Floris van der Linden luistert naar wijze woorden en is er gewoon weer bij

Ja, natuurlijk baalde hij van de nederlaag bij Bloemendaal. Maar HGC-boegbeeld Floris van der Linden kon na afloop ook genieten. Alles in hem straalde uit dat hij een goede keuze heeft gemaakt, om zijn hockeypensioen een jaar uit te stellen.

‘Dit is toch mooi?’, lacht Van der Linden, terwijl hij het hoofdveld van Bloemendaal afloopt. Voor het eerst in bijna een jaar moet hij weer uitkijken waar hij loopt na een wedstrijd. Het heilige gras op ’t Kopje is direct na de zondagse hoofdklasse-wedstrijd in beslag genomen door kinderen en veteranen, die aan het inspelen zijn.

‘Ik vind het prachtig. Het was heel fijn dat we vorig seizoen mochten spelen, maar er was verder weinig aan. Geen sfeer, geen publiek. Kijk, die gasten die hier staan met pils en bitterballen. Ook dát hoort bij het hockey. Heerlijk dat iedereen weer lekker buiten mag spelen.’

Twee zinnen bleven in mijn hoofd hangen: ‘het komt nooit meer terug’ én ‘je kunt maar één keer stoppen’ Floris van der Linden

De middenvelder wordt aangeklampt door een paar bekenden en wurmt zich door de lange rij van de buitenbar. Vlak voor het clubhuis een mooi tafereel. Oud-international Jan Jorn van ’t Land die, nota bene op zijn oude club Bloemendaal, zijn zoon en HGC-debutant Jan in de armen valt.

Floris van der Linden en Arthur Van Doren zijn de bal kwijt tijdens Bloemendaal-HGC. Foto: Koen Suyk

Het was absoluut niet vanzelfsprekend dat ‘Linden’ er dit seizoen bij zou zijn. ‘Ik heb heel lang getwijfeld en er met veel mensen over gepraat. Twee zinnen bleven in mijn hoofd hangen: ‘het komt nooit meer terug’ én ‘je kunt maar één keer stoppen’. Naar die wijze woorden heb ik uiteindelijk geluisterd. Ik vind het ook gewoon nog te leuk.’

Natuurlijk heeft die blinkende topsportmedaille ook een andere kant. ‘Commitment. Je hele leven in teken van de sport. De trainingsintensiteit, de mentale druk, de opofferingen’, somt Van der Linden op. ‘Op een gegeven moment heb je op sociaal gebied zo veel gemist, dat je daar meer waarde aan gaat geven. Het gaat om keuzes maken. En dit seizoen kies ik er graag voor om weer onderdeel te zijn van dit mooie, nieuwe team.’

Van der Linden, met zijn vertrouwde en opvallende rugnummer 1. Foto: Koen Suyk

Seizoen vijftien

Pas midden in juli hakte de oud-international de knoop door. ‘De club gaf mij alle ruimte. Ze stonden toe dat ik vrij last minute een beslissing kon nemen. Dat ging in kleine stapjes, ik had er ook flink de tijd voor. We waren al vroeg klaar, begin mei al. Tussendoor kreeg ik af en toe vragen. Weet je al wat je doet? Nee, dat wist ik lange tijd niet.’

‘Hoe langer ik niet op het veld stond, hoe meer ik het ging missen. Ik vind, ook nu nog, achter een balletje aanlopen het leukste wat er is. Daarin kan ik mezelf uitdagen met andere mooie gasten die er ook voor willen gaan.’

Waar generatiegenoten als Billy Bakker en Niek van der Schoot het voor gezien hielden, is Van der Linden – die woensdag 33 jaar wordt – inmiddels aan zijn vijftiende (!) seizoen bij HGC begonnen. Toen hij erbij kwam, stonden Bram Lomans en Guus Vogels nog in het veld. Nu kruipt Van der Linden zelf in een mentorrol. Hij heeft nu teamgenoten die bijna de helft zo jong zijn, zoals Van ’t Land en Lucas Veen.

Van der Linden (links) na de EHL-winst van HGC in 2011. Naast hem de Spaanse klasbak Rodrigo Garza. Foto: Koen Suyk

‘Ik probeer zulke jongens gerust te stellen. Dat vind ik het belangrijkste. Zorgen dat zij vrij blijven in hun koppie. Het gevoel hebben van: yes, ik mag gaan. Als ze dan een keertje een bal inleveren, is dat totaal niet erg. Dan probeer ik achter hen te staan. Ik heb het voor de wedstrijd tegen Bloemendaal nog tegen de jonge jongens gezegd: jullie zijn ongelooflijk goed, het maakt niet uit tegenover wie jullie staan.’

Hij zegt het vol trots, met een grote glimlach. En weet dat het hierna klaar is. ‘Dit wordt mijn laatste seizoen. Honderd procent.’