De hele hockeywereld werd verliefd op basketballer Franklin Dikmoet

Charmeur. Positivo. Levensgenieter. Het zijn woorden die bij Franklin Dikmoet horen. De oud-coach van talloze clubs zoals HGC, hdm, Laren, Klein Zwitserland, Bloemendaal en de voormalig assistent van de Oranjevrouwen overleed eerder deze week op 79-jarige leeftijd. Eddie Simmons, Roelant Oltmans en Lisanne Lejeune halen herinneringen op aan deze markante persoonlijkheid, die ruim veertig jaar in het hockey actief was.

‘Franklin was als een opa voor me. Maar zo heb ik hem zelf nooit durven noemen’, zegt Simmons, tegenwoordig coach van de vrouwen van Huizen. Twintig jaar had hij een bijzondere vriendschap met zijn voorbeeld.

‘Mijn vriendengroep bestaat uit mensen van midden twintig tot eind dertig. En Franklin. Door hem ben ik ooit begonnen met coachen. Ik speelde bij Rotterdam en was geblesseerd. Franklin zei dat ik coach moest worden. Training moest geven. Heel enthousiast was ik toen niet, maar goed. Ik was student, dus kon wel wat extra geld gebruiken. Dankzij hem sta ik waar ik nu sta. Waarom hij een coach in me zag? Dat heb ik nooit gevraagd. Hij vond me een mensenmens. Net als hijzelf. Daar zat onze klik. De band die we toen hebben opgebouwd, had ik nooit durven voorspelen of dromen.’

Assistent-coach, manager en motivator

Oltmans ontmoette Dikmoet eind jaren zeventig. De twee deden samen de opleiding voor hoofdtrainer. ‘Toen ik in 1989 bondscoach werd bij de Oranjevrouwen, wist ik meteen wie ik als assistent wilde. Frankie. Toen we samen op cursus zaten, klikte het meteen. We waren beiden docent lichamelijke opvoeding. Hij in Rijswijk, ik in Leiden. De staf van de nationale ploeg was toen nog niet zo groot als nu. Daardoor was Franklin eigenlijk assistent-coach en manager ineen.’

Bondscoach Roelant Oltmans met zijn assistent Franklin Dikmoet. Foto: KNHB

In die rol kwam een eigenschap van Dikmoet goed naar voren, stelt Oltmans. ‘Hij was een enorme charmeur. Met een grote glimlach kreeg hij heel veel voor elkaar, zeker bij de – vaak al wat oudere – vrouwelijke officials. Die palmde hij zo in, wat vaak voordelen had voor het team. Op zijn eigen charmante wijze gaf hij bijvoorbeeld aan, welke scheidsrechter nou het beste was voor een belangrijke wedstrijd. Waar we ook kwamen, hij maakte meteen goed contact met anderen. Daar was hij weergaloos in.’

‘Hij was een extra motivator. Dat kon hij als geen ander, met zijn lekkere zware stem’, zegt Lisanne Lejeune. De 96-voudig international (92 goals) won met Oranje, onder Oltmans en Dikmoet, het WK in 1990. ‘We hebben veel gelachen samen. Hij was charismatisch en had een enorme uitstraling. En wat kon hij dansen! Dat hebben we gezien toen we in Sydney wereldkampioen werden.’

Wat ben ik blij dat mijn moeder hem destijds binnen heeft gehaald Lisanne Lejeune over Franklin Dikmoet

Simmons: ‘Vroeger stonden achter de bar bij Rotterdam Coby en Carolien. Die telkens in het plat Rotterdams aan Franklin vertelden dat dat glas whisky – zijn drankje –, echt het laatste was. Maar Franklin gooide zijn charmes in de strijd en voor je het wist zaten we er nog een uur.’

Eddie Simmons met zijn vriend en voorbeeld. Foto: Eddie Simmons

‘Franklin is de hockeywereld binnengekomen via HGC’, vertelt Lejeune, die ook bij de Wassenaarse club onder Dikmoet speelde en daar met hem Nederlands en Europees kampioen werd. ‘Hij werd destijds aangesteld door mijn moeder, als voorzitter Tophockey. We hadden eigenlijk geen idee wat we binnen hadden gehaald. Hij volgde Arie Stok op, die erg geliefd was. Hij was echt een begrip voor ons, maar we hadden een iets professionelere coach nodig. Het was een gok van de club, maar Franklin paste perfect bij ons. En hij werd later ook een fenomeen. Wat ben ik blij dat mijn moeder hem destijds binnen heeft gehaald.’

