Natuurlijk. Kimberly Thompson had zich 2020 ook heel anders voorgesteld: een mooi afscheid van tophockey bij Amsterdam en een verhuizing met haar vriend naar New York. Maar ja. Blessureleed en de coronacrisis gooiden de plannen in de war. Thompson zit voorlopig nog in Nederland en traint inmiddels weer mee met Amsterdam.
‘Het is voor iedereen een apart jaar, maar ik sta er positief in. Ik houd niet van het negatieve. Het was megabalen dat de competitie werd afgelast, maar daarin was ik vast niet de enige. Het is niet anders. Ik heb een superleuke carrière gehad met mooie momenten’, zegt de 30-jarige Thompson over de afgelopen maanden.
Vaste waarde in Hoofdklasse
Meer dan tien seizoenen was de verdedigster een vaste waarde in de Hoofdklasse. Na haar jeugdjaren op Laren stapte ze in 2010 over naar Hurley. Met die ploeg eindigde Thompson in 2014 als vijfde, de beste klassering in de clubhistorie. Een jaar later verhuisde ze naar Amsterdam, waarmee ze in 2019 zowel de nationale als de Europese titel veroverde.
‘Dat was het ultieme jaar’, zegt Thompson terugblikkend op haar topsportcarrière. ‘Ik herinner me dat we een mindere eerste seizoenshelft draaiden, maar in de tweede helft hebben we keihard gewerkt en bogen we achterstanden om. We wisten niet wat opgeven was.’ Dat seizoen zou een passend afscheid van het tophockey voor Thompson zijn geweest, maar ze besloot na enige twijfel er nog een seizoen aan vast te plakken bij de Amsterdammers. ‘Het is een fantastisch team en ik wilde nog zo’n jaar meemaken.’
Blessure
Het liep anders, heel anders. In de tweede competitiewedstrijd van het seizoen op SCHC ging het mis. Thompson flatste de bal naar voren, maar gleed daarbij met haar linkervoet uit en maakte een soort van spagaat. De MRI-scan wees uit dat de hamstring was afgescheurd. Er stond Thompson een lange revalidatieperiode te wachten.
‘De uitslag was een klap. Er stond zes tot twaalf maanden voor, maar de arts zei dat ik binnen zes maanden kon revalideren. Ik sloeg meteen aan het rekenen. De start van de tweede seizoenshelft zou ik kunnen halen. Ik had meteen een doel waar ik naartoe kon werken’, zegt Thompson die tot dan toe in haar loopbaan nauwelijks was geconfronteerd met blessures. ‘Ik was unlucky. Bij Amsterdam had ik tot dan toe twee wedstrijden gemist vanwege een scheurtje in een schouderspier en in mijn eerste jaar bij Hurley had ik een ingescheurde enkelband.’
Revalidatieproces
Twee dagen na de uitslag van de MRI-scan begon Thompson al met haar revalidatietraject. Door het intensieve programma met drie keer in de week conditie- en krachttraining kon ze in de winterstop weer het veld op.
‘Ik heb er veel voor gedaan, maar alles zat ook wel mee’, blikt Thompson terug op de revalidatie. ‘Het was een milde winter waardoor ik in die periode op het veld kon trainen. Daar had ik superveel mazzel aan. Van tevoren had ik tegen mijn teamgenoten gezegd: het komt wel goed. Het is meegevallen, maar je komt jezelf wel tegen. Tijdens revalideren ben je echt alleen. Als je er positief in zit en de juiste mindset hebt, kom je er sterker uit.’
Corona-uitbraak
Dat bleek, want na zes maanden revalidatie was Thompson klaar voor haar rentree in de Hoofdklasse toen de corona-uitbraak de competitie na de eerste speeldag na de winterstop stillegde. Uiteindelijk zette de KNHB een streep door de rest van het seizoen. Dat betekende ook meteen het einde van de hockeyloopbaan van Thompson.
