Hoe Victoria zich met een groot hart inzet voor Jong Oekraïne

Behalve een clubhuis is het onderkomen van Victoria in de Rotterdamse wijk Kralingen sinds anderhalve week ook een vluchtelingenopvang. ‘Hoe verschrikkelijk het ook is wat er in Oekraïne gebeurt, ik vind het ongelofelijk bijzonder om te zien wat wij als club voor elkaar krijgen.’

Vorige week maandag om een uur of zeven ‘s ochtends stapten de speelsters en stafleden van Jong Oekraïne voor het eerst hun tijdelijke verblijf binnen, na een lange reis vanuit het land waar nu al vier weken dood en verderf wordt gezaaid. Hun littekens waren nog vers. Voor sommigen was het nog maar een paar dagen geleden dat ze overnachtten in een schuilkelder. De meesten hadden niets meer bij zich dan een rolkoffer. Maar nu ze eenmaal veilig waren aangekomen, koesterden ze vrijwel allemaal dezelfde wens. Ze wilden hockeyen. Zo snel mogelijk.

‘Het was heel ontroerend om deze meiden die dag te zien hockeyen. Of eigenlijk moet ik zeggen: deze kinderen. Sommigen zijn nog maar vijftien of zestien jaar’, vertelt Alexander Renner, de man die door Victoria is aangesteld als coördinator van het opvangteam dat de club heeft opgericht.

‘Ze hebben de meest verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ze hebben gevreesd voor hun leven en dat van hun familie en vrienden. Dat laatste doen ze nog steeds. De meesten van hen hadden natuurlijk geen hockeyspullen bij zich, die hebben we snel een stick, wat kleding en sportschoenen in hun handen gedrukt. Nog geen twee uur na hun aankomst stonden ze al op het veld. Elke dag wordt er op deze club wel gehockeyd, dus eigenlijk was dat een heel gangbaar tafereel. Maar juist daarom was het zo bijzonder.’

Alexander Renner met de bondscoach van Jong Oekraïne. Foto: Frank van der Leer

De kleedkamers staan nu vol met stapelbedden

Sinds de hockeytak van Victoria, in samenwerking met de tennis- en squashafdeling van de club, besloot onderdak te bieden aan de meisjesselectie van Oekraïne, onderging het clubhuis in recordtijd een metamorfose. De bestuurskamer gaat tegenwoordig door het leven als woonkamer. Er staat bijvoorbeeld opeens een PlayStation in. Tafels en stoelen zijn aan de kant geschoven om ruimte te maken voor zitzakken.

De groep van ongeveer dertig vluchtelingen slaapt op stapelbedden, die opgesteld staan in de kleedkamers. Op plekken waar de gesprekken normaal gesproken op ernstige toon gaan over het lopen van je tackleback, heeft men het nu opeens over de meest recente luchtbombardementen.

De bedden zijn geschonken door een anonieme donateur, die na het horen van de komst van het Oekraïense team vrijwel meteen besloot om de inboedel van een door corona gesloten jeugdherberg op te kopen. Voor het vervoer ervan was met één telefoontje een gratis busje geregeld. Ook het in elkaar zetten van de bedden was zo gepiept. In plaats van aan de bar te gaan hangen, besloten veel hockeyers na hun training de handen uit de mouwen te steken. In totaal nam de hele operatie – van het bestellen tot het opbouwen – nog geen twee dagen in beslag.

Iets vergelijkbaars gebeurde vorige week dinsdag, toen zich op de club na een vluchtreis van 36 uur een gezin meldde dat bestond uit de vader, de moeder en de twee zusjes (van negen en vier jaar) van een speelster van het team. Of ze misschien ergens konden slapen? Binnen de club stelde snel iemand haar appartement in Oud-Beijerland beschikbaar. Alleen was er één probleem. Dat was niet gemeubileerd. Veterinnen A durfde de uitdaging aan om zo snel mogelijk een volledige inboedel op te leveren. Binnen 48 uur stonden er niet alleen bedden en stoelen, maar was ook de ijskast gevuld, lag er speelgoed voor de kinderen en stonden er bloemen in een vaas.

Een speelster van Jong Oekraïne maakt kennis met een kroket. Foto: Frank van der Leer

Ze hadden een opmerking over het ontbijt. Those weird biscuits with raisins, die hoefden ze niet meer. Krentenbollen, ha!

