Robbert van de Peppel: van enfant terrible naar serieuze coach

Als speler stond Robbert van de Peppel (35) behalve om zijn talent vooral bekend om heel iets anders: zijn grote mond. Nu hij coach is van middenmoter Hurley rekent hij af met het stempel van lastige jongen. Glimlachend: ‘Maar zolang het niet over de grens gaat, mag ik best op de scheidsrechter blijven mopperen.’

Martijn de Jager, oud-teamgenoot van het voormalige enfant terrible bij Laren, herinnert zich een anekdote uit de herfst van hun carrière. Met nog een stuk of drie competitiewedstrijden op het programma in de Overgangsklasse was Laren volop in de race voor een play-offticket, toen Van de Peppel het voor elkaar kreeg om ondanks een ruime voorsprong geel te krijgen voor protesteren tegen de scheidsrechter. Het was onnodig geel en bleek ook nog zijn derde geel van het seizoen te zijn, waardoor hij werd geschorst voor de volgende, cruciale wedstrijd. Daarin delfde Laren zonder hun sterspeler het onderspit. De play-offambities konden de prullenbak in.

‘Het was heel frappant hoe Peppel vervolgens reageerde’, vertelt De Jager. ‘Je zou verwachten dat hij zijn excuses aanbood omdat hij door die domme gele kaart niet speelgerechtigd was. Maar in plaats daarvan was hij juist teleurgesteld in óns. Hij baalde ervan dat we zonder hem niet in staat waren om te winnen.’

Van de Peppel moedigt op luidruchtige wijze zijn team aan. Foto: Willem Vernes

Na zijn debuut op zijn zestiende in het eerste elftal van Laren hockeyde Van de Peppel bij Gooische, SCHC, Den Bosch en keerde hij aan het eind van zijn carrière terug bij Laren. Zijn grootste wapen was zijn techniek. Het hockeyveld was voor hem een speeltuin. Wekelijks zochten zijn tegenstanders na het eindsignaal duizelig de kleedkamer op.

Maar tophockey is méér dan iemand uitspelen op de vierkante meter. Zijn talent met bal en stick verloor het van zijn gebrek aan mentaliteit. Coaches die het in hun hoofd haalden om hem te wisselen, teamgenoten die de bal niet slaafs bij hem inleverden en scheidsrechters die vaker op hun fluit bliezen dan conducteurs van de NS in hun hele leven, zorgden voor kortsluiting in zijn hoofd. Vooral als midtwintiger stond Van de Peppel bekend als lastige jongen. Dieptepunt was het seizoen waarin hij bij Stichtsche uit de selectie werd gezet.

Als speler was hij niet op zijn mondje gevallen. Als hij de coach een eikel vond, dan zei hij dat Oud-teamgenoot Martijn de Jager

‘Van de Peppel kon echt waanzinnig goed hockeyen. Met de bal aan zijn stick kon hij verdedigers echt helemaal zoek spelen. Van de vele hockeyers met wie ik heb samengespeeld, behoort hij absoluut tot de allerbesten’, vertelt De Jager.

‘Maar hij had ook een andere kant. Hij was er niet voor gemaakt om op de bank te zitten. Hij was ook niet op zijn mondje gevallen. Als hij de coach een eikel vond, dan zei hij dat. Hij heeft ook niet altijd geleefd als een topsporter. Spelers van het Nederlands elftal hebben de discipline om een half uur na een competitiewedstrijd braaf naar huis te gaan, maar Van de Peppel bleef vaak in het clubhuis hangen. Hij genoot van een hapje en een drankje. En van een peuk. Maar als hockeyer is hij wel altijd een liefhebber geweest. In onze tijd bij Laren heb ik hem ook helemaal niet als enfant terrible ervaren. Eerder als een heel leuke gast. Iemand die je goed in je team kon gebruiken.’

Robbert van der Peppel heeft een doelpunt gemaakt als speler van Laren. Foto: Willem Vernes

Theatraal grijpt hij naar zijn hoofd

Het is grappig om Van de Peppel nu te zien als coach. Afgelopen zondag neemt hij aan het begin van de wedstrijd tegen Rotterdam (1-2 winst) plaats in een stoel naast de dug-out, om daar vervolgens dertig minuten lang in te blijven zitten. Zelfs als Hurley met 1-0 achter komt, springt hij niet gefrustreerd op. Wat je verwacht, is dat hij elk moment kan ontploffen, maar in werkelijkheid is hij vooral druk met het maken van aantekeningen op zijn groene coachbord.

