Oranje-talent Reijnen maanden uitgeschakeld: ‘Besef het nog niet’

Alles liep op rolletjes voor Emma Reijnen (21). Ze veroverde titels met Den Bosch, debuteerde in Oranje, maakte haar eerste interlanddoelpunt. Maar vorige week maandag sloeg het noodlot toe. Tijdens een training met het Nederlands team scheurde ze haar voorste kruisband. Ze is acht tot twaalf maanden uit de running. ‘Ik moest meteen aan Laura Nunnink denken.’

‘Ik voelde iets knappen. Ik dacht: nee toch. Schrok me rot. Alle scenario’s schoten door mijn hoofd.’ Het zijn de eerste woorden van Emma Reijnen, nog steeds vol ongeloof. Het is inmiddels acht dagen geleden, dat het voor haar helemaal mis ging.

De talentvolle middenvelder heeft nu negen caps achter haar naam. Ze was vastberaden om dat aantal de komende tijd nog verder op te schroeven, maar begin vorige week stortte haar wereld even in. Een groter drama kon niet gebeuren, in de bloei van haar carrière kwam de klap keihard aan. ‘We deden op de training met Oranje een oefening richting goal’, begint de 21-jarige pechvogel met vertellen. ‘Iets wat we zo vaak doen. Maar nu kwam ik ongelukkig in botsing met de keeper en voelde dat mijn knie een rare beweging maakte. Ik had geen idee wat me overkwam.’

Emma Reijnen. Foto: WorldSportPics

De eerste tranen

‘Ik had toen het gebeurde veel pijn, maar dat zakte redelijk snel’, gaat ze verder met vertellen. ‘Ik ga soms wel eens door mijn enkel, en dat trekt dan ook weer weg. Dus ik hoopte nog dat het zoiets zou zijn’, blikt ze terug. De fysio van het Nederlands team deed direct na het incident de eerste testjes, die wat verdacht waren. Met haar banden was niks mis, maar haar kruisband gaf te veel mee. Onder de douche merkte Reijnen op dat ze door haar knie heen zakte. ‘Dat vond ik raar. Ik was zó verdrietig. Toen wist ik zeker dat het mis was.’

Teamarts Conny van Bentum belde direct met het ziekenhuis en regelde een MRI-scan. Twee uur later was duidelijk dat het inderdaad foute boel was. ‘De arts in het ziekenhuis liet me de beelden zien. Het was precies te zien dat mijn voorste kruisband gescheurd was. Ik vind het echt verschrikkelijk. Ik heb geen schade aan mijn meniscus, dat was het enige positieve.’

Ik heb nog nooit een blessure gehad. En dan nu bam, misschien gewoon twaalf maanden eruit.

Een minuscuul lichtpuntje, want eigenlijk kon de timing niet slechter. Reijnen was bezig aan een ijzersterk hockeyjaar. Haar carrière ging in een stroomversnelling, nadat ze vorige zomer met Jong Oranje als aanvoerder de Europese titel greep – nadat ze in december wereldkampioen werd. In november sloot ze aan bij de trainingsgroep van het Nederlands team en een maand later zong ze uit volle borst het Wilhelmus mee, tijdens haar debuut in Argentinië.

Geen EK maar op krukken in Spanje

Sindsdien draaide Reijnen afwisselend mee op het middenveld van Raoul Ehren, de bondscoach die haar jaren eerder liet debuteren bij Den Bosch, toen de Brabander nog clubcoach was. Reijnen speelde in de Pro League niet alleen in Zuid-Amerika, maar ging later ook mee naar India, waar ze haar eerste doelpunt maakte. Nadat ze de EHL en de landstitel met Den Bosch won, speelde ze haar eerste caps op Nederlandse bodem. Vier keer kwam ze uit voor Oranje in het Wagener Stadion. In de zomer had zomaar het volgende hoogtepunt kunnen komen: het EK.

