Michiel van de Stadt: ‘Hockey helpt mij, in mijn extra-tijd’

Zijn afgelopen anderhalf jaar stond op zijn kop. Vanwege zijn ongeneeslijke ziekte, maar ook omdat hij plots de personificatie werd van een jongen met kanker die bijzonder positief in het leven staat. En hoewel Michiel van de Stadt (26) in zijn reserve-tijd zit, hockeyt de geboren Haarlemmer gewoon weer bij zijn oude liefde HBS in de Promotieklasse. 

We spraken Van de Stadt dik een jaar geleden, toen hij gehoord had dat hij ongeneeslijk ziek is. Een extreem zeldzame vorm van kanker, met uitzaaiingen in zijn lever, mild, longen en endeldarm. Zijn vrienden richtten toen een groep op en verkochten gepersonaliseerde hockeyshirts, waarvan de opbrengst volledig naar kankeronderzoek ging. 

Inmiddels heeft hij meer dan dertigduizend euro gedoneerd aan het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Maar hoe staat het er inmiddels voor met de oud-speler van HIC, Bennebroek en Barcelona? ‘Ik leef van scan tot scan.’ 

Veertien rondes chemotherapie

Tot februari dit jaar moest Van de Stadt chemokuren doorstaan. Kreeg hij in totaal veertien rondes onafgebroken te verwerken. Via een infuus, intern in het ziekenhuis. Een extreme behandeling: vier van zulke rondes is de norm. Tussendoor hockeyde hij in de Eerste Klasse bij Bennebroek, maar alleen wanneer het mogelijk was. Een chemokuur duurt namelijk een week. Hij speelde dus vaker niet dan wel. De therapie sloeg aan, maar dat veranderde niks aan zijn prognose. Die bleef nog altijd onveranderd. 

Michiel van de Stadt. Foto: Albert van de Ploeg/Orange Pictures

Na een intensieve tijd van behandelingen, kreeg zijn lichaam even rust. Een maand of drie werd er een pauze ingelast. Toen werd gekeken hoe actief de kanker nou eigenlijk was. ‘Bij alles wat je in die periode voelt denk je meteen: oh jee…’, vertelt hij. De kanker bleek in die tijd ook gegroeid. ‘Ik kreeg een oncontroleerbare hoest en last van mijn rug. De kanker zat in mijn longen en op mijn rugspier.’ Na de periode rust besloot het medisch team van Van de Stadt over te gaan op groeiremmers, medicatie die de groei van tumoren tegengaat. Die nam hij tot en met de zomer. Dat slaat vooralsnog aan. ‘Ik leef momenteel van scan tot scan. De eerste uitslag was stabiel. Over een paar maanden heb ik er weer eentje.’ 

‘De chemo heeft alles opgevreten’

Op het veld is hij ondertussen teruggekeerd bij zijn oude liefde HBS. Van de Stadt stuurde daarvoor coach Piotr Mazany eigenhandig een berichtje. Hij trok de stoute schoenen aan, wilde maar wat graag weer aansluiten. Hij kende Piotr. De trainer speelde namelijk al in het eerste van HBS toen Van de Stadt zelf jeugdspeler was, als talent mocht invallen. Inmiddels heeft hij zich weer in het rood-zwarte shirt met rugnummer 14 gehesen. 

