2020 was door corona een bizar jaar. Ook voor de hockeysport. In de rubriek Mijn Coronajaar blikken redacteuren van hockey.nl in een persoonlijk verhaal terug op 2020. Vandaag Ramon Min, vader van een hockeyende dochter en zoon én teammanager van MOP JD1.
Voor mij is het glas altijd halfvol in plaats van alweer bijna leeg. Met die instelling probeerde ik me zo goed en kwaad als het kon door dit maffe coronajaar heen te worstelen. Als sportfanaat en hockeyliefhebber viel dat niet altijd mee. Toen in maart alle teamsporten werden stilgelegd, kon ik wel janken.
Mijn zaterdagen gaan namelijk al jaren grotendeels op aan jeugdhockey. Voor mij is er op die dag niets leukers dan met een groep fanatieke hockeyers op pad te zijn. Ik vind het heerlijk om langs de lijn te staan, spelers aan te moedigen, tot bedaren te brengen en er vooral voor te zorgen dat er een goede sfeer binnen een team heerst.
Vechtlust en veerkracht
Mijn betrokkenheid bij MOP JD1 begint in de zomermaanden van het door corona gebroken seizoen 2019/20. Met de pas 19-jarige trainer/coach Bobby Sips aan het roer en mezelf in de rol als teammanager, assistent-coach, mental coach, regelneef, social mediaredacteur, materiaalman en vaste rijouder hebben we een heerlijk team tot onze beschikking: veertien leergierige mennekes vol vechtlust en veerkracht. ‘Vuur in de ogen!’ is wat we elkaar elke wedstrijd toeschreeuwen.
MOP JD1 in het seizoen 2019-2020.
Voor de winterstop spelen we in een loodzware poule de ene na de andere sensationele wedstrijd, met veel beslissende doelpunten in de allerlaatste seconden. Tegen Oranje-Rood maakt aanvoerder Hugo na zijn late gelijkmaker (4-4) uit dolle blijdschap een heuse kniesliding (!) op een semi-waterveld. De schroeiplekken op zijn huid boeien hem niet. We voelen ons kampioen terwijl we dat niet eens worden.
Na de zaalperiode, begin maart, vallen we in een gat. Letterlijk. Gezellig samen trainen en wedstrijden beleven kan plots niet meer. Het onderlinge contact tussen ouders valt stil. Het seizoen is pats boem voorbij. De enige teamactiviteit die we nog kunnen organiseren is een afsluitende barbecue, eind juni. Zónder ouders, zónder nieuwe momenten om op terug te blikken. Het voelt onwerkelijk.
Dit bericht bekijken op Instagram
Nieuw seizoen, dezelfde vibes
Dan maar weer knallen in het nieuwe seizoen, met een vernieuwd MOP JD1. Met zeven jongens uit het oude team, zeven nieuwelingen én twee nieuwe trainer/coaches: Ties Valkenburg en Olivier Boelhouwer. Een lid van de commissie tophockey jeugd fluistert me in dat dit team voor verrassingen gaat zorgen. En hij krijgt gelijk, zo blijkt een paar weken later.
In de vijf wedstrijden van de voorcompetitie – opnieuw in een zware poule – kennen we een valse start met een 1-2 thuisnederlaag tegen Maastricht. Daarna gaat het lopen. We winnen op inzet van aartsrivaal Den Bosch (2-4), verslaan ook MEP (3-0) en spelen verdienstelijk gelijk tegen Oranje-Rood (1-1).
Sensationele ontknoping
Op de laatste speeldag staan wij thuis tegenover De Dommel, terwijl Den Bosch en Oranje-Rood in een onderling duel om het kampioenschap strijden. Slechts via een ingewikkelde rekensom kunnen we nog eerste worden, maar de jongens zijn er niet eens mee bezig. Zoals niemand bij PSV in 2007 rekening hield met de landstitel in de krankzinnige race met AZ en Ajax.
Zonder die druk van een mogelijk kampioenschap spelen we tegen De Dommel onze beste wedstrijd van het seizoen. Alles lukt, de jongens hockeyen met een brede glimlach op hun gezicht en we zijn dolblij met een 6-0 overwinning. Een geweldige afsluiting van de eerste maanden van het seizoen. We hebben lekker kunnen hockeyen ondanks corona. Alleen dat al voelt als pure winst.
Thuis op de bank kampioen
Terwijl iedereen alweer thuis is, kijk ik op mijn iPhone naar de livestream van de wedstrijd Den Bosch JD1 – Oranje-Rood JD1. Ik zie de gasten uit Eindhoven een doelpunt maken. En nóg een… Den Bosch doet wat terug. Het is ondanks de gammele beeld- en geluidskwaliteit retespannend. Ik app teammanager Mike Hofman van Den Bosch om de tussenstand te vragen, want die is niet in beeld. ‘Het staat 1-2′, tikt hij. ‘We spelen slecht en maken de kansen niet af.’
1-2 voor Oranje-Rood… wij met 6-0 gewonnen… Razendsnel reken ik op papier de virtuele stand uit. Mijn mond valt open. Ik reken het nog drie keer na, maar het klopt echt. Bij deze stand zijn we op basis van een beter doelsaldo kampioen van de voorcompetitie! Het wachten is op het laatste fluitsignaal vanuit Den Bosch.
Als dat eindelijk klinkt, zie ik de spelers van Oranje-Rood dolblij over het veld rennen. Zij denken dat ze de poule hebben gewonnen, maar ik weet inmiddels beter. Ik merk bij mezelf een sterk verhoogde hartslag en voel dat er zojuist iets sensationeels is gebeurd. Als mijn zoon Ebbe fris gedoucht beneden komt, vertel ik hem het goede nieuws. Hij schreeuwt het uit en hangt secondenlang om mijn nek.
Dit bericht bekijken op Instagram
Ik app snel met Ties en Olivier. Die hebben ook naar de livestream zitten kijken, maar hadden geen idee wat de tussenstand was. Ze zijn door het dolle heen. De onverwachte titel wordt ook in de groepsapp luid bejubeld, door de spelers én de ouders. Het regent duimpjes, klappende handjes en nog meer triomf-emoji’s.
Roze koeken
Toch maakt de euforie snel plaats voor een raar gevoel… Het team mag niet op de club bij elkaar komen om dit succes te vieren. Iedereen viert het thuis, in zijn eentje. Toch weer dat nare virus dat roet in het eten gooit. Twee dagen later, vlak voor de start van de training, pakken we even een momentje met het team, met een roze koek als traktatie en mooie woorden vanuit de begeleiding. Dat we in de weken erna nog kunnen blijven hockeyen tegen andere MOP-teams is fijn, maar kan natuurlijk nooit tippen aan het gevoel wat we in de voorcompetitie kregen.
Ik hoop vurig dat de jongens in dit team volgend jaar meer herinneringen overhouden aan onvergetelijke uitslagen en plotwendingen in het competitieverloop dan aan de zoveelste coronadomper die het plezier en de noodzaak van samen sporten verpest. Dat verdienen ze.
En laat mij als manusje-van-alles dan maar weer als vanouds rennen en vliegen voor de boys. Ik doe niets liever.
MOP JD1 van seizoen 2020-21.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.