Simmons: ‘Iedere maandag belden we. Al jarenlang. Om de wedstrijd van zondag te bespreken. Hij had de wedstrijd niet gezien, maar had altijd zijn ongezouten mening. Niet alleen in mijn tijd nu bij Huizen, maar ook daarvoor al bij Leonidas en Leiden. Hij kon me de les lezen, maar wist overal het positieve uit te halen. Maar de gesprekken gingen niet altijd over hockey. Over eten, drinken en de liefde. Een mogelijke nieuwe vriendin moest eerst langs Franklin. Hij was de ballotagecommissie. We delen onze passie voor hockey, maar ook voor lekker eten en wijn. Ook konden we goed over politiek praten. Waren allebei groot fan van Barack Obama.’

De basketballer die ging hockeyen

‘Hij kwam uit de basketbalwereld’, vertelt Oltmans. ‘Dat was leuk en interessant. Het zorgde dat hij net op een andere manier tegen dingen aankeek. Franklin had het over double teaming, hoe je met twee verdedigers een aanvaller het beste kunt aanpakken. Dat was onbekend gebied in het hockey. En daardoor heel boeiend.’

Een serieuze line-up bij het Nederlands elftal. Geheel links Oltmans, daarnaast Lisanne Lejeune. Geheel rechts Dikmoet. Foto: KNHB

‘Wat hem zo’n mooie man maakte, is dat hij oprecht geïnteresseerd was’, aldus Simmons. ‘Ik had veel respect voor hem. Hij wilde je beter maken. Kende geen dubbele agenda. Nam tijd voor je. Ik kon met alles bij hem terecht.’

‘Hij voelde mensen heel goed aan’, zegt Oltmans. ‘Dat is een gave. Hij wist precies hoe iedereen in z’n vel zat. Wie er een schouderklopje nodig had of een schop onder de kont. Bovendien kon hij dat ook overbrengen, met zijn uitstekende communicatievaardigheden. We kwamen elkaar altijd wel weer tegen. Zaten later tegelijk bij Klein Zwitserland. En we zijn zo’n zes jaar teamgenoten geweest in de veteranen bij HGC. Daar hadden we een team met coaches en sportjournalisten. We moesten elke week om half tien spelen, anders paste het niet. Schitterend dat we hem als basketballer aan het hockeyen hebben gekregen.’

Fles whisky als straf voor gejatte antwoorden

‘Het was een fantastisch mens’, vult Lejeune aan. ‘Altijd vrolijk en passievol. Het is als mens de beste die je kan hebben. Ook als coach. We waren dol op hem. Hij stond twee of drie seizoenen bij ons aan het roer. Daarna ging hij op onze club de mannen doen.’

Foto: KNHB

Simmons volgde ooit een trainingscursus onder Dikmoet. ‘Hij had de antwoorden voor een toets onder een kopieerapparaat laten liggen. Die heb ik toen gejat. Iedereen haalde de cursus. Ik kreeg een reprimande en een straf. Ik moest een fles whisky voor hem kopen, waarna het weer goed was. Zo was hij. Een echte levensgenieter.’

Lejeune: ‘Ik had als speelster een goede band met hem. Maar dat had iedereen. Ik heb heel veel coaches in mijn leven gehad, maar zo eentje als Franklin, springt eruit. Zo’n bijzonder mens. De hele hockeywereld is verliefd op hem geworden.’

‘Over een jaar zou ‘ie tachtig worden. Zouden we een groot feest vieren’, besluit Simmons. ‘Ik vertelde hem: kom op, jij bent hier mister positivo. Jij kan het. Helaas is dat niet gelukt. Ik ga hem missen. Alles wat er nu over hem verschijnt, lijst ik in en hang ik op in mijn studeerkamer. Tussen de hockeyoorkondes, bekers en medailles. Die heb ik immers stuk voor stuk aan hem te danken.’