Marijke Fleuren over toekomst van het EK en meer vrouwen in hockey

EHF-voorzitter Marijke Fleuren werd onlangs herkozen voor een derde termijn. Sinds 2011 is zij voorzitter van de Europese Hockey Federatie (EHF). Fleuren is tevreden over de staat van het hockey. Wel gaat vanaf 2023 de opzet van het EK op de schop.

Kom bij Fleuren niet aankloppen met de grote uitslagen op een EK. Duitsland – Wit-Rusland 13-0, Ierland- Wit-Rusland 11-0, Nederland-Rusland 14-0 en Nederland-Engeland 8-0 bij de dames. Dat is maar één kant van de medaille, vindt Fleuren.

‘Die uitslagen doen mij geen pijn. Het is de realiteit. Met acht landen heb je niet acht even sterke landen. Maar met België, Spanje, Duitsland en Nederland had je vier fantastische ploegen bij de mannen. Als je het vergelijkt met andere continenten, zijn we bevoorrecht. We doen alles om het beter te maken, maar de grote uitslagen zal ik er nooit uit kunnen halen.’

Op de Pan-Amerikaanse Spelen eindigden de kwartfinales voor de Argentijnse mannen in een 14-1 zege op Peru. Voor de Argentijnse vrouwen in een 21-0 overwinning, ook op Peru. Grote uitslagen zijn gemeengoed op een EK, waar het zwaartepunt traditioneel op de halve finales en de finale ligt. Dat de Nederlandse vrouwen na twee poulewedstrijden onzeker waren over het bereiken van de halve finale, was dit jaar een verrassing. Ook de brexit van de hockeyers van Engeland in de poulefase was onverwacht. Net als het virtuoze optreden van de Spanjaarden tegen Nederland.

‘En dan hebben we Frankrijk nog niet eens gezien, die zijn er over twee jaar bij. België blijft een goed voorbeeld van hoe een land zich kan ontwikkelen’, blikt Fleuren tevreden terug op de EK in Antwerpen.

De line-up van de Oranje Dames, in de halve finale tegen Engeland (8-0). Op de achtergrond de lege tribune. Foto: Willem Vernes

Opzet van EK gaat waarschijnlijk veranderen

Over twee jaar in Amsterdam zal de opzet van de EK hetzelfde zijn als in Antwerpen. Daarna wordt er waarschijnlijk gesleuteld aan het format. De kwalificatie zal anders zijn en in de even jaren plaatsvinden. Tot 2005 werd er één keer in de vier jaar een EK georganiseerd met twaalf landen. Sindsdien is het elke twee jaar met acht landen.

‘Het zou in 2023 kunnen met meer landen, daar gaan we het over hebben, alleen wil je niet veel hoge uitslagen. De landen kunnen binnenkort aangeven of ze interesse hebben om het EK te organiseren. Hiervoor is een officieel biedproces opgesteld. Ik hoop zelf dat Duitsland, Engeland of Frankrijk, als generale repetitie voor Parijs 2024, weer eens het toernooi willen organiseren. Of Spanje, dat in de lift zit’, verklaart Fleuren, die afgelopen week tevreden kon zijn over het tijdelijke stadion in Antwerpen, het mooie fandorp en de combinatie met het parahockey. Ook de logistiek klopte. De miljoenen euro’s van de gemeente Antwerpen waren goed besteed.

Minpunt was de publieke belangstelling als wereldkampioen België niet speelde. Als de Red Lions hockeyden, transformeerde het stadion in Antwerpen in een heksenketel, in een arena waar de spelers toegeschreeuwd werden als halfgoden. De andere wedstrijden kwamen er meestal karig vanaf met wat plukjes fanatieke buitenlandse fans.

Het verraadt dat het bourgondische België een relatief nieuw hockeyland is, waar de fans vooral lekker willen eten en drinken om daarna de Red Lions naar de overwinning te schreeuwen. Ze zijn niet geïnteresseerd in andere hockeyende landen. Zo werden de halve finales zonder de Red Lions in een EK-onwaardige ambiance gespeeld.

Ook Fleuren was daarover verbaasd. ‘Het is fantastisch dat de Belgen zo’n complex hebben neergezet. Maar tijdens het toernooi voelden wedstrijden soms anders dan een echt EK. Dat is ook een groeiproces. Het is hier wat chauvinistischer dan in Nederland. Bij ons loopt het vaak vanaf twee uur ’s middags wel vol.’