Foto: Willem Vernes

De Brabantse doet haar verhaal vanuit Spanje. Ze is samen met drie vriendinnen op vakantie. Hoewel ze de trip anders had voorgesteld – ze loopt op krukken – is ze blij met de afleiding. Haar vriendinnen sjouwden met haar koffers en hielpen haar het vliegtuig in. ‘Ik ben blij dat ik gegaan ben. Ik ben iets mobieler dan een paar dagen geleden, maar letterlijk alles kost energie. Maar ik lig liever hier aan het zwembad, dan in mijn eentje op de bank.’

Even proberen haar zinnen verzetten, na die helse week. ‘Ik denk dat het allemaal nog een beetje moet landen’, vertelt Reijnen eerlijk. Het telefoongesprek duurt niet lang, of het gaat over Lau. Laura Nunnink, haar teamgenoot van Den Bosch, bij wie het een maand geleden zo mis ging. ‘Ik was in shock toen het mij overkwam. Moest meteen aan haar denken. Ik heb haar snel een berichtje gestuurd. We hebben veel contact. We hebben elkaar, maar dat had ik liever anders gezien.’

‘Ik heb nog nooit een blessure gehad’

Het nieuws sloeg in als een bom. Hoe kon het nou gebeuren? ‘Ik heb nog nooit een blessure gehad’, zegt ze. ‘En dan nu bam, misschien gewoon twaalf maanden eruit. Dat had ik echt nooit verwacht.’ Ze trok tijdelijk in bij haar ouders in Den Bosch. In haar eentje in Amsterdam – waar ze woont en studeert – redt ze het nu niet. ‘Zij doen alles voor me, daar ben ik heel blij mee. Ze brachten me een dag nadat het gebeurd was even op en neer naar de universiteit. Ik had praktijk, waarvoor ik in de ochtend op school moest zijn. Ze brengen me ook telkens naar de fysio toe. Ze helpen me continu. Over twee weken word ik geopereerd. Dan kun je even helemaal niks. Pas als ik weer wat mobieler ben, ga ik terug.’

Emma Reijnen won in mei met Den Bosch de landstitel. In de finale was ze de ‘woman of the match’. Foto: Willem Vernes

Ze probeert het positieve in te zien. Want ze weet als geen ander dat er nu toch niks meer aan te veranderen is. Met een lach begint ze over het EK: ‘Het was niet zeker dat ik dat toernooi zou spelen. Ik had alleen een kans. Nou, die kans is nu weg’, zegt ze met een goede dosis humor. ‘Ik wil vooral weer sterk terugkomen. Er dan weer echt staan. Vol vertrouwen. Dat vind ik het belangrijkste.’

Als ze terug is uit Spanje en geopereerd is, start haar revalidatie écht. Ze hoopt zodra haar studie weer begint – Reijnen studeert Tandheelkunde – haar leven stukje bij beetje weer op te pakken. ‘Ik hoop dat ik mijn Bachelor af kan gaan ronden’, vertelt ze ambitieus. ‘Ze zeggen dat je best snel na de operatie je dagelijkse dingen weer kunt doen. Ik hoop dat dat ook bij mij zo is. Ik ben nu al klaar met die krukken’, lacht ze.

Ik denk dat ik het nog steeds niet helemaal besef. Twaalf maanden duurt zo enorm lang. Ik had gehoopt dat het nooit gebeurd zou zijn, maar ik moet ermee dealen. En hopelijk is dit mijn eerste, maar vooral mijn laatste blessure ooit.

In Spanje probeert Emma Reijnen zich voorzichtig op te laden voor wat komen gaat. Haar vriendinnen helpen haar letterlijk en figuurlijk vooruit. ‘Ik denk dat ik het nog steeds niet helemaal besef’, zegt ze. ‘Twaalf maanden duurt zo enorm lang. Ik had gehoopt dat het nooit gebeurd zou zijn, maar ik moet ermee dealen. En hopelijk is dit mijn eerste, maar vooral mijn laatste blessure ooit.’