HGC-coach Yara Casteleijn: ‘Meisjes B3 mag best met ons mee-eten’

In het clubhuis van HGC komt coach Yara Casteleijn als een bekwame serveerster met een bord nasi de keuken uitgelopen. Assistent Ewout Buijs poetst met een doekje de bar glimmend schoon. Speelster Loes Stijntjes ruimt een leeg glas sinas van tafel op. Casteleijn drukt als barvrouw het koffiezetapparaat in.

Het is vrijdagavond. HGC Dames 1 heeft net de laatste training van de week achter de rug. Het team houdt hoogstpersoonlijk de bar draaiende. ‘Ik zeg altijd tegen mijn speelsters: als je op HGC bent, dan bén je op HGC. Dan heb je alle aandacht voor de club, voor de mensen en ben je altijd benaderbaar en bereid om anderen te helpen’, zegt Casteleijn, sinds dit seizoen coach van het gepromoveerde HGC.

‘Ik geloof er heilig in om verbondenheid op een club te creëren. Dames 1 heeft er lang over gedaan om de Hoofdklasse te bereiken. De club heeft het team altijd gesteund. Nu het zover is, willen we iedereen in het succes mee laten delen. Het zou dus zomaar kunnen dat je de dames hier op een zondag na de wedstrijd achter de bar ziet staan. Of dat Meisjes B3 gezellig met ons mee-eet.’

Yara Casteleijn heeft op de training de speelsters bij elkaar geroepen. Foto: Orange Pictures/Rene van Dam

Landskampioen

In het clubhuis van HGC kun je je vergapen aan een prachtige Wall of Fame, met goudkleurige naamplaatjes van de succesjaren uit de rijke geschiedenis van de club. De laatst veroverde prijs is de Euro Hockey League van 2011, gewonnen door de mannen. Het vrouwenteam is de laatste decennia weggezakt, maar heeft in het verleden natuurlijk ook veel gewonnen. HGC was bijvoorbeeld in 1996/1997 de laatste club die landskampioen werd vóór het tijdperk van Den Bosch (negentien landstitels) en Amsterdam (drie landstitels) aanbrak.

Maar in het seizoen 2005/2006 en vervolgens opnieuw in 2011/2012 degradeerde HGC. Sindsdien was het alsof er een vloek heerste op de weg terug naar de Hoofdklasse. Vier keer in vijf jaar tijd haalde HGC de play-offs, maar telkens greep het net naast de promotie. Pas afgelopen jaar, onder leiding van de vertrokken coach Robbert-Jan de Vos, was HGC in de play-offs te sterk voor Huizen en promoveerde het naar het hoogste niveau.

‘Na al die jaren play-offs spelen, is het nu eindelijk gelukt’, zegt met een trots gezicht de 25-jarige Loes Stijntjes, die aan haar derde seizoen in Wassenaar begint. ‘Het promoveren naar de Hoofdklasse, leefde heel erg binnen de club. De ontlading was dan ook groot toen we het ons vorig jaar lukte. Nu moeten we dat gevoel wel vast zien te houden. Het zou zonde zijn als we nu niet de vruchten plukken van het harde werk.’

Robbert Delissen geeft net als Bram Lomans, Helen Lejeune en Ewout Buijs training aan HGC. Foto: Orange Pictures/Rene van Dam

Het is net alsof Casteleijn het doelpunt zélf gemaakt heeft

Het is mooi om te zien hoe de jonge Casteleijn (30), na vier jaar overgestapt van Meisjes A1, waarmee ze in 2017 landskampioen werd, deze vrijdagavond op het trainingsveld staat. Aan de ene kant is het indrukwekkend hoeveel geluid ze produceert, om een speelster aanwijzingen toe te schreeuwen. Ze eist duidelijk het maximale. Aan de andere kant begint ze enthousiast te juichen wanneer iemand iets doet waar ze hard op heeft getraind, bijvoorbeeld scoren met haar backhand. Dan is het net alsof Casteleijn, een paar jaar geleden gestopt, het doelpunt zelf heeft gemaakt.

Casteleijn heeft ook ingevoerd dat voortaan twintig minuten voor de training iedere speelster aanwezig is. ‘Vorig jaar kwamen we nog wel eens gestrest van werk of studie aan op de club. Nu hebben we met z’n allen een rustmomentje. Dan kunnen we de knop omzetten’, zegt Stijntjes.

Stijntjes: ‘Wat ik heel goed aan Yara vind, is dat ze iedereen niet alleen als speler benadert, maar als individu. Ze kijkt goed naar de sterke en minder sterke punten van iedereen. Ik ben bijvoorbeeld introvert. Ik ben een van de oudere speelsters, maar ik ben niet goed in het opjutten van de rest van het team. Dat kóst mij juist energie. Daar houdt Yara heel goed rekening mee.’

Jong Oranje-keepster Anke van Goudoever. Foto: Orange Pictures/Rene van Dam

Frivool en technisch hockey

Onbekend is wat er dit seizoen precies van HGC verwacht kan worden. Ten opzichte van vorig jaar kent het team veel wisselingen. Er zijn nog een stuk of tien speelsters over van de groep van toen. Ongeveer zeven junioren hebben samen met Casteleijn de overstap van Meisjes A1 gemaakt.

Langs de lijn vertelt assistent Ewout Buijs aan het eind van de training een verhaal over een speelster die niet wilde komen, omdat ze bang was dat HGC degradatiehockey zou gaan spelen. Lachend: ‘Maar daar heeft ze nu spijt van. Ze heeft tijdens het ABN AMRO Weekend gezien dat we helemaal geen degradatiehockey spelen.’

Met z’n allen voor de eigen cirkel hangen, is het laatste dat Casteleijn wil. ‘We willen frivool en technisch hockeyen. Dat past bij HGC. Dat krijgen ze in de jeugd al mee en trekken we door naar de senioren. Maar we moeten niet naïef zijn en alleen maar gaan aanvallen. Verdedigen hoort erbij. We moeten een bepaalde mentaliteit creëren, een bepaalde vechtlust. Maar ik speel liever dan 5-5 dan 1-1.’

‘Plezier is de brandstof’

Als promovendus ligt het natuurlijk voor de hand dat HGC samen met Bloemendaal (de playout-deelnemer van vorig seizoen) en de andere promovendus Victoria strijdt om rechtstreekse handhaving. Casteleijn: ‘Natuurlijk vindt iedereen bij ons dat we het goed gedaan hebben als we erin blijven. Maar als coach ben ik minder bezig met hoe wij het deze competitie gaan doen. We hebben geen doelstelling gesteld.’

‘Ik ben intern veel meer gericht op wat we willen en hoe we stappen kunnen maken. Dat we vooral vertrouwen uitstralen in waar we mee bezig zijn. Plezier, of nee, joy, dat vind ik net een andere benadering, is voor mij de brandstof voor dit seizoen. We willen genieten van het spelletje. Zeker nu we de Hoofdklasse hebben gehaald.’