Maar in de tweede helft sijpelt er toch iets van de speler Van de Peppel in hem door. Hij nestelt zich langs de zijlijn als een bevelhebber van het leger die zijn troepen instrueert. Hij wil zijn team van de nodige energie voorzien door het volume te hanteren van een gemiddeld luchtalarm. Eén keer begint hij er zelfs per ongeluk bij te spugen.

Over het algemeen weerstaat hij de verleiding om de confrontatie aan te gaan met de scheidsrechters. Maar als hij bij een stand van 1-2 vindt dat Hurley onterecht geen strafbal krijgt, verliest hij zijn zelfbeheersing. Theatraal grijpt hij met zijn beide handen naar zijn hoofd. Als Rotterdam-coach Brian Vervoort een paar minuten later een strafcorner claimt, wordt hij nóg gekker. ‘Brian!’ roept hij. ‘Jullie kwamen net heel goed weg hè, met die strafbal. Dus ik zou maar relaxed doen als ik jou was.’ Het is een van de zeldzame keren dat hij ouderwets het randje opzoekt, maar in tegenstelling tot vroeger gaat hij deze keer niet over de schreef.

Robbert van de Peppel viert het winnen van het WK zaalhockey met aanvoerder Robert Tigges. Foto: Koen Suyk

Ik heb mijn vriendin Laurien Leurink zien leven als prof. Dat heeft mij veranderd in mijn doen en laten. Robbert van de Peppel

Van de Peppel knikt als hem wordt gevraagd of hij rustiger is geworden. ‘Absoluut’, antwoordt hij. ‘Maar dat was ik in mijn laatste jaren als speler ook al. Als coach kan ik het natuurlijk helemáál niet maken om door het lint te gaan. Aan de andere kant wil ik wel een bepaalde beleving uitstralen, in de hoop dat het op mijn team overslaat. Ik ben nog steeds mezelf, alleen ik ben ouder en volwassener geworden.’

Nooit hockeyde Van de Peppel voor een topclub. Ook speelde hij geen interlands. Wel kende hij een prachtige carrière in de zaal, met als hoogtepunt de wereldtitel in 2015. Toch is bij veel hockeyvolgers het gevoel blijven hangen dat hij niet alles uit zijn carrière heeft gehaald.

‘Vroeger was ik heel gedreven om de top te halen’, zegt Van de Peppel. ‘Maar ik heb het mezelf moeilijk gemaakt. Door een grote mond te hebben, door niks van anderen aan te nemen, door altijd maar een weerwoord te hebben. Daar heb ik spijt van. Met een andere mentaliteit had ik misschien wél interlands gespeeld. Aan de andere kant loopt het leven zoals het loopt. De mentaliteit die ik vroeger als speler had moeten hebben, heb ik nu als coach wel. Dat komt mede door mijn vriendin, Laurien Leurink. Ik heb haar meer dan 130 interlands zien spelen en zien leven als prof. Dat heeft mij veranderd in mijn doen en laten. Nu probeer ik het maximale uit een team te halen. In vergelijking met vroeger straal ik ook veel meer plezier uit.’

Van de Peppel moet zich van de arbitrage rustig houden. Foto: Willem Vernes

De speler Van de Peppel zou moeten glimlachen om de coach Van de Peppel die wordt geïnterviewd Oud-teamgenoot Martijn de Jager

De opmars van de jonge Van de Peppel in het trainersgilde lijkt misschien abrupt. Alsof hij zomaar opeens coach van Hurley is geworden. Zo is het niet gegaan. Hij heeft een lange weg afgelegd. Meer dan tien jaar geleden zette hij zijn eerste stapjes als jeugdcoach. Met SCHC maakte hij meters in de Landelijke competitie. In 2020 assisteerde hij Marc Materek bij Laren Dames 1. Daarna had hij twee jaar de leiding over Leiden Dames 1.

Dat hij de omslag van speler naar coach al lang geleden heeft gemaakt, is terug te zien in zijn interviews. Als speler had Van de Peppel het hart op de tong. Nu praat hij als een trainer. Oud-teamgenoot De Jager zegt van zijn interviews op Viaplay te genieten. ‘De speler Van de Peppel zou moeten glimlachen om de coach Van de Peppel die wordt geïnterviewd. Kijk hem staan dan, met zijn ‘teamproces’, zou hij zeggen. Maar ik vind het knap hoe hij die switch heeft gemaakt. Hij komt nu een stuk serieuzer over.’

Wat denkt de oud-aanvaller eigenlijk zelf wat de speler Van de Peppel van de coach Van de Peppel zou vinden? ‘Ik denk dat we best een match zouden kunnen zijn. Omdat ik altijd eerlijk en straight ben. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven.’