaille veroverd. Van het gouden WK in 2015 tot nationale titels en Europees clubsucces (Laren). Om over de hoeveelheid doelpunten maar niet te spreken.
Dat Pinoké Dames 3 met een sterrenensemble meedeed aan de competitie en het doel nog altijd prima wisten te vinden, hebben ze dit seizoen geweten in het district Noord-Holland. Alle twaalf wedstrijden werden gewonnen. Nog indrukwekkender was het doelsaldo van 146 doelpunten voor (reken maar uit: dat zijn er gemiddeld iets meer dan 12 per wedstrijd!) en 23 tegen. Slechts één wedstrijd scoorden de vrouwen ‘maar’ acht doelpunten; de grootste zege was 17-3. Op keepster Sophie van Melis (ex-HIC) na scoorde iedere speelster minstens één keer.
(Uit)lachen
Een van Pinokés veel-scoorders was Lieke van Wijk. De zaallinksachter maakte tijdens de reguliere competitie al 23 doelpunten (iets minder dan de 28 van De Lange) en was ook tijdens de finaledag afgelopen zondagmiddag als vanouds goed op dreef met tien doelpunten. ‘Eigenlijk was het helemaal niet meer mijn bedoeling om weer te gaan hockeyen. Nadat ik in mei gestopt ben met hockey, heb ik geen stick meer aangeraakt. Ik heb zelfs helemaal niet meer gerend.’
Lieke van Wijk, hier in duel met Almere-speelster Melissa Pieters, moest even wennen aan het rennen. Foto: Bart Scheulderman
Dat veranderde toen Van Wijk een groepsappuitnodiging kreeg van een aantal speelsters dat in het tweede van Pinoké speelt. ‘Het leek hen leuk om dit jaar toch nog eens een beetje op niveau te zaalhockeyen. Niet om het per se heel serieus te doen, maar wel om lekker te spelen. Er werden allemaal mensen in de groepsapp gegooid, waar uiteindelijk dit groepje van overbleef die zin hadden om het vrijblijvend op te pakken. Als je er niet bent, ben je er niet. Je hoeft het eigenlijk niet uit te leggen. Dat was de insteek en die sprak mij wel aan.’
Met slechts één training ter voorbereiding begon Pinoké aan de competitie. ‘Die eerste training was net een reünie. We gingen lunchen en een beetje zaalhockeyen. Dat zag er niet uit. We hebben elkaar de eerste wedstrijden vooral heel hard uitgelachen. Want ondanks de dikke winst zaten er echt veel uitglijders tussen. We zijn natuurlijk allemaal niet meer zo fit en scherp als we ooit waren. Stopten simpele ballen niet of misten voor open goal. De handelingssnelheid zat er meestal wel in, maar af en toe ineens niet. Daar baalden we dan wel van, want eenmaal op het veld bleek het fanatisme niet te zijn verdwenen. Als we niet lekker in het ritme van de wedstrijd zaten, zeiden we tegen elkaar: Jongens, kom op, wel lachen, want we doen dit, omdat we dit leuk vinden.’
Van Wijk was dit seizoen weer supereffectief met haar strafcorner. Foto: Bart Scheulderman
Winst tegen hoofdklasser SCHC
Eric de Lange, de vader van Lisanne, en Wilbert Witkamp vormden het coachduo: een samenstelling die ook al twintig jaar teruggaat. De geblesseerde Macey de Ruiter, ook een oud-topper, was manager. ‘Om het leuk te maken, moet je het niet halfbakken doen. We hebben teambesprekingen en eenmaal op het veld willen we natuurlijk winnen. Afgezien van die eerste training en één voor het NK hebben we alleen maar oefenpotjes gespeeld tegen eerste teams, zoals Huizen, Myra en twee keer tegen SCHC. Voor trainingen hadden we te weinig speelsters. Vaak stonden we er maar met z’n zessen.’ Pas na flink doorvragen, liet Van Wijk weten dat haar team zelfs een oefenwedstrijd van SCHC – halvefinalist op het NK vorig weekend – won.
‘Maar er wordt ook heel veel gelachen’, haastte Van Wijk zich te zeggen. ‘Iedereen speelt veel. We bewonderen mooie acties van elkaar. Lisanne, Klaartje, Alma Fenne: die zijn nog steeds zo handig aan de bal. Of Leiah Brigitha die net nog even voor de tegenstander duikt: kwaliteiten die we vroeger hebben gehad, komen er toch weer uit. Dat is heel tof om te zien. Dat we nu weer op een NK stonden, vonden we helemaal grappig om te zeggen. Niemand van ons had gedacht dat dát nog eens zou gebeuren. We waren allemaal heel tevreden met dat we waren gestopt met hockey.’
Je kon er voorafgaand aan dit seizoen al prima een wedje om leggen dat Pinoké D3 landskampioen zou worden. Foto: Bart Scheulderman
Op de finaledag ontbraken Roos Weers en Alma Fenne, waardoor het team het met drie wissels moest doen. ‘Zij zitten op Bonaire, omdat we niet hadden verwacht dat we zo ver zouden komen. Die balen nu wel’, lachte Van Wijk. ‘Het was gezellig geweest als we het met z’n allen konden afsluiten na zo’n leuke winter. Verder is gelukkig iedereen er, mét fanclub. Dat het zo leeft, is hartstikke leuk. En die titel gaan we wel even vieren hoor.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.