Inmiddels staat de Duitse scheidsrechter Ben Goentgen weer binnen de lijnen. Maakte hij in juni in Eindhoven tijdens de Pro League zelfs weer zijn eerste minuten op het internationale niveau. Hoe anders was dat eind januari, toen hij tijdens de kwartfinale van het WK in India een bal in zijn gezicht kreeg en in het ziekenhuis belandde. Een terugblik.
De scheidsrechter moet vrijwel direct lachen tijdens het telefoongesprek. Want hoe vaak hij ook in India is geweest, telkens kreeg hij hetzelfde te horen van zijn omgeving. ‘Veel plezier, maar zorg niet dat je in het ziekenhuis belandt’. Begin dit jaar was het moment toch daar, toen hij tijdens de kwartfinale van het WK (Nederland tegen Zuid-Korea) een bal in zijn gezicht kreeg. Een sleeppush, die via de stick van uitloper Lars Balk zo in het gezicht van de Duitser schoot.
Goentgen werd direct geholpen door de Nederlandse arts Stijn Geraets. Hij verdween in de catacombe van het Kalinga Stadion in Bhubaneswar en werd direct per ambulance naar een privéziekenhuis vervoerd. Daar verbleef hij tien dagen. Langer dan dat het toernooi zelf duurde.
Hij keek de beelden één keer terug
Direct nadat hij geopereerd werd aan zijn verwondingen, opende hij zijn telefoon. Behalve meer dan tweehonderd berichtjes, zag hij ook het fragment voorbij komen. ‘Ik besloot het terug te kijken. Een keer. Daarna nooit meer’, vertelt hij. ‘Ik kan me eigenlijk niks meer herinneren van het moment. Ik signaleerde de bal pas toen hij op twee centimeter afstand van mijn hoofd was. Het enige wat ik dacht was: shit, this is gonna hurt. Wat er daarna gebeurde, is een waas. Toen ik doorhad dat mijn oortje afgedaan werd, wist ik dat het klaar was. En voelde ik de pijn.’
Archiefbeeld van het fatale moment. Scheidsrechter Ben Goentgen samen met dokter Stijn Geraets. Foto: Willem Vernes
In India werd hij nog dezelfde avond geopereerd. Er werd een plaat geplaatst voor zijn ‘gebroken’ jukbeen. Terugvliegen naar Duitsland mocht nog niet. Maar toen hij twee weken later eindelijk weer thuis was, bleek dat de scheidsrechter helemaal geen gebroken jukbeen had. Zijn bovenkaak daarentegen wel. Verbrijzeld zelfs.
Geen gebroken jukbeen, maar bovenkaak
‘De Duitse dokters hebben alles wat ze in India gedaan hebben, weer ongedaan gemaakt’, blikt hij terug. ‘Zij hebben alle kapotte stukken bot van mijn bovenkaak verwijderd, maar er waren toen al zenuwen aangetast. Ik kon de rechterkant van mijn gezicht helemaal niet meer bewegen. En geen enkele arts kon me vertellen of het terug zou komen.’
Inmiddels komt het gevoel weer langzaam terug. En dat gaat gepaard met gruwelijk leed. Zenuwpijnen. ‘Ik moet pijnstillers slikken om de dag door te komen. Ik kon een tijdlang niet werken en zelfs niet slapen van de pijn. Ik zit nu nog steeds aan de medicatie.’
Bondscoach Jeroen Delmée schudt Goentgen de hand. Foto: Willem Vernes
Maar hoe erg en zwaar het ongeluk en de revalidatie ook zijn, Goentgen staat weer op het veld. Maar daar heeft hij zelf ook even over getwijfeld. ‘Toen ik voor het eerst weer op een hockeyveld stond, gewoon als toeschouwer, voelde dat heel gek. Ik heb mezelf echt afgevraagd of ik het nog wilde. Of ik wel durfde. Maar ik heb zoveel tijd gehad om na te denken de afgelopen tijd. Ik realiseer me echt dat het echt gewoon pure pech is geweest. Ik heb geen angst.’
Bad luck dus. Als hij de bal op zijn oog had gehad, was hij hoogstwaarschijnlijk blind geweest. Was ‘ie juist wat naar onder gegaan, waren al zijn tanden uit zijn mond gevlogen. Lachend: ‘Misschien heb ik dus toch wel wat geluk gehad.’
‘Ik hoef geen masker op’
Op de vraag of scheidsrechters voortaan niet beter beschermd moeten worden, is hij resoluut. ‘No way’, klinkt het aan de andere kant van de telefoon. ‘Een vergelijkbaar ongeluk gebeurde voor het laatst in 2003. Het kan gebeuren. Je moet vooral weten dat de plek bij de strafcorner een gevaarlijke positie is. Daar moet je altijd scherp blijven. Ik hoef geen masker op hoor. Hoe moet ik dan in vredesnaam nog op mijn fluit blazen?’
Foto: Willem Vernes
Goentgen keerde in juni weer terug op het internationale niveau, na wat wedstrijden te hebben gefloten in de Duitse Bundesliga. ‘Dat was een heel emotioneel moment. Ik vond het prachtig dat het ook een wedstrijd van het Nederlandse team was. Net als in januari. Ze hebben me de afgelopen tijd veel berichten gestuurd. Het grootste compliment dat ik kreeg na mijn eerste wedstrijd was dat dat het leek of ik niet weggeweest was.’
Het EK fluiten voor zijn vader
Niemand had gedacht dat de Duitser zo snel weer terug zou keren. Sterker nog, de dokters vroegen zich zelf af of hij het EK in augustus wel zou gaan halen. ‘Dat motiveerde me. En maakte me mentaal sterk. Ik wilde het EK halen. Dat is voor mij het eerste grote evenement in mijn eigen land. Ik was in Mönchengladbach in 2006, tijdens het WK. Samen met mijn vader keek ik naar het hockey en de scheidsrechters. Toen spraken we samen af dat ik er ook ooit zou staan. Over vier weken is het zover.’
In oktober wordt Goentgen weer geopereerd. Wordt zijn wang van wat meer volume voorzien en nogmaals gekeken naar zijn zenuwen. Zodat hij in de toekomst hopelijk weer helemaal normaal kan lachen. Maar daar is geen enkele zekerheid over. Van de pijnstillers is hij voorlopig ook nog niet af. Maar toch staat hij met de grootste glimlach op het hockeyveld. ‘Over een jaar zijn de Olympische Spelen. Ik doe er alles aan om fit te zijn en geselecteerd te worden. Dat zou toch de perfecte afsluiter zijn, niet waar? Ik hoop dat ik er ben.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.