Zijn ogen spuwden vuur. Aanvaller Jelle Galema, hersteld van een slepende enkelblessure, maakte zaterdagmiddag bij zijn comeback in het Nederlands elftal de 2-0 tegen Spanje (4-3 winst) en juichte hartstochtelijk zes maanden frustratie uit zijn lijf.
Galema, de 29-jarige spits van Oranje-Rood, is iemand voor wie je snel sympathie hebt. Hij hockeyt met de instelling van een Rotterdamse havenarbeider. Hard werken zit in zijn bloed.
Na een intensieve revalidatie was de wedstrijd tegen Spanje zijn eerste interland sinds 18 januari. Voorlopig is het ook meteen zijn laatste. Zondag, wanneer het Nederlands elftal op Den Bosch zijn laatste interland speelt voor de zomerstop, neemt Galema plaats op de tribune. Hij is nog niet zo ver in zijn herstel dat hij twee wedstrijden in twee dagen kan spelen.
Het harde werken van de afgelopen maanden zegt iets over zijn wil om voor Oranje uit te komen. Galema had ervoor kunnen kiezen om pas na de zomerstop weer aan te sluiten. Maar in plaats daarvan werkte hij maandenlang met een intensief programma aan zijn herstel, in een race tegen de klok, hopend dat hij het laatste weekend van juni nog één interland kon meepikken. Voor zijn gevoel heeft hij de afgelopen jaren immers al genoeg interlands gemist.
Het is gewoon schitterend. Het is iets waarvan ik heb gedroomd.
‘Vanaf mijn zestiende hockey ik professioneel. Al die tijd zit je in een bubbel en denk je dat de wereld draait om hockey. Opeens raak je geblesseerd en verwacht je in te gaan zien dat er meer is dan alleen hockey. Maar in mijn geval niet. Ik ben er de afgelopen maanden achter gekomen dat hockey ontzettend veel voor me betekent’, vertelt Galema aan de rand van het veld. Tussen zijn armen kleeft de Man of the Match-award.
‘De afgelopen zes maanden waren ongelofelijk zwaar. Dat je dan in je eerste interland meteen scoort en belangrijk bent voor de ploeg, is eigenlijk te mooi om waar te zijn. Daar hoef ik niet omheen te draaien. Het is gewoon schitterend. Het is iets waarvan ik heb gedroomd.’
Jelle Galema juicht nadat hij de 2-0 heeft gemaakt. Foto: Willem Vernes
Slepende enkelblessure
Zijn ogen kijken gelukkig. Dat is ook niet zo gek wanneer je beseft welke berg hij de afgelopen maanden heeft beklommen. Om eindelijk verlost te zijn van een slepende blessure aan zijn linkerenkel liet Galema zich een jaar geleden in de zomer opereren. Maar het bracht hem niet de rust waarop hij hoopte. Tijdens zijn revalidatie raakte hij geblesseerd aan zijn andere enkel. Toch trok hij vanaf september het shirt aan van Oranje-Rood, waar hij terugkeerde op het oude nest na een verblijf van drie seizoenen in Den Bosch. Regelmatig speelde hij wedstrijden met een spuit in zijn enkel. Maar de pijn werd alleen maar erger. Na de trainingsstage met Oranje in Spanje halverwege januari hakte hij de knoop door. Er zat niets anders op dan opnieuw te worden geopereerd.
‘Er zijn enkele mensen die ik echt moet bedanken’, zegt Galema. ‘Allereerst natuurlijk mijn vriendin. Zij heeft mij enorm gesteund, ondanks dat ik de afgelopen maanden chronisch chagrijnig ben geweest. Haar en de kinderen ben ik enorm dankbaar. Daarnaast Peter Verzijden, de fysiotherapeut van het Nederlands elftal en alle andere fysio’s van zijn praktijk, Joris de Kort, de arts die me heeft geopereerd en tot slot Sjaco Jordens, die me op een andere manier naar bepaalde zaken heeft laten kijken’, zegt Galema enigszins cryptisch. ‘Zij hebben zoveel voor mij betekend. Ik ben niet altijd even makkelijk, dat weet ik van mezelf. Maar zij hebben me rustig gehouden. Dat ik in staat ben geweest om deze wedstrijd te spelen, hier op mijn oude club, heb ik voor een groot deel aan hen te danken.’
Jelle Galema op de foto met zijn dochter. In haar hand de Player of the Match-award. Foto: Willem Vernes
Clinic padel als handvat voor de 2-0
Het Nederlands elftal – en Galema dus ook – kreeg afgelopen donderdag een training padel. Twee dagen later gaf verdediger Floris Wortelboer vanaf de rechterflank een voorzet en schoot de bal via de keeper omhoog richting het gezicht van Galema. Handig tikte hij de bal uit de lucht naar beneden tegen de plank. Toeval?
‘Dat hele padel, daar kon ik geen reet van’, lacht Galema. ‘Maar ik hou er wel van om de boel op te naaien. Daardoor heb ik, met Tijmen Reijenga als teamgenoot, toch de kwartfinale gehaald. Blijkbaar heb ik er iets van opgestoken, want nu kon ik die bal toch maar mooi binnen tennissen. Die clinic is goed van pas gekomen, haha.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Weerzien met Max Caldas, die hem liet afvallen
Het was zijn eerste doelpunt in het shirt van Oranje sinds 2019 en zijn negende goal in 80 interlands. Een doelpuntenmachine is Galema nooit geweest. Hij moet het deels hebben van zijn enorme mentaliteit. Misschien heeft dat ook een rol gespeeld in de keuzes van Max Caldas, de oud-bondscoach van het Nederlands elftal die Galema liet afvallen voor zowel de Olympische Spelen van Tokio (2021) als die van Rio de Janeiro (2016).
Zaterdag stond Galema na het laatste fluitsignaal ineens oog in oog met Caldas, die inmiddels bondscoach van Spanje is. Galema had zijn hoofd weg kunnen draaien en net kunnen doen alsof hij Caldas niet zag. Maar zo zit de aanvaller niet in elkaar. Galema stak zijn hand naar hem uit en nam dankbaar de felicitaties van Caldas in ontvangst.
‘Onder Paul van Ass kende ik een mooi begin van mijn interlandloopbaan en speelde ik op mijn 21ste een wereldkampioenschap in eigen land. Onder Max Caldas was het een ander verhaal. Het afvallen voor de Olympische Spelen deed me veel pijn. Maar ik hoef daar verder niet op in te gaan. Het verleden is het verleden. Ik kijk veel liever vooruit. Op dit moment worden mijn kwaliteiten erkend door Jeroen Delmée en zijn staf. Van hen voel ik een hoop vertrouwen, waar ik heel blij mee ben. Dit Oranje is met iets moois bezig en ik hoop dat ik daar de komende jaren deel van mag uitmaken. Het is leuk dat ik vandaag heb gescoord, maar wat mij betreft is dit pas het begin.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.