Marijn Veen zet een streep door haar zomer: ‘Het gaat zo niet langer’

Het was maar een klein beukje dat Marijn Veen incasseerde in de tweede halve finale van de play-offs. Maar dat ene tikkie had grote gevolgen. Het wierp de aanvaller van Amsterdam terug in een blessure, waar ze eigenlijk nooit helemaal van herstelde. Ze besloot dat het genoeg was. Zette een streep door haar zomer. Geen EK, geen Olympische Spelen.

Een paar dagen voor de finale van de play-offs heeft Veen afgesproken met bondscoach Alyson Annan. Haar gevoel is dubbel. Ze weet dat ze een verstandige beslissing neemt. Maar dit gesprek maakt alles heel definitief. Er is geen weg meer terug. De komende minuten bepalen haar aanstaande maanden. Ze denkt aan haar dromen, die ze als jong meisje al had. Zo dichtbij, maar ook ver weg. Het hoge woord komt eruit. De pauzeknop wordt ingedrukt.

‘Ik vind dat ik rust moet nemen in de zomer. Het gaat zo niet langer. Dat heb ik gezegd’, vertelt Veen. ‘Het was heel heftig om dit te zeggen. Dat is het nog steeds. Het voelde niet als een keuze. Het is alsof mijn lijf een beslissing voor mij heeft genomen. Ik kan dit nu gewoon niet aan. Ik merk dat mijn buffer te klein is. De stress en chaos van de selecties en toernooien maakt mij ook niet beter. Ik haak niet af, ik geef niet op. Ik kies voor de rust. Dat is uiteindelijk, hoe moeilijk ook, het beste.’

Tijdens de Oranje-training met Malou Pheninckx. Foto: Koen Suyk

Terug naar het begin

De oorzaak heeft ze vaker verteld. Haar struggles beginnen op de parkeerplaats van SCHC, waar Veen in september 2019 met haar auto tegen een ander aanbotst. Onhandig en op het eerste oog onschuldig. Toch blijkt er meer aan de hand te zijn. Aanvankelijk wordt gedacht aan een hersenschudding. Inmiddels houdt Veen het op een whiplash. Haar herstel verloopt grillig. Na een jaar met ups en downs lijkt de spits er begin dit seizoen weer helemaal klaar voor. Maar een botsinkje in het veld in de wedstrijd tegen Laren zorgt toch weer voor een terugval.

Weer krabbelt Veen op. Verbijt de pijn. Doet zich soms naar de buitenwereld iets stoerder en sterker voor dan ze is. Is hard voor zichzelf. ‘Juist omdat ik er wilde staan. Ik wilde zo graag, dat ik wat klachten voor lief nam. Iedereen heeft wel wat, dacht ik dan. In sommige periodes ging het ook gewoon best goed. Dan vloog ik er meteen weer vol in. Kon ik de hele wereld weer aan. Dacht ik.’

Het grootste deel van de tweede seizoenshelft draaide Veen mee bij Amsterdam. Foto: Bart Scheulderman

Ik merk aan alles dat mijn lichaam nu de topsport niet aan kan. Dat is heel hard. Marijn Veen

Ze lijkt de wedstrijd tegen haar lichaam te winnen. Maar een paar minuten voordat Amsterdam de finale haalt, is er dat beukje. Een dertien-in-een-dozijn-moment op het veld. Een stevig duel. In principe niets aan de hand. ‘Maar wel als je niets meer kan incasseren. Het schoot direct door naar mijn zwakke plek, mijn nek. De volgende dag merkte ik het. Het was niet oké. Ik had weer hoofdpijn, minder energie. Herkende dat gevoel wat ik de laatste tijd zo vaak had.’

‘Ik was op.’

Geëmotioneerd spreekt ze de woorden uit. ‘Ik ben een gevoelsmens. En ik merk aan alles dat mijn lichaam nu de topsport niet aan kan. Dat is heel hard. Het maakt mij ontzettend verdrietig, omdat ik natuurlijk juist leef voor de finales en de toernooien. Maar ik wil ook over twee jaar nog kunnen hockeyen. Plezier kunnen maken buiten het veld. Ik wil niet dat deze blessure mij nog achtervolgt. Dat ik hierdoor maar een afspraak per dag kan maken, omdat ik het anders niet trek. Jeetje, ik ben pas 24. Ik moet nu zo vaak pas op de plaats maken. Ik wil gewoon gezond zijn en lekker kunnen genieten. Doen wat ik wil.’

Met Oranje op het EK van 2019 in België. Foto: Koen Suyk

Oude Nokia

De komende maanden gaat Veen even uit. ‘Offline, op zoek naar de frisse Marijn. Dat herstel, dat is het allerbelangrijkst. Misschien wel grappig om te vertellen. Ik heb zo’n oude Nokia gekocht, waar je niets mee kan. Dat is goed voor mij. Niet te veel prikkels, drukte of social media. Geen overbodige dingen aan mijn hoofd. Ik kan er nog net mee appen, maar dat gaat zo moeilijk dat die gesprekjes niet lang zullen zijn.’

Ze laat de hockeydrukte voor wat-ie is. Gaat er even tussenuit met haar vriend, in hoeverre de restricties dat toelaten. ‘Lezen, fietsen, zwemmen, misschien wat yogaën. Even weer helemaal ‘zen’ worden. Mezelf weer helemaal terugvinden en herstellen, zonder een race tegen de klok. Zonder dat er alweer een volgende wedstrijd of deadline wacht.’

De tranen hebben plaats gemaakt voor een lach. De druk is veranderd in opluchting. ‘Dit is natuurlijk helemaal niet wat ik wilde. Maar ik voel aan alles dat ik hier goed aan doe. Ik moet nu één pas naar achteren zetten, om straks weer drie vooruit te maken.’

Veen zingt samen met teamgenoot Lauren Stam het volkslied op het EK 2019. Foto: Koen Suyk