‘De eerste nacht dat het team bij ons in het clubhuis sliep, was ik heel zenuwachtig’, vertelt Renner. ‘We hadden geprobeerd overal aan te denken, maar je hebt wel te maken met getraumatiseerde kinderen. Ik had geen idee hoe ze die eerste nacht zouden ervaren. De volgende ochtend vroeg ik daarom meteen hoe ze hadden geslapen. Het slapen was geen probleem geweest, antwoordden ze. Ze hadden alleen wel een opmerking over het ontbijt. Those weird biscuits with raisins, die hoefden ze niet meer. Krentenbollen, ha! Nou, dat was een pak van mijn hart. Als dat het grootste probleem was, krentenbollen…’

Niet alleen van binnen, maar ook van buiten de club krijgt Victoria massaal de helpende hand toegestoken. Een hoek van het clubhuis is ingericht als een soort kledingwinkel. Op de grond staan tientallen schoenen. Over tafels en stoelen hangen spijkerbroeken, zomerjassen, sweaters, blousen, rokken, joggingbroeken, beha’s, vesten, panty’s, jurkjes, sokken, topjes, onderbroeken, shirts met lange en shirts met korte mouwen. Een groot deel daarvan – 25 tassen vol – is afkomstig van hun concurrent op het WK onder 21 in Zuid-Afrika. Hun leeftijdsgenoten van Jong Oranje.

De afgelopen dagen is er door Victoria volop kleding ingezameld. Foto: Frank van der Leer

De stemming kan zomaar omslaan wanneer één van hen een telefoontje krijgt van het thuisfront

De afgelopen dagen kon je sommige Mini’s op Victoria Oekraïense woordjes horen prevelen. Maar niet alleen heeft de Rotterdamse club een stukje Oekraïne in huis gehaald. Net zo goed maken de gevluchte jeugdinternationals kennis met de Nederlandse hockeyinfrastructuur.

Al snel na hun aankomst signaleerden ze iets opvallends bij de gemiddelde Nederlandse hockeyer. Iets dat ze nog nooit hadden gezien. Het bleek te gaan om een bitje.

Voordat ze afgelopen zondagmiddag een kijkje gingen nemen bij de hoofdklassewedstrijd Amsterdam-Oranje-Rood, waren ze van plan te gaan trainen. Groot was hun verbazing toen bleek dat dat niet mogelijk was. Geen moment hadden ze er rekening mee gehouden dat alle vijf de velden op Victoria weleens de hele ochtend bezet konden zijn.

Tegelijkertijd gaat hun aanwezigheid gepaard met emotioneel heftige momenten. Die keren dat ze in het clubhuis gezellig aan het schaken zijn, kan de stemming zomaar omslaan wanneer één van hen een telefoontje krijgt van het thuisfront met slecht nieuws. Of iemand anders scrollend door een nieuwsapp leest dat hun stad is gebombardeerd. Toen ze afgelopen donderdag een oefenwedstrijd speelden tegen Hilversum Meisjes A1, verstijfden enkelen van hen toen iemand langs de kant met de beste bedoelingen opeens een confettikanon afschoot.

‘Aan dat soort dingen merk je hoe vers het allemaal nog is’, zegt Renner. ‘Yentl Leemans uit Dames 1 volgt gelukkig een opleiding kinderpsychologie. Eva uit Dames 5 werkt voor stichting VluchtelingenWerk. Met mensen zoals hen houden we een vinger aan de pols.’

Het clubhuis van Victoria. Foto: Frank van der Leer

Je ziet nu wat er kan gebeuren als een hockeygemeenschap zich met een groot hart ergens voor inzet

Zelf is Renner betrokken bij de club als coach van Meisjes 6E3. Het heftigste wat hij normaal gesproken doet, is het wisselen van zijn eigen dochter. Nu is hij opeens coördinator van een opvangteam van dertig getraumatiseerde oorlogsvluchtelingen.

Renner voelde zich geroepen in actie te komen. Hij is de zoon van een vluchteling. Net als de Oekraïners nu sloeg ook zijn vader in Tsjechoslowakije op de vlucht voor Russische tanks, bij de inval van Praag in 1968. ‘Door mijn achtergrond weet ik wat het voor mensen in nood betekent wanneer ze hulp krijgen. Daarom ben ik blij dat we dit kunnen doen. Je ziet nu wat er kan gebeuren als een hockeygemeenschap zich met een groot hart ergens voor inzet. Het is geweldig wat de komst van Jong Oekraïne met de club heeft gedaan. De aanleiding is natuurlijk verschrikkelijk, maar het kunnen helpen van mensen brengt iets prachtigs teweeg.’