‘Corona was die dagen zoveel in het nieuws. Ik hield er rekening mee. Ik kan er ook niets anders van maken. Het is nu eenmaal zo’, zegt Thompson nuchter. Een afscheid op het veld werd een afscheid bij de teamafsluiting. ‘Tijdens de barbecue bij de teammanager heb ik een mooi afscheid gekregen. Er werd gespeecht en ik kreeg een cadeau. Het was een fijne en leuke manier om af te sluiten.’
Ook niet naar Verenigde Staten
Met de stick aan de wilgen was Thompson klaar voor een nieuw avontuur. Met haar vriend zou ze naar de Verenigde Staten verhuizen om te gaan wonen en werken in New York. ‘Mijn vriend heeft een eigen bedrijf in marketing en vliegt hiervoor al vaak op en neer naar Amerika. Het was dan ook onze droom om die kant op te gaan en daar twee of drie jaar te wonen.’
Opnieuw bleek het coronavirus het struikelblok. ‘Ik heb twee nationaliteiten en bezit een Amerikaans paspoort, maar mijn vriend moest een visum aanvragen en die werd gecanceld door president Trump. Waarschijnlijk kunnen we nu in januari naar Amerika.’
Weer trainen bij Amsterdam
Tot die tijd zit Thompson nog in Nederland. Terwijl ze zich aan het oriënteren is wat ze straks in New York wil gaan doen, heeft ze ook maar weer de stick ter hand genomen en traint ze mee met Amsterdam. ‘Het idee kwam eigenlijk van beide kanten. We hebben besproken dat ik alleen mee ga trainen en wellicht kan ik de jonge speelsters nog iets bijbrengen’, zegt Thompson.
Op de vraag of dit mogelijk leidt tot een comeback antwoordt ze ontkennend: ‘Ik ga geen wedstrijden spelen. De meiden hadden bij de teamafsluiting al grappen gemaakt, zo van: wil je niet nog een jaar? Maar, dat vind ik niet fair. Niet naar de speelsters toe, maar ook niet naar mezelf. Het team dat er nu staat is het team voor komend seizoen. Ik wil er niet als een stoorzender tussen zitten.’
7 Reacties
Nvanas012
Apart hoe ze het nu gaan doen, maar als zij er beide baat bij hebben, why not🤗
MIck
Hoezo apart? Ze gaat meetrainen Niks meer niks minder
IvoPositivo
Moet eerlijk zeggen dat ik de keuze ook niet volledig begrijp. Vanuit Amsterdam lijkt het mij niet fijn om iemand op een training te hebben die de wedstrijden niet speelt, je wilt immers aan je nieuwe team bouwen. Tuurlijk is ze een goede speelster maar bij Amsterdam niet onmisbaar meer. Vanuit haar kant snap ik het ook niet helemaal, in Amerika is er geen club hockey dus ze kan ook niet door blijven spelen als ze daarheen gaat. Om dan een half jaar geen wedstrijden te mogen spelen en alleen maar te mogen trainen om daarna alsnog te stoppen...
MIck
Voor beide partijen een win-win situatie, zij traint om fit te blijven kan hier en daar misschien nog een speelster in de achterhoede helpen met wat tips, neemt niemands positie in. Allleen maar winnaars dus.
RobV
Aparte situatie. Al gestopt, maar toch weer meetrainen. Het heeft toch wel wat van bezigheidstherapie en dat is niet iets wat je bij een professionele topclub verwacht. Menselijk gezien is het wel aardig van A'dam natuurlijk. Kennelijk heeft Kimberley nu niet veel anders te doen en dan steek je de helpende hand uit. En het gaat er verder ook niet om of wij het apart vinden natuurlijk. Het is haar wel gegund.
unplugged
Laat iedereen lekker doen waar ze zin in hebben , iedereen bemoeit zich tegenwoordig met iedereen . Walgelijk wereldje .
rancoburgzorg
Kan ook gewoon liefde voor het spelletje zijn natuurlijk? Oh, wacht...dat kan niet in het hockey.