Als Sander de Wijn het veld van Oranje-Rood betreedt voor het Europacup-duel met Rot-Weiss Köln, wordt het de verdediger van Kampong even te veel. Plots realiseert de international zich al die maanden dat hij heeft geknokt om terug te komen na zijn hamstringblessure. Vaak alleen. Ver weg van het hockeyveld.
‘Het was hét moment. Dat je terugkijkt op het traject. De steun die ik heb gehad van mijn vriendin, mijn moeder. Het is niet gemakkelijk geweest. Ik ben best trots op wat ik heb gedaan.’ Na het uitspreken van die laatste woorden, na afloop van de met 2-3 verloren wedstrijd tegen Rot-Weiss, breekt De Wijn in de catacomben in Eindhoven weer even. Zijn ogen worden vochtig. Hij slikt en wordt stil.
Hier staat een topsporter die de afgelopen maanden diep is gegaan. De bodem heeft geraakt. De man van staal die tijdens de kwartfinale van het WK tegen India geblesseerd uitviel. Einde toernooi. Het leek een spierscheuring, maar bleek een gescheurde pees. De revalidatie werd maanden in plaats van weken. Een domper. Een zware periode volgde. De Wijn twijfelde openlijk of hij nog wel terug zou keren, vroeg zich af wat de zin van het hockeyleven was. Hij consulteerde een sportpsycholoog. Dat hielp hem. De Wijn vond zichzelf en het vertrouwen in zijn lichaam terug.
Stukje bij beetje krabbelde hij de laatste maanden op. Zowel fysiek als mentaal.
‘Ik heb hard gewerkt, ben diep gegaan, ben mezelf tegengekomen, heb mezelf opgelapt en weer opgeladen. Ik had de laatste weken veel zin om weer te ballen. Ik voel me als een jongetje dat de wei weer in mag. En lekker mag gaan spelen met zijn vriendjes. Er is sinds het WK heel veel gebeurd. Dat viel van me af toen ik het veld op stapte.’
Twee officials reden naar Cox: Sander is helemaal van streek
Twee officials die De Wijn in tranen zagen, snelden voor de wedstrijd naar Kampong-coach Alexander Cox. ‘Ze zeiden: Sander is helemaal van streek. Aal kwam naar me toe: wat is er aan de hand? Ik zei: ik ben gewoon een beetje emotioneel, omdat ik keihard heb gewerkt de afgelopen tijd om hier weer te staan. Ik heb er gewoon zin in. Het raakte me.’
Ik heb hard gewerkt, ben diep gegaan, ben mezelf tegengekomen, heb mezelf opgelapt en weer opgeladen. Sander de Wijn over zijn zware revalidatie
Dat De Wijn donderdag tegen Rot-Weiss zijn rentree maakte, was vorige week nog niet de bedoeling. Maar na twee weken trainen met de groep, vond De Wijn afgelopen weekend dat hij er wel klaar voor was. ‘Ik heb tegen Aal gezegd: met een gedoseerd wisselschema moet het kunnen. Uiteindelijk heb ik vanavond natuurlijk toch meer gespeeld dan vooraf de bedoeling was. Het was pittig. Je zag in de wedstrijd dat ik fysiek nog wat tekort kom. Maar ik was lang niet ontevreden over mijn spel en mijn bijdrage die ik kon leveren aan de ploeg. Ik ben blij dat die jongens me met open armen ontvingen. Er werd ook wat meer leiderschap van me gevraagd door de afwezigheid van Robbert Kemperman en Lars Balk. De beslissing om te spelen, heeft daar overigens los van gestaan.’
Vol aan de bak
In het duel met de Duitse topploeg moest De Wijn vanaf het begin vol aan de bak. Opnieuw ontliepen beide ploegen elkaar niet veel. Net als bij de vorige vijf ontmoetingen in de laatste zes jaar. Een opmerking via Twitter over die bijzondere loting, leverde De Wijn een boet en een voorwaardelijke schorsing op. Maar daar repte donderdagavond niemand meer over. Dat de verdediger weer in het blauw over het veld donderde, deed zichtbaar iedere hockeyliefhebber goed.
Dat Kampong werd uitgeschakeld, was natuurlijk balen. Maar het vooruitzicht van vier wedstrijden in vijf dagen, was, met het oog op de naderende ontknoping in de competitie, toch al geen aanlokkelijk vooruitzicht. ‘Natuurlijk ben ik teleurgesteld, maar het seizoen is nog lang.’
Fans van De Wijn hoeven daarom vrijdag ook niet naar Eindhoven te reizen, want de wedstrijd om des keizersbaard van Kampong tegen Grove Menzielshill, laat de verdediger vast en zeker schieten. De Wijn neemt geen risico. ‘Ik heb er keihard voor gewerkt om hier weer te staan.’
2 Reacties
luchtisblauwgrasisgroen
‘Maar het vooruitzicht van vier wedstrijden in vijf dagen, was, met het oog op de naderende ontknoping in de competitie, toch al geen aanlokkelijk vooruitzicht.’ Echt waar? EHL kampioen worden wordt op deze manier afgedaan als een bijkomstigheid?
robvisser
Vier wedstrijden in vijf dagen is best wel veel, zeker voor iemand die terugkomt van een blessure. En je kunt dan wel blijven somberen over het verlies, maar dat heeft weinig zin. Kampong had veel blessures en desondanks was het nog erg spannend.