Malefason genoot van afscheidstournee: ‘Vaak gehuild dit seizoen’

‘Het klinkt misschien gek door het abrupte einde, maar dit seizoen behoort tot mijn hoogtepunten in al die jaren tophockey.’ Dat zegt de afscheidnemende Frédérique Malefason van Pinoké. De 30-jarige verdedigster wist al voor de eerste speelronde dat het haar laatste hockeyjaar zou zijn. ‘Ik ben nog nooit zo bewust bezig geweest met hockey als dit seizoen.’

De Rotterdamse routinier hangt na veertien jaar tophockey bij onder meer Victoria, Rotterdam en Pinoké haar stick aan de wilgen. ‘Ik werk nu één jaar bij het Openbaar Ministerie, vanaf begin juni ga ik ook avond- en weekenddiensten draaien. Op een gegeven moment kan ik niet meer op het werk zeggen dat ik de donderdag, vrijdag en zondag vrij wil zijn vanwege hockey’, zo luidt haar uitleg. ‘Die knoop heb ik vorig jaar zomer al doorgehakt. Het is mooi geweest.’

Vanaf dat moment was Malefason naar eigen zeggen ‘heel bewust’ aan het genieten van hockey. ‘Dat is een wijze les voor mezelf gebleken’, vertelt ze nu achteraf. ‘Als je ergens bewust van bent, sta je er veel meer bij stil en zie je in hoe mooi het spelletje eigenlijk is. Op zulke momenten ging ik toch weer even twijfelen aan mijn beslissing om te stoppen. Ik vond het vooral heel mooi om met een jonge ambitieuze groep ergens naartoe te werken. Stiekem had ik gewild dat ik daar eerder in mijn carrière bij stil had gestaan.’ Het is wijsheid van een hockeypensionaris pur sang.

Tranen in overvloed

‘Ik was zo erg bezig met aftellen, dat ik dit seizoen best wel veel gehuild’, geeft Malefason eerlijk toe. ‘Echt op rare momenten. Op de allereerste dinsdagavondtraining van het seizoen bijvoorbeeld, toen het aftellen begon. Alles kwam eruit, zo hard moest ik huilen.’

Je moet weten: ik haatte die dinsdagtrainingen, dat kan ik nu wel zeggen.' Frédérique Malefason

Er volgt uit de mond van de Rotterdamse een ‘lachende tirade’ over de dinsdagavondtrainingen. ‘Je moet weten: ik haatte die trainingen, dat kan ik nu wel zeggen. Je staat aan het begin van de week, hebt net twee werkdagen achter de rug en we komen weer met z’n allen bij elkaar. Dan moeten we de video-analyse van zondag doen, stiekem hakt die wedstrijd van zondag er bij mij ook altijd wel in. Daarna moesten we op het veld weer de ballen uit ons broek trainen. Op de één of andere manier heb ik altijd een hekel gehad aan die dinsdagavondtrainingen. Ineens ging ik zelfs díe trainingen dit seizoen waarderen.’

Ontlading bij Frédérique Malefason. Foto: Koen Suyk

Maar ook na sommige wedstrijden, die Pinoké dit seizoen winnend afsloot, heeft Malefason een traantje gelaten. ‘Na de wedstrijd van Hurley bijvoorbeeld. We kregen toen vlak voor tijd een strafbal die ik mocht nemen. Ik scoorde en we wonnen die wedstrijd met 1-0, dat was echt zo’n collectieve prestatie dat we die wedstrijd over de streep trokken. Toen kwamen de tranen, omdat ik zo trots op het team was.’

‘Geen besef van afscheidswedstrijd’

De wedstrijd die volgde, twee dagen later op bezoek bij Kampong, werden de tissues opnieuw tevoorschijn gehaald voor de afscheidnemende routinier. ‘In de allerlaatste minuut maakte uitgerekend Sterre Deetman de winnende 3-2. Nou, als ik het iemand gunde, is het Sterre Deetman, want die heeft met een hernia lang aan de kant gestaan. Op dat moment kwamen al die emoties bij elkaar. We deden het weer met het hele team. We pakten zes punten in een dubbelweekend waarvan waarschijnlijk iedereen had verwacht dat we geen punten zouden halen.’

