De jeugdtrainers van Sanne Koolen: ‘Ze was heel verlegen’

In de serie ‘De jeugdtrainer van’ blikken coaches terug op de periode dat ze een international van nu als jeugdspeler onder hun hoede hadden. Deze aflevering Gertie Karsten en Arnoud Kappelle, die Sanne Koolen trainden in de jeugd van Union (42 interlands).

Het moet een gek gezicht zijn geweest, een trainer langs de lijn die heel hard naar één van haar D-junioren roept:       

‘Nee, NIET doen, Sanne. Speel die bal NIET af.’

Gertie Karsten, zowel in de jongste jeugd als in de D’tjes trainer van Sanne Koolen bij Union in Nijmegen, herinnert zich nog goed wat ze met de huidige verdediger van Den Bosch voor vlees in de kuip had. Een talent, de grootste van haar lichting, maar wel één die erg bescheiden was. Zo bescheiden dat wanneer ze de bal bij wijze van spreken over de doellijn kon lopen, ze alsnog omdraaide en een medespeler zocht om de bal aan af te staan.

‘Sanne was een verlegen, teruggetrokken meisje. Volgens mij nog steeds. Ze kon waanzinnig goed hockeyen, maar niet iedereen zag dat meteen. Dat kenmerkt haar carrière ook. Ze heeft nauwelijks in districtsteams gespeeld, omdat ze niet opviel. Je zag pas hoe goed ze was als ze niet meedeed’, vertelt Karsten.

Sanne Koolen na een interland met haar jeugdtrainer Gertie Karsten.

Ze was verdedigend al ijzersterk, had inzicht en wist precies wat er moest gebeuren in een wedstrijd

Onder Karsten speelde Koolen nog niet in de verdediging, maar op middenmidden. ‘Daar kwam ze in mijn ogen het best tot haar recht. Maar elke keer wanneer ze een nieuwe coach kreeg, was het niet vanzelfsprekend dat ze weer op middenmidden kwam te spelen. Niet omdat er betere speelsters voor die positie waren, maar omdat men gewoon niet direct zag dat zíj daar moest staan. Ze was niet mondig genoeg om die plek op te eisen. Integendeel. Als ik had gewild dat ze in de goal ging staan, had ze dat ook gedaan.’

Na haar eerste jaar in de D, ontstond er binnen de club discussie of Koolen vervroegd moest worden doorgeschoven naar de C. Karsten stak daar een stokje voor. ‘Ik wilde haar eerst een belangrijkere rol in Meisjes D1 geven. Ze was verdedigend al ijzersterk, had inzicht, wist precies wat er moest gebeuren in een wedstrijd, maar deed dat op haar eigen manier. Stilletjes. Ik vond dat ze méér moest doen dan alleen ballen afpakken en inleveren bij iemand anders. Ik wilde dat ze het spel ging maken. De lijnen uitzetten. Vaker voor eigen succes gaan. Ze was beter dan ze zelf dacht.’

Sanne Koolen houdt als aanvoerder van Union Meisjes C1 de schaal van het landskampioenschap in de lucht. Foto: Willem Vernes

De persoonlijke boodschap aan haar in de week voor het NK Zaal

Haar bescheidenheid bleef ook in de C één van de belangrijkste punten waaraan ze moest werken, vertelt Arnoud Kappelle, de vader van international en Amsterdam-speelster Ilse Kappelle (3 caps). Hij was in die tijd assistent van hoofdtrainer Lieke Stofmeel. Onder hun leiding werd Koolen met Union Meisjes C1 in één seizoen zowel op het veld als in de zaal Nederlands kampioen. ‘Lieke heeft, denk ik, veel voor Sanne betekend. Ze heeft haar laten zien hoe goed zij was en heeft haar weerbaarder gemaakt. Ook technisch is Sanne in die periode beter geworden.’

Kappelle weet nog dat in de week van het NK Zaal elke speelster van de technische staf een dichte envelop kreeg, die ze pas vrijdagavond – de dag voor de finale – mochten openmaken. Het was een persoonlijke boodschap. In de brief voor de 13-jarige Sanne stond:

• Een betere balafpakker dan jij hebben wij op de ICC niet gezien
• Je bent snel, maak er gebruik van
• Durf je aanvallende actie naar de cirkel door te zetten
• Overleg in de as is belangrijk, praat met Josine, Demi en Aiive
• NK is ons toetje, geniet ervan

Sanne Koolen op jonge leeftijd aan de bal in het shirt van Union. Na één jaar in de B-jeugd stapt ze over naar Den Bosch.

Ze mocht dan wel bescheiden zijn, dat wilde niet zeggen dat ze niet fanatiek was

Wat Kappelle zich van dat NK Zaal nog goed voor de geest kan halen, is een moment tijdens de halve finale. Koolen kwam in botsing met een tegenstander en liep daarbij een hoofdwond op. Van de EHBO mocht ze niet verder spelen. ‘Nou, dat vond ze maar niets. Dat beviel haar totáál niet. Wij hadden gelukkig ook wat medische kennis op de bank zitten. Uiteindelijk oordeelden we dat het toch verantwoord was om haar te laten spelen. Dat was maar goed ook, want ze was niet te houden. Ze mocht dan wel bescheiden zijn, dat wilde niet zeggen dat ze niet fanatiek was.’

Verder viel het Kappelle op hoe snel ze tactische aanwijzingen overnam voor een 13-jarige. Op één van de laatste trainingen voor het NK Zaal liet oud-zaalhockeyinternational Jeroen van Eijk haar tijdens een gasttraining een voor haar nieuwe manier van opbouwen zien.

Kappelle: ‘We bouwden altijd op met twee verdedigers. Sanne speelde vaak in de linie daarvoor. We vertelden haar dat we met drie speelsters konden opbouwen als zij zou uitzakken. Daarmee konden we de tegenstander verrassen. Een paar dagen later, tijdens het NK, voerde ze dat uit alsof ze het al jaren deed.’

Met de microfoon in haar hand spreekt Sanne Koolen de zaal toe na de gewonnen landstitel.

Geheel tegen haar natuur in kreeg Koolen na de gewonnen zaalfinale de microfoon in haar handen gedrukt en moest ze een korte speech geven. ‘Dat paste niet bij haar, maar we hoefden haar niet te pushen om dat te doen. Ze nam als aanvoerder haar verantwoordelijkheid. Ik herinner me nog goed wat ze zei. Ze bedankte de mensen die die dag mogelijk hadden gemaakt. Heel netjes.’

Union Meisjes C1 wint in 2010 in Nijmegen de prijs van Sportploeg van het Jaar. Linksachterin Sanne Koolen.

Als aanvoerder op de achtergrond

In die tijd won Union Meisjes C1 in Nijmegen behalve de landstitels in de zaal en op het veld ook de lokale prijs van Sportploeg van het Jaar. Deze werd tijdens een gala uitgereikt door Maartje Goderie. Koolen hoefde toen geen toespraak te houden. Illustratief is de foto die vervolgens is gemaakt en hierboven is te zien.

Kappelle: ‘Normaal gesproken staat de aanvoerder ergens in het midden op de voorgrond. Sanne niet. Sanne staat helemaal achterin aan de zijkant. Verscholen achter de rest. Ik vind het grappig om deze foto terug te zien, want het typeert precies hoe ze toen was.’

Lees uit deze serie ook

• De gouden generatie van MEP met Glenn Schuurman, Jelle Galema en Roel Bovendeert
• De jeugdtrainer van Thijs van Dam: ‘Heerlijk hoe hij de zaal toesprak’