Oranjevrouwen steunen para-collega’s: ‘Kunnen wij wat van leren’

De sticks bleven donderdag even in de hotelkamers bij de Oranjevrouwen. De eerste dag van hun break tussen de groepsfase en kwartfinale werd op een leuke, bijzondere manier ingevuld. Ze gingen kijken bij het EK parahockey, dat gisterochtend begon op de velden van Pinoké.

‘Lekker Ruud!’ Doordrukken! Pak ze, jongens!’  

Ze staan op het veld, langs de lijn, tussen de reservespelers. Nederland – Duitsland, ook in het parahockey een klassieker, is in volle gang. Schouder aan schouder moedigen ze hun collega-internationals aan. Soms een kleine tip, een hand op de schouder. Vooral veel enthousiasme. Oranje staat achter Oranje, zoveel is zeker. Zo’n twaalf uur eerder stonden ze zelf nog op het veld. De 3-1 zege op Chili zit dus niet alleen vers in geheugen, maar ook nog in de benen. Daar op was deze regenachtige donderdagochtend weinig van te merken.

Pien Sanders loopt van het veld, om even bij de wedstrijd op het andere veld te kijken. Daar speelt een ander team van Nederland tegen België. ‘Het is superleuk om hier te zijn’, vertelt een van de drie captains van Oranje. ‘Iedereen krijgt hier energie van. Het is prachtig om te zien hoeveel vreugde en passie iedereen hier in z’n spel stopt. Ze spelen superveel over.’ Met een brede lach: ‘Kunnen wij wat van leren.’

Sanders op de bank bij het para-team. Foto: Willem Vernes

Een doelgroep waar Sanders ‘wel wat mee heeft’

Sanders kijkt om zich heen over de velden van Pinoké, waar tot en met zaterdag de parahockeyers om de Europese titel strijden. Allemaal spelers die niet gebonden zijn aan een rolstoel, maar – door andere beperkingen – niet mee kunnen doen bij reguliere hockeyteams. Het is een doelgroep waar Sanders ‘wel wat mee heeft’, om het met een understatement te zeggen.

‘Ik heb voor mijn studie Sport en Bewegen stage gelopen met mensen met allerlei soort beperkingen’, vertelt Sanders. ‘Dat deed ik in Udenhout, waar ik ben opgegroeid. Ik gaf daar bijvoorbeeld zwem- en fitnesslessen. Bewegingsagogie, zo heet het officieel. Sporten en bewegen om je lichamelijk en emotioneel beter te voelen en te ontwikkelen.’

De verdediger van Den Bosch kijkt met een glimlach terug op die periode. ‘Het contact was echt heel leuk. Die interactie met deze groep, die je zoveel terug geeft. Zoveel plezier heeft in sporten. Dat zie je hier dus ook. Voor hen is het keispannend om hier te staan.’  

Foto: Willem Vernes

Hoe gaaf zou het zijn als Duitsland en andere teams hier ook zouden zijn Pien Sanders

‘Er kwam net een speler naar mij toe. Die vertelde dat zij gisteren ook naar ons hadden gekeken, toen we tegen Chili speelden. Ze wilde net zo gaan juichen als Eva [de Goede] deed toen ze scoorde. Dat is toch te gek? Zij steunen ons, wij steunen hen.’

En eigenlijk, denkt Sanders hardop, zou het altijd zo moeten zijn. ‘Ik ben heel blij hoe we als team hiermee omgaan. Dat we hier zijn. Hoe gaaf zou het zijn als Duitsland en andere ploegen van het WK hier ook zouden zijn om hun para-ploegen aan te moedigen? Dat we hier samen langs de lijn staan? Het is een kleine moeite en je kunt een ander een net iets leukere dag bezorgen. Daarnaast hebben we het zelf ook echt naar ons zin.’

Of uiteindelijk haar toekomst ook ligt in het begeleiden van deze doelgroep, dat durft Sanders nog niet te zeggen. ‘Eigenlijk vond ik het kletsen veel leuker dan de sportlessen geven. Al kwam dat ook omdat ik al zoveel op het veld stond. Maar wie weet. Ik blijf het wel interessant vinden.’

Sanders juicht met Oranje voor het para-team. Foto: Willem Vernes

Ondertussen heeft Sanders het andere veld bereikt. Met een stevige pas loopt ze richting de bank van Nederland en gaat naast de wissels zitten. De eerste speelster die veld uitkomt krijgt een highfive. Sanders ploft neer. Moedigt aan, pept op en juicht. 

Een paar minuten later heeft Nederland gescoord. Gejuich schalt door het Amsterdamse Bos, tot in het Wagener Stadion. Het podium waar ‘het grote Oranje’ dinsdag voor net zoveel plezier mag zorgen in de kwartfinale.