Elf weken geleden bivakkeerde de linkerarm van Jorrit Croon (21) nog in een mitella. Dit omdat zijn schouder in de Pro League de Belg Simon Gougnard niet meer kon ontwijken. De mitella is inmiddels weer opgeborgen, maar Croon mag nog geen wedstrijden spelen. Afgelopen zondag tegen Hurley gebruikt hij zijn arm vooral om achter de boarding een iPad en een smartphone te bedienen. Hij is invalmanager.
Zijn bovenlijf heeft hij in een wit t-shirt met lange mouwen gestoken. Zijn benen in een spijkerbroek. Hockeykleding draagt hij vandaag niet. Onder zijn linkerarm klemt een theekan en met zijn linkerhand houdt hij een bidon vast. Onder zijn rechterarm schuilt een iPad en in zijn rechterhand rust zijn smartphone. Hij heeft een oortje in.
Wie niet beter weet, zou denken dat hier een ambitieuze assistent-coach staat, in plaats van een international van Oranje en de jongste hockey olympiër ooit.
Jorrit Croon heeft als invalmanager zijn handen vol. Foto: Koen Suyk
De wisselschema’s bijhouden
Hij heeft het er maar druk mee. Dan werpt hij weer vlug een blik op zijn smartphone, om te checken hoe lang het kwart nog duurt of welke wisselspeler hij nu weer het veld in moet sturen. Dan kijkt hij weer snel op zijn iPad de binnenkomende beelden terug. Ondertussen klinken er mededelingen vanaf de videotoren in zijn oor. Tegelijkertijd houdt hij scherp in de gaten of er iemand dorst heeft. In dat geval komt hij met een bidon aanzetten. Hij heeft ook bananen en repen bij zich.
Omdat Feiko Keilholz, normaal gesproken manager van Heren 1, een bruiloft heeft, neemt Croon het stokje tijdelijk van hem over. Buiten, op het terras van Bloemendaal, moet hij er na de gewonnen thuiswedstrijd (6-0) zelf om glimlachen. Zelfspot klinkt in de stem van de sympathieke hockeyer als hij zegt: ‘Het was niet nieuw voor me. In de voorbereiding heb ik al twee potjes kunnen oefenen.’
Dan, zonder gekheid: ‘Ik was goed ingelicht door Feiko. Ik hoefde bijna niks zelf uit te zoeken. De club had ook veel voor me geregeld. Ik ben blij dat ik het heb kunnen doen. Zo heb ik toch een bijdrage kunnen leveren.’
Bijna hersteld van zijn blessure
Pijn in zijn schouder heeft Croon niet meer. Zo’n drie maanden moest hij sinds die botsing met Gougnard in de halve finale van de Grand Final eigenlijk wachten voordat hij op het veld weer het contact mocht opzoeken. Maar sinds vorige week, tweeënhalve maand na het incident waarbij een kapje van zijn sleutelbeen naar achteren klapte, traint hij alweer volle bak mee. Althans, zijn medespelers houden er nog wel rekening mee dat ze Croon niet ondersteboven moeten lopen. Dat is ook de reden dat hij nog geen wedstrijden speelt. Hij kan moeilijk aan de spelers van Hurley vragen of ze voorzichtig met hem willen doen.
‘Het was heerlijk om weer met de groep te kunnen trainen. In m’n eentje trainen, daar word ik niet vrolijk van. Maar ik moet eigenlijk nog wel voorzichtig aan doen. Ik loop misschien iets te hard van stapel en doe misschien meer dan ik mag. Na 30 september zijn de drie maanden verstreken. Het komende dubbelweekend red ik sowieso niet. Daarna misschien wel. Ik weet het niet. Ik moet het allemaal nog zien. Voor nu gaat het goed.’
Als manager houdt hij het in ieder geval na één competitiewedstrijd voor gezien. ‘Het is foutloos gegaan’, zegt Croon, met een grote grijns op zijn gezicht. ‘We hebben zes doelpunten gemaakt, de nul gehouden en iedereen droeg een oranje shirt plus de juiste sokken.’
4 Reacties
Runa Honig
Het is net als bij frenkie de jong. Pas als ze niet mee doen, zie je hoe goed ze eigenlijk al zijn. Qua mentaliteit en gedrevenheid ook nog eens een schoolvoorbeeld, deze mister sympatico.
mirco_10
Ben het helemaal met je eens!
mickh
Wat een leuk verhaal; dat het maar altijd zo mag blijven, hulde:)
Freekie
Ja, laten we net doen alsof dat bijzonder is. Alsof er niet het hele jaar jongens die de wedstrijd selectie niet halen staan te coderen, water halen of andere dingen voor hun team doen.