Het was diezelfde wedstrijd dat Malefason haar laatste passen op het hockeyveld zette, zo blijkt nu. Het coronavirus maakte een abrupt einde aan de Hoofdklasse en aan haar afscheidstournee. Gevraagd hoe het voor haar is dat de competitie niet meer wordt uitgespeeld, reageert ze zoals zo’n beetje iedere hockeyster in tijden van het coronavirus. ‘Ik had er natuurlijk rekening mee gehouden en kan het goed relativeren, er gebeuren immers ergere dingen in de wereld.’

Een innige omhelzing tussen Dana Luijkx en Frédérique Malefason. Eigen foto.

Tegelijkertijd had ze ‘héél graag’ die laatste vijf competitiewedstrijden van het seizoen afgemaakt. ‘Ik had nog echt even volle bak willen genieten. We stonden er ook zo lekker voor en zaten echt in een flow. Daarnaast wilde ik het met familie en vrienden afsluiten, ik wilde die ene afscheidswedstrijd heel bewust meemaken. Daar ben ik natuurlijk wel teleurgesteld over.’

Een echte Steekneus

Malefason laat Pinoké in ieder geval met een gerust hart achter. ‘Ik heb het hier altijd geweldig naar mijn zin gehad en voel me inmiddels een echte Steekneus. Het is leuk om te zien dat mensen wekelijks zijn blijven komen en hoop dat dat zo blijft. Ik merkte dat het vrouwenhockey bij Pinoké steeds meer ging leven.’

Ze wijst naar de successen van de laatste jaren. ‘In de eerste twee jaar dat ik hier speelde, handhaafden we ons via play-outs, het seizoen erop degradeerden we rechtstreeks. Dat is wel een dieptepunt geweest. Een jaar later promoveerden we meteen weer terug naar de Hoofdklasse, dat was dan weer een hoogtepunt. Sindsdien zit er duidelijk een stijgende lijn in de prestaties. Vorig jaar kenden we met de achtste plaats een prima jaar. Dit seizoen deden we niet mee om de play-offs, maar opeens kwamen we wel in de buurt.’

Frédérique Malefason. Foto: Willem Vernes

De gestopte verdedigster roemt de werkwijze van coach Daan Sabel. ‘Pinoké heeft daar echt een goede aan. Daan zet het tactisch sterk neer, er is meer rust en structuur. Ik heb nog nooit een coach of assistent-coach gehad die zo ontzettend goed is met video en cijfertjes. Hij heeft alles op orde, de analyse van de tegenstander en het strijdplan dat hij daarop bedenkt, zijn altijd duidelijk. Dat zag je met name terug in de tweede seizoenshelft. We kregen vleugels.’

Of we de kwaliteiten van Malefason ooit nog op het hockeyveld gaan zien, houdt ze nog in het midden. ‘Ik twijfel daar zelf nog over. Het spelletje blijft heel leuk, maar om een beetje in beweging te blijven denk ik dat ik volgend seizoen naast mijn werk even wat anders ga doen.’

Voetbalteam

De plannen daarvoor zijn al gesmeed, vertelt ze lachend. ‘Ik wil samen met Carlien Dirkse van den Heuvel en Sarah Jaspers, zij stoppen bij Stichtsche, een voetbalteam oprichten. In de vorm van vijf tegen vijf-voetbal, dat is die Powerleague op Swift in Amsterdam.’

Bovenste rij: Fabienne Roosen, Sarah Jaspers en Carlien Dirkse van den Heuvel (allen SCHC). Onderste rij: Pamela Raaff, Anouk Stam, Frédérique Malefason en Anouk Lambers (allen Pinoké). Eigen foto

‘Nu ik dit zeg hoop ik dat Saar en Carlien zich verplicht gaan voelen om hier daadwerkelijk werk van te maken. Dana Luijkx (stopt ook bij Pinoké, red.) is natuurlijk ook welkom om te komen voetballen, ook al woont ze in Rotterdam. Zodra corona voorbij is, denk ik dat er wel een voetbalteam staat. We hebben nog mensen nodig, dus hierbij een oproep.’

Malefason zou Malefason niet zijn als ze afsluit met de volgende boodschap: ‘Ik vind dat ik best goed kan voetballen. Je moet wel een beetje wat kunnen om je bij ons aan te mogen sluiten, je moet dus wel een trucje kunnen.’