Bloemendaal-coach Visser is niet vaak boos, maar nu toch een beetje

Het is zondagmiddag even wennen om ineens een andere kant te zien van Bloemendaal-trainer Jeroen Visser, in het clubhuis van Victoria. Meestal is hij de vriendelijke oom. De coach die zelfs na een enorme nederlaag blijft benadrukken wat er allemaal goed ging. Maar nu is hij dat allemaal even niet. Nu is hij een beetje boos.

Het komt allemaal door het puntenverlies tegen Victoria (1-1) dat het humeur van Visser omgeslagen is. Je hoeft maar aan hem te vragen wat hij van de wedstrijd vond en hij begint zich op te winden. Hij antwoordt in korte zinnen, snel achter elkaar. Meerdere keren slaat hij energiek de achterkant van zijn ene hand in de handpalm van zijn andere hand.

‘Je moet blijven hockeyen. Dan speel je ze kapot. Dan loop je er zó doorheen’

‘We laten Victoria in de wedstrijd komen. Daar ben ik pissig over. Ik vind dat écht niet oké. Je ziet het gebeuren. Je ziet de wedstrijd kantelen. Terwijl wij beter zijn. Maar we maken fouten. Ballen springen van sticks. Passes komen niet aan. We spelen de bal blind naar voren en daarna zien we het wel. Dat werkt niet. Je moet blijven hockeyen. Dan speel je ze kapot. Dan loop je er zó doorheen. We hadden moeten winnen. We hebben dit onszelf aan gedaan.’

Je bent echt een beetje boos?
‘Ik ben echt een beetje boos, ja. Omdat ik niet begrijp wat ze doen.’

Dan, na een korte stilte: ‘Of nou ja, boos… boos…’

Voor jouw doen dan.
‘Voor mijn doen, ja. Ik ben niet zo’n bozig type. Ik wil niet in de play-outs komen. Door dit gelijkspel blijven we tiende staan, onder Laren.’

Jeroen Visser als coach van Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

In een hoekje legde Visser een arm om een van zijn speelsters heen, die even verdrietig was

Iets verderop staat Sanne Caarls (21), aanvoerder van Bloemendaal. De frustratie druipt nog steeds van haar gezicht af. In de eerste helft had ze de 0-2 op haar stick. Bij een strafcorner kreeg ze als aangeefster de bal terug, maar in kansrijke positie pushte ze veel te zacht. Met haar hoofd naar beneden stapte ze in de rust de kleedkamer binnen. Visser zag het. Hij stapte op haar af en sprak haar moed in.

Iets soortgelijks gebeurde eerder dit seizoen na de wedstrijd tegen Kampong. Bloemendaal had met 3-2 gewonnen. Het hele team vierde feest. Maar in een hoekje legde Visser een arm om een van zijn speelsters heen, die verdrietig was.

Dat is de zo geroemde kant van de coach van Bloemendaal, voor wie het woord vrouwencoach bedacht lijkt. Of anders de term aardige vent. Maar verwar dat niet met niet fanatiek. Want er zijn na de wedstrijd al zeker twintig minuten verstreken als hij nog maar eens zegt:

‘Wat ben ik hier ziek van, zeg.’