Michiel van de Stadt. Foto: Albert van de Ploeg/Orange Pictures

Hij hockeyt weer. Bij zijn jeugdclub. ’Als ik heel eerlijk ben, is het best frusterend. Ik vergelijk mezelf met de Michiel van twee jaar geleden. De gezonde inderdaad. Dat niveau haal ik niet meer. Maar het verschil tussen een half jaar of twee maanden geleden is al heel groot. Daar ben ik trots op. Ik zit momenteel op 50 à 60 procent van mijn kunnen. Maar ik ben er niet alleen voor mijn hockeyresultaten. Ik zorg ook voor ervaring binnen de groep. Ik ben spierkracht verloren. De chemo heeft alles opgevreten. Je bent je conditie compleet kwijt. Er zit behoorlijk veel kanker in mijn longen, dus ben gewoon minder snel fit. Daardoor kom ik minder snel terug op mijn oude niveau. Ik ben minder handig, heb minder balgevoel. Mijn techniek…ik heb natuurlijk twee jaar niet gehockeyd. Het verschil nu is dat ik inmiddels veel fitter ben. Ik ben beter gewend aan mijn nieuwe team en groep. Ik ben fitter en bewuster van mijn niveau binnen het grotere geheel. De dokter ziet me inmiddels als een medisch wonder. Zoveel kanker en medicatie. En dan dit nog kunnen. Maar ik doe wat ik wil. Dat is de beste motivatie.’

De vraag is simpel. Het antwoord hard. ‘Wanneer mijn seizoen geslaagd is? Als ik er aan het einde nog sta.’ 

Hockey is het bewijs van hard werken

Hij twijfelde wel even aan het hockey. Hij wilde graag, maar besefte dat het zwaar zou zijn. Niet alleen fysiek, maar ook de combinatie met werk en het commitment. ‘Ik heb een enorm plichtsgevoel. Ik kan niet even een maandje weg. Meer tijd doorbrengen met mijn vrouw, familie en vrienden. En wil ik dat mensen me herinneren als iemand die alleen maar hockeyt. Maar ik haal er heel veel plezier uit. Ik loop rond op HBS met een glimlach. Er zijn hier zoveel bekende gezichten. Het is ook een compliment om hier te mogen hockeyen. Het bewijs dat ik zo hard gewerkt heb.’

Michiel van de Stadt. Foto: Albert van de Ploeg/Orange Pictures

Maar niet alleen bij HBS heeft Van de Stadt inmiddels een bekend gezicht. Vrijwel de hele hockeywereld heeft zijn verhaal al eens voorbij horen komen. Hij doet interviews en is de verpersoonlijking van hoe je in zo’n situatie in het leven kan staan. Genietend van het leven en sport ondanks de omstandigheden. ‘Ik heb de afgelopen tijd berichten van mensen uit heel Europa gekregen. Mensen die me vragen hoe ik het doe en kan. Hoe ze dat zelf ook kunnen doen. Hen helpen, is echt onbetaalbaar.’ Maar ook Van de Stadt is niet altijd die vrolijke versie van zichzelf.  ‘Ook ik zit wel eens potjes te huilen. Maar de pieken beuren je op. Een winnend doelpunt maken of dansen met mijn vrouw. En als er dan een liedje opstaat dat over morgen gaat, barst ik in tranen uit.’

‘In het slechtste geval ga ik dood’ 

‘De kans is natuurlijk heel groot dat ik uiteindelijk overlijd’, vervolgt hij zijn verhaal. ‘Ik zit al in mijn extra-tijd, maar ik wil heel graag geloven dat ik het toch haal. Ik moet tijd rekken. Tijd winnen eigenlijk. Zodat de wetenschap stappen kan blijven maken. En hockeyt helpt me. Ik ben fitter dan een paar maanden geleden. En mocht het weer misgaan, ben ik klaar voor de chemo.’ 

Op de vraag of hij bang is voor de dood, is het even stil. Voor het eerst dit gesprek. Na even nadenken, geeft hij mondig antwoord: ‘Ik probeer me alleen druk te maken over dingen waar ik wel invloed op heb. En heel eerlijk: ja. In het slechtste geval ga ik dood. Maar dan gaat de kanker ook dood. En dan spelen we dus gelijk. Deze wedstrijd verlies ik niet.’

Wil jij graag je steentje bijdragen? Je kunt via deze pagina een donatie doen.

Michiel van de Stadt. Foto: Albert van de Ploeg/Orange Pictures