Play-off-primeur voor die bescheiden Brabantse met haar fluwelen techniek

Drie keer eerder stond Laura Nunnink al in de play-offs. Maar dit seizoen staat ze voor het eerst in de finale. De eindstrijd waarin zij het met Den Bosch opneemt tegen Amsterdam. Een nieuwe ervaring, die ergens ook vanzelfsprekend is.

Ze vermoedt dat ze tijdens de play-off-finales voor de tv zat, de laatste jaren. Als Oranje-Rood weer was uitgeschakeld in de halve finale. Altijd strijdend, soms dichtbij, nooit gewonnen. Dat waren de play-offs voor de Eindhovenaren in een notendop.

‘We hoopten op meer, maar waren ook realistisch’, blikt Nunnink terug. ‘We kwamen met Oranje-Rood wel dichterbij, maar het was niet genoeg om een derde wedstrijd uit het vuur te slepen. Balen, maar het was geen drama. We waren de underdog, net als hdm dat afgelopen week bij ons was.’

Nunnink in optima forma, in de halve eindstrijd tegen hdm. Wegdraaien bij de tegenstander, om daarna te versnellen. Foto: Willem Vernes

Ook al zo’n momentje

‘Ons’. Dat is dus voor Nunnink sinds afgelopen zomer Den Bosch. ‘Het verloopt voor mij allemaal zo natuurlijk, dat ik niet meer echt bezig ben met wat nieuw is. Maar ja. Nu je het zo benadrukt, is het wel bijzonder. Mijn eerste Hoofdklasse-finale. Klinkt goed, al ben er zelf verder niet mee bezig. Misschien komt dat ook, omdat bij de EHL ook al ‘zo’n momentje’ was. Ook dat waren clubwedstrijden waarin het alles-of-niets was.’

Natuurlijk merkt de Brabantse wel dat de spanning aanzwelt, in de loop naar de play-offs. ‘Maar dat is niet iets van de afgelopen dagen. Dat voel je al langer aankomen. Het is geen stress, maar eerder een positief gevoel. Een fijn soort zenuwen. Kriebels. Hier doe je het voor. Leef je naar toe. In zo’n tijd merk je dat Den Bosch bepaalde rituelen heeft opgebouwd voor belangrijke wedstrijden. Zoals het samen ontbijten of eten – afhankelijk van het tijdstip van een wedstrijd. Dat schijnt al jaren zo te gaan. Dit jaar gaat het door corona anders, maar het is bijzonder om dat soort teamdingen mee te maken.’ Nadenkend: ‘Alleen op zo’n moment merk ik dat ik hier nog maar een jaar zit.’

Duidelijk lol met teamgenoot en mede-international Lidewij Welten. Foto: Bart Scheulderman

Geruisloos in het ‘black and yellow’

Want verder verliep haar overgang naar ‘black and yellow’ – overigens ook de goaljingle van rapper Wiz Khalifa na elke Bossche goal – uiterst soepel. ‘Geruisloos en zonder enige aanpassingsmoeilijkheden’, stelt Den Bosch-coach Raoul Ehren. ‘Dat is knap in een team waarin vijf jaar geen enkele speelster van buitenaf is gekomen. Ze is vanaf haar eerste wedstrijd de slimme en dwingende speler die ik ook bij Oranje-Rood zag. Echt, zij is honderd procent kwaliteit. Kan uit het niets een kans creëren.’

Een voorbeeld: ‘Een paar weken terug, tegen HGC. Begin van de wedstrijd. Laura biedt zich vlak voor onze cirkel aan. Ze versnelt. Hop-hop-hop, langs één, twee, drie man. Dan een pass. Nog een pass. En de goal. 1-0. Fantastisch hoe ze de boel dan op gang trekt. Daar hoef ik niet zo veel aan te doen.’

Nunnink zelf is blij – en onuitgesproken trots – dat ze ook bij Den Bosch haar stempel kan drukken. ‘Ik weet dat ik soms ook minder opvallend kan spelen. Dan cijfer ik mezelf weg en lukt het niet altijd om de beste Laura te zijn. Bij Den Bosch krijg ik de ruimte om mezelf helemaal te laten zien. Ik denk dat het goed gaat’, klinkt het bescheiden uit de mond van de uitblinker in de eerste halve finale tegen hdm.

Nunnink met Ehren aan het begin van dit seizoen. De twee werkten eerder samen bij Jong Oranje. Foto: Willem Vernes

Fluwelen techniek, voorzichtige woorden

Bescheidenheid. Ook die eigenschap hoort bij Nunnink. Ze is niet van de grote uitspraken. Treedt niet heel snel op de voorgrond. Fluwelen techniek, voorzichtige woorden. ‘Maar ze is absoluut iemand met een mening’, lacht Ehren. ‘Wellicht is het voor de buitenwereld niet altijd te zien, maar ze ‘vindt er altijd wel wat van’ op tactisch gebied. Dat bedoel ik positief hè. Zij is een speelster, die naar de kant komt en tegen mij zegt dat we de spitsen van de tegenstander minder ruimte moeten geven.’

‘Dat sturende deel van haar kende ik niet’, zegt Ehren, die Nunnink ook bij Jong Oranje meemaakte. ‘Maar tijdens de eerste training werd mij dat al duidelijk. Maakte ze al de opstelling in het partijtje. Jij linksachter, ik hier, jij daar. Mooi om te zien. Een teken dat ze toen al op haar plek zat.’