Hockey in Europa betekent hockey in West-Europa. De rest van Europa loopt ver achter. Slide uit presentatie ‘State of the Game Europe’ van EHF.

België is voorbeeld van hoe hockey snel kan groeien

Toch is de opkomst van België als serieuze hockeynatie een bonus voor de sport. Het was de reden om weer een EK in België te organiseren, na de EK in Boom in 2013. Het roept de vraag op of niet meer kleine hockeylanden een voorbeeld kunnen nemen aan de opkomst van België? Het is een land waar in 2005 nog maar vijftienduizend mensen hockeyden. België was blijkbaar altijd een slapende hockeyreus, die met de juiste aandacht en liefde snel volwassen kon worden.

Ook een land als Turkije heeft inmiddels dertienduizend hockeyers en prima kunstgrasvelden. Het zijn uiteraard onvergelijkbare eenheden. Maar toch. Wie kijkt naar de verdeling in Europa, ziet dat 74 procent van de Europese hockeyers uit West-Europa komt: België, Engeland, Frankrijk, Ierland, Luxemburg, Nederland, Schotland of Wales. Simpel gezegd is de rest vooral ontwikkelingsgebied. In de Balkan, Oost-Europa, Scandinavië en Zuid-Europa wordt er gehockeyd wordt maar leidt de sport een marginaal bestaan.

Het is aan de EHF om te proberen zoveel mogelijk landen op hockeygebied te ontwikkelen, maar ook de EHF is gebonden aan beperkingen. De organisatie bedient vanuit Brussel met zes medewerkers 43 landen en beschikt over een budget van een miljoen euro.

Marijke Fleuren met bondscoach Alyson Annan. Foto: Willem Vernes

‘Je hebt een gek nodig die dat doet’

Veel ontwikkelingswerk op hockeygebied betekent vooral vrijwilligerswerk, ver weg van de glitter en glamour van een Pro League. ‘In België kwam alles samen, toen ze net de Olympische Spelen van 2004 misten. Dat triggerde iets in België. In Ierland is er nu een goede clubcompetitie. Dat opzetten is makkelijker gezegd dan gedaan’, weet Fleuren. ‘Het hoofd van de Ierse competitie commissie is anderhalf jaar lang door Ierland gegaan om alle regio’s mee te krijgen. Dat is gelukt. Maar je hebt een gek nodig die dat doet. Er wordt veel gedaan op het gebied van ontwikkeling. Nederlanders als Thomas Tichelman (Griekenland), Herman Kruis (Wit-Rusland), Rob ten Cate en Philip Schellekens (internationale scheidsrechters en officials) spenderen op vrijwillige basis veel tijd om andere landen beter te maken. Ook hebben we het Twinning programma, waar Nederlandse clubs een samenwerking aangaan met een buitenlandse club.’

Het hockeyevangelie verspreiden en de kleinere landen groter maken, klinkt als een noodzakelijke taak. Fleuren benadrukt dat het vooral zaak is om er niet alleen tijd in te steken of training te geven, maar vooral te helpen met het opzetten van een eigen structuur, zodat de hockeyers in het land zelf verder kunnen bouwen, met een clubcompetitie.

KNHB-voorzitter Erik Cornelissen, Marijke Fleuren en de Belgische bondsvoorzitter Marc Coudron bij het EK 2017 met de EHF-vlag. Foto: Koen Suyk

Meer vrouwencoaches in het hockey

Haar grootste pijler naast de ontwikkeling van het hockey in Europa, is de huidige campagne ‘Equally Amazing’. Daarmee moet de EHF wereldwijd een van de voorlopers zijn op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Het is ook een pleidooi voor een hockeysport die toegankelijk is voor iedereen, vanuit elke achtergrond.

Het is een campagne waarvan de gedachte hout snijdt. Want de Oranje Dames hengelen knap de ene titel na de andere binnen, het percentage vrouwen op bestuurlijk niveau en in commissies in het hockey mag structureel omhoog. Ook zijn de salarissen voor de spelers en speelsters onvergelijkbaar. Fleuren pleit voor meer vrouwelijke scheidsrechters en coaches. ‘De vertegenwoordigers van de verschillende Federaties op de algemene vergadering zijn voornamelijk mannen. Meer vrouwen in het hockey moet normaal worden. Het liefst zie ik op een EK acht vrouwelijke coaches bij de acht damesteams.’