Mijn coronajaar: zonder sfeer op de club is het niks

2020 was door corona een bizar jaar. Ook voor de hockeysport. In deze rubriek Mijn coronajaar blikken redacteuren van hockey.nl in een persoonlijk verhaal terug op 2020. Vandaag Sterre Kalk, stagiair bij hockey.nl, speelster van Doorn Dames 1 en trainer van Doorn MC1.

Het is dinsdag 13 oktober 19.00 uur. Ik zit gespannen thuis op de bank, klaar om te kijken naar de persco, zoals we dat bij mij thuis al noemen, van Mark Rutte en Hugo de Jonge. We weten eigenlijk wel wat de boodschap gaat zijn, maar toch is het een spannend moment. Is het echt waar dat ik niet meer mag hockeyen? Ik kan het nog niet geloven. Maar een paar minuten over zeven is duidelijk dat mijn angst bewaarheid wordt als Rutte zegt dat alle amateursporten voor iedereen boven de 18 jaar worden stilgelegd. Alleen de jeugd mag nog trainen.

Ik voel me jong, maar ben te oud.

Ook bij mijn teamgenoten komt de klap hard aan. In onze Whatsapp-groep wordt volop geklaagd, de huil-emojis vliegen over het scherm. Veel van mijn teamgenoten zitten al hele dagen thuis voor werk of school. Hoe fijn was het die weken ervoor dat we op dinsdag en vrijdag de deur uit mochten om te hockeyen. Het spelletje met bal en stick, gezellig samen zijn, lachen, bijpraten en dan die lekkere partij aan het einde van elke training. Plotseling is ook dat voorbij. Wat blijft er nu nog over?

Stage

Ik zou deze column moeten tikken vanachter het bureau op de redactie van hockey.nl. Sinds september loop ik daar stage. Ik zit in mijn derde en laatste jaar van mijn opleiding Media, Management en Marketing. Ik moet twee keer een half jaar stagelopen. Mijn voorkeur ging meteen uit naar hockey.nl, waar mijn twee passies bij elkaar komen: hockey en social media. Ik had me er veel van voorgesteld.

Het team van Doorn Dames 1, met zittend links vooraan Sterre Kalk.

De eerste weken mocht ik twee dagen in de week op de redactie werken. Das was echt leuk. Ik leerde mijn collega’s kennen en leerde veel. Nu zit ik aan de keukentafel. Alleen. Vijf dagen in de week. Het is gek, een heel ander leven. Ik heb het geluk dat ik nog thuis woon met mijn ouders, met alle ruimte en in een bosrijke omgeving, waardoor het thuiswerken zeker niet vervelend is.

De hockeyclub is mijn tweede huis

Ik heb het dus nog niet zo slecht getroffen, maar wat mis ik het hockey, mijn vrienden en vooral de club. Normaal geef ik op maandag en woensdag training aan de MC1, train ik zelf met Dames 1 op dinsdag en vrijdag. Coach ik op zaterdag de MC1 en speel ik op zondag zelf een wedstrijd met Dames 1. Eigenlijk ben ik alleen op donderdag niet op de hockeyclub. De hockeyclub is mijn tweede huis, ik kom er super graag.

Dit is mijn eerste jaar bij Dames 1. Doorn is een kleine club. We spelen met het Dames-team voor het eerst bij de bond in de Vierde Klasse. Dat was vooraf best spannend. We hadden geen idee of we mee konden komen in de Vierde Klasse. Maar we doen het super goed en staan met tien punten op de vijfde plek.

De hockeyclub is mijn tweede huis, ik kom er super graag.

We hebben na de persco van Rutte diezelfde dinsdagavond nog een keer getraind. Het werd een funtraining. We hadden de muziek aan staan en gingen allemaal verkleed trainen. Het was een vervelend moment omdat we wisten dat we elkaar in ieder geval vier weken niet zouden zien, maar toch hadden we een onwijs gezellige avond.

Die vier weken zijn inmiddels ruim acht weken geworden en het einde van deze hockeyloze periode is nog niet in zicht. Ik heb het geluk dat ik MC1 coach en train. Hierdoor mag ik nog naar de hockeyclub komen om training te geven. Ook spelen we onderlinge oefenpotjes tegen andere teams. Veel teamgenoten zijn sinds 13 oktober niet meer op de club geweest.

De derde helft

Er wordt nu druk gespeculeerd wanneer we weer mogen hockeyen. Ik verheug me erop. Niet alleen om het hockeyen, maar vooral de sfeer eromheen. Het publiek dat je aanmoedigt. Na afloop samen met je team en tegenstander een pilsje drinken en een portie bitterballen eten terwijl je naar andere teams van de club kijkt.

Het clubhuis van Doorn ligt er verlaten bij.

Ik zie dat er voorlopig niet van komen. Daarom, zeg ik eerlijk, vind ik het ook niet zo erg dat we nu niet kunnen hockeyen. Zonder publiek en met het clubhuis dicht. Ik vind het niks. Dus KNHB: laat Doorn Dames 1 maar pas weer spelen als het clubhuis open mag. Tot die tijd vermaak ik me wel aan de keukentafel.