Oranje Dames op EK parahockey: ‘Puurder dan dit krijg je het niet’

De slechte EK-start is dinsdagochtend even spontaan vergeten, wanneer de Oranje Dames het EK parahockey bezoeken. ‘Dit nuanceert het leven een beetje.’ Een reportage van een bijzondere ochtend op het complex van Royal Victory.

Het moet een vreemde gewaarwording zijn voor de speler in een oranje shirt die halverwege de wedstrijd tegen Duitsland een goede pass geeft. ‘Mooie bal’, klinkt het uit de mond van iemand langs de lijn die het kan weten. Het is bondscoach Alyson Annan.

‘Hup Nederland’, roept ze.
‘Knap verdedigd.’
‘Goed gedaan.’
‘Mooie aanval.’
Het is mooi om te zien hoe Annan achter het Nederlandse team gaat staan, zoals supporters van háár Oranje ook altijd achter het Nederlandse team gaan staan.

Maria Verschoor op de foto met een supporter van Duitsland. Foto: Willem Vernes

De Oranje Dames beginnen te juichen als fans in een vol Wagener Stadion

Een speler van Nederland met nummer op vijf op zijn rug, scoort. Wat er vervolgens gebeurt, is schitterend. De doelpuntenmaker beseft dat hij heeft gescoord voor het oog van de voltallige Oranje-selectie, krijgt de grootst denkbare glimlach op zijn gezicht en begint op volle snelheid en met zijn beide armen in de lucht over het veld te rennen. Het is alsof hij in de laatste minuut van de finale van de Olympische Spelen het winnende doelpunt heeft gemaakt.

De speelsters van het Nederlands elftal achter de boarding beginnen luidkeels te juichen, als fans op de tribune, in een vol Wagener Stadion. De doelpuntenmaker begint nog meer te glunderen. Hij lacht naar ze en steekt twee vingers in de lucht. Het is het peace-teken.

Ireen van den Assem en Marloes Keetels moedigen Nederland aan. Foto: Willem Vernes

Dit is waar sport over gaat. Beleving. Puurder dan hier krijg je het niet. Ireen van den Assem

‘Ik krijg hier zo veel energie van’, zegt international Ireen van den Assem. ‘Als ze scoren, gaan ze helemaal uit hun dak. Gaat het even niet zoals ze willen, dan storten ze ter aarde. Dat vind ik schitterend om te zien. Hun emoties zijn zo puur. Dit is waar sport over gaat. Beleving. Puurder dan hier krijg je het niet.’

Dan klinkt het eindsignaal. Nederland heeft gewonnen. Dat weerhoudt de spelers van Duitsland er niet van om de Oranje Dames die inmiddels het veld betreden één voor één een high five te geven. Het is een warm ontvangst. De Nederlandse parahockeyers beginnen te stralen als ze de internationals van Oranje een hand geven. Dat zullen ze in de Hoofdklasse niet vaak meemaken, dat ze het veld oplopen en meteen iemand om hun nek hebben hangen. Voor een van de parahockeyers is de ontmoeting een wel héél bijzonder moment. Hij is verliefd op Caia van Maasakker.

Caia van Maasakker op de foto met een jongen die verliefd op haar is. Foto: Willem Vernes

Handtekeningen uitdelen

Een jongen knoopt een gesprekje met Van den Assem aan.
‘Hoeveel hebben júllie gespeeld?’ wil hij weten.
‘1-1’, zegt Van den Assem.
‘Oh,’ zegt hij sip.

Het is niet de enige keer dat de teleurstellende EK-start ter sprake komt. Als later die ochtend Nederland gelijk speelt, zegt iemand: ‘Dat hebben we van jullie geleerd’.

Inmiddels heeft Malou Pheninckx een stift in haar hand.
‘Waar zal ik ‘m zetten? Op je shirt of op je stick?’ vraagt ze aan een jongen, die om een handtekening vraagt.
Het antwoord is duidelijk: ‘Op allebei.’

Lauren Stam zet een handtekening. Foto: Willem Vernes

Trucjes afkijken van de Oranje Dames

Even later staat Marlene Döderlein de Win, de manager van de Nederlandse parateams, langs de lijn wanneer Nederland tegen België speelt. ‘Dat het Oranje-team hen komt aanmoedigen, is een stukje erkenning. Erkenning voor wie ze zijn en voor wat ze doen. Daardoor neemt hun zelfbeeld enorm toe. Daar doen we dit allemaal voor.’

Ze glimlacht. ‘Ze leren al heel lang allerlei dingen van de dames van Oranje. Ze kijken naar filmpjes van ze, ze doen hun trucjes na. Wij zeggen wel eens: houd je stick nou met twee handen vast. Maar dan zeggen zij: nee hoor, want die en die van Oranje doet het ook met één hand.’

Een speler van Nederland dolt de keeper. Foto: Willem Vernes

De parahockeyers hebben vanaf nu officiële caps achter hun naam

‘Een ogenblik, hoor’, zegt Döderlein de Win, wanneer de vraag luidt wat de overeenkomsten tussen het Nederlands team en het Nederlands parateam zijn. Ze moet haar aandacht even op het spel vestigen. De tegenstander neemt een shoot-out. In het parahockey zijn geen strafcorners, maar shoot-outs. Hij gaat erin. ‘Kan gebeuren!’ roept Laurien Leurink.

Dan zegt Döderlein de Win: ‘Goed, de overeenkomsten. Allereerst spelen beide teams nu een EK. Allebei de finales worden in het EK-stadion gespeeld. Die van ons woensdag. Wij hebben ook een selectiesysteem dat vergelijkbaar is met dat van Oranje. Uit een grote poule selecteren wij de spelers, onder meer, op basis van hun kwaliteiten. En met ingang van dit toernooi staan al onze wedstrijden geregistreerd in het officiële managementsysteem van de FIH. Sinds dit EK hebben spelers dus caps achter hun staan naam.’

Met z’n allen op de foto. Foto: Willem Vernes

‘Dit plaatst onze start van het EK een beetje in perspectief’

Josine Koning zet nog maar eens een handtekening. ‘We zijn hier voor hén. Om hen te steunen en te laten zien dat wij achter ze staan. Ik vind het echt heel bijzonder om hier te zijn, omdat ik zie dat het veel voor ze betekent.’

De slechte EK-start is even vergeten. ‘Dit plaatst het een beetje in perspectief. Zij maken vooral veel plezier en hebben het superleuk met elkaar. Voor ons is hockey juist heel serieus. Het is bijna onze baan. Wij maken ook wel lol, maar toch anders. Wij zijn hier met een doel: Europees kampioen worden. Zij hebben ook een doel: ook Europees kampioen worden, maar ze zijn hier ook voor de activiteit zelf. Dat is toch mooi? Het nuanceert het leven een beetje.’