Een jaar geleden vierde hij het landskampioenschap als toeschouwer. Vanaf de kant door een hardnekkige knieblessure. Dit seizoen ziet de wereld er voor Terrance Pieters heel anders uit. De topfitte spits leeft met Kampong toe naar de finales van de play-offs. ‘Heerlijk hoe je op social media wordt doodgegooid met mooie beelden.’
Hij ziet zichzelf nog zo staan. Een jaar geleden bij de beslissende finale tussen Kampong en Rotterdam op De Klapperboom. Pieters had bewust een andere plek gekozen. Niet zoals zo veel geblesseerde spelers bij de dug-out, maar hoog op de tribunes. Daar waar het uitzicht het beste was. ‘Ik had een direct lijntje met de staf. Stond daar met een oortje in, om tactisch mee te denken en te ondersteunen. Liep af en toe naar beneden om wat informatie door te geven. Op mijn manier was ik betrokken. In die periode hielp ik wel vaker met analyses van tegenstanders.’
Het liep die dag goed af voor Kampong. De Utrechters versloegen Rotterdam over twee wedstrijden en bejubelden hun negende landstitel. Pieters vierde het feest mee. In zijn Kampong-shirt, maar in een gewone spijkerbroek begroette hij zijn eerste kampioensschaal. ‘Ik was in die tijd al best ver in mijn herstel. Maar de play-offs kwamen nog te vroeg. Ik hoefde mijn brace niet meer te dragen. Weet nog hoe ik over het hek heen sprong. Ik heb een heel groot deel van het seizoen meegedaan. Dus ja, het voelde echt ook als mijn kampioenschap. Al heb ik in de play-offs natuurlijk geen seconde gespeeld.’
Foto: Bart Scheulderman
Het was allemaal het gevolg van een ingescheurde binnenband van zijn knie, in maart vorig jaar. Het begin van een bak met ellende. Hij kon een streep zetten door de Euro Hockey League, die vlak daarna werd gehouden. Ook de play-offs kwamen dus nog te vroeg. De grootste pijn was natuurlijk het mislopen van de Olympische Spelen. Voor de Spelen was Pieters op tijd fit, maar zijn roerige aanloop werkte uiteraard niet in zijn voordeel bij de uiteindelijke selectie.
De optimist, die in de put belandde
Iedereen die de aanvaller een beetje kent, weet dat Pieters een open en optimistische persoonlijkheid is. Goedgemutst, met het glas meer dan halfvol. Altijd is er bij hem ruimte voor een lach of een praatje. Maar die vrolijke jongen belandde in de put. Dat hij er niet bij was in Parijs, vrat aan hem.
‘Ik was het plezier helemaal verloren. Dat wilde ik dit seizoen terugvinden’, stelt Pieters. ‘Dat was het belangrijkste doel voor mij dit seizoen. En dat is ook gelukt. Mede dankzij de ruimte en begrip die ik op Kampong krijg, van mijn team. Het is fijn als mensen snappen waarom je minder in je vel zit. En dat zoiets oké is. Tijdens het seizoen heb ik weer gemerkt waarom ik dit wil. Dit leven leuk vind, vol en met alle overgave voor hockey ga. Ik haal mijn geluk niet per definitie uit winnen of eventjes pieken. Dat klinkt misschien gek. Maar ik vind wat daarvoor komt veel boeiender. Iets verbeteren of aanleren.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Al filosoferend komt-ie met een voorbeeld. ‘Ik las op een gegeven moment dat Kampong een topperssyndroom had. We wonnen in die fase inderdaad weinig wedstrijden van directe concurrenten. Ik kan nu – zo vlak voor de finale – niet vertellen hoe we daarmee aan de slag zijn gegaan. Maar dat is wel gebeurd. Dan is het gaaf dat je na zo’n dip, die op de EHL ook nog even duurde, twee van die heerlijke halve finales speelt tegen Bloemendaal. Die weg, die ontwikkeling. Dat maakt mij gelukkig.’
Voor het eerst het hele jaar erbij
Hij had nog een ander doel, wat ook te maken heeft met de pijn van vorig seizoen. ‘Ik wilde dit jaar eindelijk een keer alle 22 wedstrijden spelen in de reguliere competitie. Dat was me door allerlei blessures nog nooit gelukt in de twaalf jaar dat ik bij de senioren speel. Dat voelde toch als een smetje. Het is heerlijk om een jaar te hebben gehad zonder fysieke obstakels. Doordat mijn ritme niet is onderbroken, presteerde ik dit jaar ook constanter. Dat doet ook wel wat met je humeur.’
Na een korte stilte. ‘Dus eigenlijk ben ik nu vooral heel erg blij.’
Foto: Rob Römer
De-scheel-tik-goal tegen Bloemendaal
Die blijdschap spatte zondag af van de mooiste Kampong-goal tegen Bloemendaal, dat zelden zo scheel werd getikt als bij de 3-1 in de tweede wedstrijd. Pieters was een onmisbare schakel bij de treffer van Boet Phijffer. Hij zocht de ruimte richting Duco Telgenkamp, kreeg een kaats terug en bediende Phijffer vervolgens met één subtiele one-touch-pass. ‘Daar zat zoveel in. De goal was al prachtig. Het moment ook: daardoor wisten we zeker dat we door zouden gaan. En ook voor Boet was het mooi. Hij neemt natuurlijk na dit jaar afscheid, dat maakte die goal nog extra speciaal. Op social media werd je bijna doodgegooid met de beelden. Vind ik heerlijk.’
Die lach is dus teruggekomen dit seizoen. ‘Ik voel me lekker en ben fit. Deze weken waren vorig jaar ook speciaal. Maar als je zelf meedoet, is het natuurlijk nog mooier. Ik liep zaterdag tijdens de warming-up met Lars Balk en we keken samen even om ons heen. Die extra spandoeken die je ziet. De volle tribunes. Het grote blauwe shirt, dat altijd voor het clubhuis hangt. Door de pijn van vorig jaar, ben ik daar nog bewuster van. Kan ik er nog meer van genieten. Ben extra blij dat ik hier ben.’
Om van Pieters zijn succesverhaal echt een afgerond sprookje te maken, moet er natuurlijk nog één ding gebeuren. ‘Kampioen worden. En dit keer wél op het veld.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.